Κανελλόπουλος Νίκος

Γεννήθηκα σε ένα μικρό ορεινό χωριό της Καλαμάτας τον Άγριλο που είναι χτισμένο στους πρόποδες του όρους Συρόκα, μέσα στη φρίκη του πολέμου, εποχή που υπήρχε φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση. Θυμάμαι τη μάνα μου που μάσαγε ψωμί μαζί με χόρτα και με τα δάχτυλά της μου τα έβαζε στο στόμα όπως κάνουν τα πουλιά. Θυμάμαι ακόμη πως κόβαμε μια φέτα ψωμί κι ένα κομματάκι ακόμη και λέγαμε πως τρώμε ψωμί με τυρί, ξεγελούσαμε δηλαδή τον εαυτό μας. Το θαύμα που έμεινα στη ζωή ήταν το ελαιό-λαδο που ήταν και το βασικό εισόδημά μας. Αν δεν είχαμε το λάδι, πιστεύω δε θα ζούσαμε σήμερα. Στο σχολείο πήγαινα ξυπόλυτος και τα παντελόνια που φόραγα ήταν κομμάτια από άλλο ύφασμα ή από πάνινα σακιά από ζάχαρη που γράφανε επάνω USA. Τον χειμώνα το κρύο μου τσάκιζε τα κόκκαλα τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο. Ακόμη και στην εκκλησία τις Κυριακές (ήταν υποχρεωτικός ο εκκλησιασμός) έκανα σημειωτόν για να μην ξεπαγιάσω. Ήμουν άριστος μαθητής. Στο Γυμνάσιο που απείχε 12 χιλιόμετρα από το χωριό μου, στο χωριό Αρφαρά, το πηγαινέλα ήταν ποδαρόδρομος με κατηφοριές και ανηφοριές, αλλά πήγα μόνο ένα χρόνο, γιατί τον δεύτερο χρόνο έπρεπε να πληρώσω 800 δραχμές, και εγώ είχα μόνο 600. Τόλμησα να προσφέρω αυτά λέγοντάς τους ότι δεν έχω άλλα όμως, δε με δέχτηκαν. Εργάστηκα σαν εργάτης στα κλωστοϋφαντήρια “Αιγαίον” στο Λαύριο και μετά έφυγα ως μετανάστης στη Γερμανία. Στη Γερμανία η μοίρα μού έδωσε ένα μεγάλο χτύπημα. Η γυναίκα μου έπαθε εκλαμψία επάνω στη γέννα, οι γιατροί έσωσαν το παιδί, τη γυναίκα μου όμως δεν μπόρεσαν να τη σώσουν. Ύστερα απ’ αυτή τη θλιβερή για μένα εξέλιξη, έφυγα με τον νεογέννητο γιο μου και γύρισα στην Ελλάδα. Στο Λαύριο άνοιξα ένα κατάστημα τροφίμων με τον αδελφό μου και πηγαίναμε πολύ καλά μέχρι που έγινε αυτή η γελοία απελευθέρωση της αγοράς και η γελοία παγκοσμιοποίηση που μας επέβαλλε ο φασιστικός καπιταλισμός και δημιούργησε την πτώχευση και την υποθήκευση-υποδούλωση της πατρίδας μας στους τοκογλύφους, τον θάνατο χιλιάδων πατριωτών από αυτοκτονίες, από καρδιακά και εγκεφαλικά επεισόδια και κατέστρεψε εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες και φυσικά και εμάς. Τελικά έκλεισαν τα εργοστάσιά μας με την ανεργία να ξεπερνά το 35% στους νέους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν αυτόν τον όμορφο τόπο, την Ελλάδα μας. Η μεγάλη μου αγάπη ήταν και είναι το τραγούδι και το γράψιμο στίχων αλλά δεν είχα μπάρμπα στην Κορώνη διότι από ό,τι γνωρίζετε όλοι, αν δεν υπάρχει κάποιος να σε βοηθήσει δεν προχωράς. Ο τραγουδιστής που αγάπησα και θα αγαπώ μέχρι τον θάνατό μου είναι ο Στέλιος Καζαντζίδης με την τεράστια φωνή του και τα ωραία λόγια που διάλεξε από τους στιχουργούς για τα τραγούδια του που έχουν νόημα. Τραγούδια που σε αγγίζουν, τραγούδια που στέλνουν μηνύματα αγάπης και ανθρωπιάς. Τραγούδησε τον έρωτα, τη φτώχεια, την πείνα, την ξενιτιά, τον εργάτη. Τραγούδια που ραγίζανε και ραγίζουνε καρδιές. Αυτός είναι ο λόγος που μερικά από τα ποιήματά μου-τραγούδια που έχω γράψει αναφέρονται στον μεγάλο αυτόν βάρδο του λαϊκού μας τραγουδιού. Έτσι σαν φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης προς αυτόν, αλλά και προς όλους εκείνους που τίμησαν και πρόσθεσαν, αντί να αφαιρέσουν, στοιχεία στον πολιτισμό μας.