Καφρίτσας Σπυρίδων
Ξεκίνησα από ένα πανέμορφο χωριό, (κωμόπολη), της επαρχίας Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας ονόματι Κατούνα. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί έγινα αυτός που είμαι και εκεί θέλω να είναι και η τελευταία μου κατοικία ως την αιωνιότητα...
Μετά από χρόνια, έζησα στη ζωή μου και είχα δεσμούς με την Κρήτη για δέκα ολόκληρα χρόνια, αγάπησα, λάτρεψα αυτόν τον τόπο, τη μουσική του, τη ντοπιολαλιά του, τα ήθη και έθιμά του, τον μακρυνό στο χρόνο πολιτισμό του και φυσικά τους ανθρώπους του νησιού αυτού και τις μαντινάδες...
Έτσι κι εγώ κάποια στιγμή, λες και ένα μαγικό γονίδιο μπήκε μέσα μου, άρχισα να γράφω μαντινάδες για ότι συνέβαινε στη ζωή μου και στη κοινωνία που ζούμε... Ήθελα να ζωντανεύω σε τετράστιχα μαντινάδων ότι συμβαίνει γύρω μου… Για να καταλάβεις τη μαντινάδα και να τη νιώσεις βαθιά, θα πρέπει να έχεις πόνο στη καρδιά ή τουλάχιστον θα πρέπει να έχεις περάσει από κάποιες δύσκολες καταστάσεις για να μπεις στην «καρδιά» της μαντινάδας...Όπως ο μεγάλος Βιτσέντζος Κορνάρος, ο μεγάλος στοχαστής μας διανοούμενος, Νίκος Καζαντζάκης...
Πάρα πολύ μικρός, ελάχιστος εγώ, για να μιλήσω γι’ αυτούς
1)
Για σένα εκατάργησα τα πάθη του κορμιού μου
για σένα ενοστάλγησα τα όνειρα του νου μου,
έκαμα λάθη κι είμαι δη
να σε γυρίσω πίσω,
συγχώρεσέ με μάτια μου
δε θα σε ξαναφήσω..
"Περίμενέ με έρχομαι να φύγουμε παρέα
να ζήσουμε μαζί ξανά και να περνάμε ωραία..
να ταξιδέψουμε παντού να πάμε ως τα άστρα
νεράιδα των ονείρων μου γλυκειά μου ξελογιάστρα..."
Για σένα έγινα ξανά
μικρό-μικρό κοπέλι
πού όταν κοιτώ τα μάτια σου στάζει η καρδιά μου μέλι.
Νιώθω μαζί σου σαν παιδί
γελά η ψυχή μου πάλι,
κι όταν σε βλέπω αγάπη μου
χορεύω πεντοζάλη..
"Περίμενέ με έρχομαι να φύγουμε παρέα
να ζήσουμε μαζί ξανά και να περνάμε ωραία..
να ταξιδέψουμε παντού να πάμε ως τα άστρα
νεράιδα των ονείρων μου γλυκειά μου ξελογιάστρα..."
|
2)
-Ταξίδια κάνω με το νου
σε θάλασσες γυρίζω,
και τα κακά της μοίρας μου
στα απέραντα βυθίζω..
-Με πάθος και με δύναμη
κολύμπησα κοντά της,
αχ θάλασσά μου γύρνα με
ξανά στην αγκαλιά της..
-Θάλασσα γίνε μια στιγμή
στεριά να δεις πώς νιώθω,
να δεις βαθιά τα σωθικά
πως καίγονται από πόθο...
-Θάλασσα γίνε έρωτας
βράχος εγώ να γίνω,
κι όταν φυσήξει ο βοριάς στο πλάι σου θα μείνω...
-Σαν της θαλάσσης τα νερά
μοιάζουν τα όνειρά μου,
κι όταν φυσάει ο άνεμος
χάνονται από κοντά μου..
-Να χτίσουμε πάλι απ' την αρχή
όλα τα όνειρά μας,
κι αυτά που νιώσαμε μαζί
βαθιά μες στη καρδιά μας...
-Ένα σημάδι δείξε μου
θεέ μου να πάρω θάρρος,
να πάρει χρώμα ο σεβντάς
προτού με βρει ο χάρος...
-Θάλασσα γίνε μια στιγμή
στεριά να δεις πώς νιώθω,
να δεις βαθιά στα σωθικά
πως καίγονται από πόθο...
-Σαν της θαλάσσης τα νερά
μοιάζουν τα όνειρά μου,
κι όταν φυσάει ο άνεμος
χάνονται από κοντά μου..
|
3)
-Ο χωρισμός σου με έκανε
να ζω σε μαύρο χάλι,
μα έχω καρδιά μα και ψυχή
φτιαγμένα από ατσάλι...
-Εγχάραξα στο στήθος μου
με Τσι καρδιάς το αίμα,
το γράμμα σου το αρχικό
να ζει μαζί με μένα..
-Πινέλα δε κρατώ εγώ
μα ούτε καν τη πένα,
για πένα έχω τη καρδιά
και για μελάνι αίμα...
-Με κοίταξες που έφευγα
και μου 'πες σ' αγαπάω,
δεν γύρισα κι ας ήξερα
πως μέσα μου πονάω...
-Βάλε το χέρι σου ψηλά
Κι άγγιξε τη καρδιά μου,
να δεις να νιώσεις τη φωτιά
που καίει τα σωθικά μου...
-Μες στο βιβλίο της ζωής
σε φύλλο διαλεγμένο,
σε έχω κρυμμένη για να δεις
ίντά 'χω περασμένο...
-Με μια πανάκριβη γραφή
και με μελάνι αίμα,
θα γράφω πόσο σ' αγαπώ
με της καρδιάς τη πένα..
Καφρίτσας Σπυρίδων /Ξηρόμερο
|
|
Έχει διαβαστεί 69 φορές