Καραβούλιας Αργύρης

Το άγνωστο που κρύβεται πίσω από τα μάτια είναι η αγαπημένη του ενασχόληση. Έχει συνεργαστεί με διάφορα έντυπα, εφημερίδες και περιοδικά, λογοτεχνικά και πολιτικά, ενώ έχει συμμετάσχει σε ομάδες εσωτερικής φιλοσοφίας και πνευματικής αναζήτησης, όπως και σε κοινωνικά κινήματα που κύριο στόχο έχουν την άρθρωση ενός μεστού και διαφορετικού λόγου απέναντι στον οδοστρωτήρα της επιταχυνόμενης παγκοσμιοποίησης. Βρίσκεται σε συνεχή μελέτη και έρευνα θεμάτων που τον ενδιαφέρουν, ενώ γράφει ποίηση, διηγήματα, δοκίμια. Έχει λάβει μέρος σε πολλούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ελληνικούς και διεθνείς, μεταξύ των οποίων σ’ αυτούς που οργάνωσαν οι ¨Αργοναύτες» και στις Ανθολογίες Ποίησης των εκδόσεων «Υδρόγειος» και έχει αποσπάσει διακρίσεις και βραβεία. Στο 5ο «Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης» το 2009 του απονεμήθηκε το Γ’ Βραβείο.

ΕΝΑΡΘΡΗ ΠΛΕΥΣΗ ΕΡΩΜΕΝΟΥ ΔΙΑ-ΚΟΣΜΟΥ

Ήταν το μικρό τρικύμισμα μιας εποχής που οι άνθρωποι δεν είχαν λόγια,
μόνο απανωτοί ρυθμοί μιας καρδιάς που πλένεται στον ήλιο
και λυγίζει πίσω από τις καλαμιές το απόγευμα
ιδρωμένη από τον έρωτα με τον Θεό.
Οι πράσινες θάλασσες ξεδιψούν τα μάτια της κοπέλας που λιώνει στον ορίζοντα
τότε που μια λίμνη φωτός πλημμύρισε τον κόσμο
λευκά φτερά πετούσαν πίσω από τις αυλές
φέρνοντας τον εύηχο προορισμό του νέου ανθρώπου
μια γλώσσα γεννήθηκε μέσα από τα ανθισμένα μαργαριτάρια-
παίρνοντας το όνομά τους οι θεοί
έβαλαν και από ένα ήλιο σε κάθε σώμα
ένα πόθο μαγικό για το νησί της Καλυψούς.
Με συννεφένια πλοία ταξίδευαν οι καρδιές
με αρώματα από του ανέμου την τροχιά ερωτούσαν
ντύθηκε ο χρόνος σώματα και μυστικά
μια έφηβη αυγή έβαφε με την πνοή της
το μέτωπο των εραστών που αποκοιμήθηκαν στη δύση.
Ο παλμός ετούτης της δίψας για τόση φανέρωση και αστραπή
δεν ξεθώριασε ποτέ στα δάχτυλα των ποιητών.
Ακόμα η ερωμένη πόλη ονειρεύεται τον ερχομό σου
αθάνατη Φοίβη
τώρα που οι άνθρωποι μπήκαν και άλλο στη βαθιά σπηλιά
φοβούμενοι το πεπρωμένο που έρχεται από τη θάλασσα του νου
για τη χώρα του ονείρου.
Είναι η φλόγα σου που φανερώνει τον μαγικό μας ύπνο
που σπάει την παλιά αλυσίδα
που σηκώνει άγκυρα στον γαλαξία
και βάζει φωτιά στους πέτρινους του χρόνου νόμους-
αγκαλιάζει έτσι με μιας τον άνθρωπο που τολμά να γεννηθεί
και το μεσημέρι κάνει θεϊκό
σε εκείνα τα μικρά νησιά, τα άνυδρα σαν εφιάλτες.
Από του ουρανού την φλόγα ξεπηδούν οι νέοι ορίζοντες
γεμίζουν όνειρα τις φλέβες
και ματώνουν τις θάλασσες οι προσευχές.
Δεν είναι άλλος ερχομός να καρτερώ
δεν είναι άλλη πηγή εκτός από εκείνη που σε έλουσε η Θέτιδα
προστάτιδα θεά και υποθήκη μελλοντική
ο κόσμος είναι για την ποίηση μια αφορμή,
μια ταραχή εφήμερη μιας αιώνιας ειρήνης.