Καραγιάννη Χριστίνα

Γεννήθηκε στην Άρτα. Είναι πτυχιούχος της Μαρασλείου Παιδαγωγικής Ακαδημίας και του Παιδαγωγικού τμήματος του Παν. Ιωαννίνων. Εργάζεται ως δασκάλα, έχει αναλάβει περιβαλλοντικά και πολιτιστικά προγράμματα και έγραψε έναν εκπαιδευτικό οδηγό με τίτλο «Φαρμακευτικά φυτά και βότανα». Έγραψε τα θεατρικά: «Στη φυτοχώρα», «Η Αγία Παρασκευή και ο Δράκος», «Πέτα με και μη με πετάς» και ένα με θέμα την Ανακύκλωση. Στο πολιτιστικό πρόγραμμα «Συγγραφείς και ποιητές του τόπου μας», έγραψε μια ανθολογία με τίτλο «Περί λόγου και τέχνης εν Άρτη». Στους Ε’ «Πανελλήνιους Ποιητικούς Αγώνες» στη Λευκίμη Κέρκυρας έλαβε τιμητική διάκριση. Στο 2ο «Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης» που διοργάνωσαν οι «Αργοναύτες» το 2006, απέσπασε Α’ Έπαινο για τα ποιήματά της με θέμα την Ελιά. Στο Διαγωνισμό «Σικελιανά» 2006 έλαβε το Γ΄ βραβείο Ερωτικής Ποίησης. Το 2007 στους ΚΒ΄ Δελφικούς Αγώνες έλαβε το Γ’ Βραβείο Ποίησης. Στο 3ο «Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης», απέσπασε το Γ’ Βραβείο. Στις 21 Μαρτίου 2008, ημέρα παγκόσμιας ποίησης το βιβλίο της «Πηγή Πυρός» των εκδόσεων «Υδρόγειος», βραβεύτηκε από το περιοδικό «Κελαινώ» και τον Λογοτεχνικό Όμιλο «Ξάστερον». Στο διαγωνισμό «Αλησμόνητες πατρίδες» που οργάνωσε το περιοδικό «Κελαινώ» πήρε το Α’ Bραβείο μικρής ποιητικής συλλογής. To Μάιο (2008) στο διαγωνισμό «Οι ποιητές γιορτάζουν την άνοιξη» στη Θεσσαλονίκη που οργάνωσαν οι «Αργοναύτες» πήρε Β’ Έπαινο. Στους ΚΓ΄ «Δελφικούς Αγώνες», (Ιούνιος 2008), στους Δελφούς έλαβε Έπαινο. Το 2007 κυκλοφόρησε η 1η ποιητική της συλλογή με τίτλο «Πηγή Πυρός» (εκδόσεις «Υδρόγειος»)και το 2008, η 2η ποιητική της συλλογή με τίτλο «Τα τραγούδια της παρέας» από τις εκδόσεις «Υδρόγειος». Είναι ιδρυτικό μέλος των «Αργοναυτών».

Κάποτε θα ησυχάσουν οι νεκροί

Δεν  ησυχάζουν οι νεκροί.
Μοιάζουν με βρικόλακες
που λησμόνησαν να ξυπνήσουν,
να γυρέψουν τα κορμιά τους στα ερείπια,
τις αγάπες τους πίσω απ’ τις κουρτίνες να φιλήσουν.
Πέρασα τις υπόγειες σήραγγες,
ανέβηκα στις αερογέφυρες των άστρων,
οδός ουρανού κι αγγέλων κατοικώ,
μα δες στον αστερισμό του Ωρίωνα,
το σπασμένο καθρέφτη,
κάπου στο βυθό του είμαι γω,
στο ράγισμα του η μορφή μου πέφτει.
Άσε την πόρτα ανοιχτή,
το βράδυ που μαντάλωνες την αγάπη μας ξέχασέ το.
Σαν Οδυσσέας αθάνατος θα ’ρθω
τη μοναξιά μου να σε φιλέψω.
Σου έχω αφήσει μια κούπα με καφέ,
είναι ζεστός ακόμα, ξέπλυνε κι εκείνο το λεκέ
απ’ το αίμα στο πουκάμισο και μετά θα φύγω,
να σκεπάσω τη σιωπή μου στην αγκαλιά της γης,
σειρήνα που με τράβηξε κι απ’ τη ζωή μ’ άφησε απ’ έξω.
Μα μη φοβάσαι,
θα ’μαι εκεί, στα ουράνια υψόμετρα θα μένω
μαζί με τ’ άστρου το βιολί στ’ απύθμενο το φως του,
στο λίκνισμα του χρόνου σε προσμένω.
Κάποτε θα ησυχάσουν οι νεκροί.
Κι οι μελλοθάνατοι ακολουθούν,
πληρώνοντας της ύπαρξής τους το λάθος.
Μες στη λάμψη της πόλης, πεθαμένοι, χλωμοί,
πώς φαντάζουν σα φώτα που σβήνουν στο βάθος!