Καραγιάννης Αλβέρτος
Ονομάζομαι Αλβέρτος Καραγιάννης. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη που λέγεται Λαμία. Μπορεί να την αναφέρω ως “μικρή”, ωστόσο στο μυαλό μου φαντάζει μεγάλη, αφού μου έδωσε το κίνητρο μέσα από την καθημερινότητα και τα προβλήματά της να εξελίξω τις σκέψεις μου που βρήκαν τρόπο διαφυγής μέσα απο το γράψιμο.
Μεγάλωσα κι εγώ με τα τρυφερά παραμύθια της γιαγιάς, με μεγαλόκαρδους δράκους και ευγενείς ιππότες. Στην εφηβεία μου όμως γνώρισα τα πραγματικά “παραμύθια” της ζωής, που ακόμα και σήμερα προσπαθώ να περάσω μια κραυγή αγωνίας για το πώς βλέπουν τα μάτια μου τον κόσμο μας. Θα έλεγα ότι πιστεύω σε ένα εξελισσόμενο κόσμο με παλιές ηθικές αξίες, που έχουν επίκεντρο τον άνθρωπο, τα αισθήματα, τις ανησυχίες του, όπου αυτό προσπαθώ να περάσω και μέσα απο τα γραπτά μου.
Έτσι ξεκίνησα λοιπόν σ’ ένα γκρουπάκι παίζοντας μουσική, γράφοντας και δίνοντας στίχους όχι μόνο σε αυτούς αλλά και σε άλλους. Παράλληλα έγραψα διηγήματα και 2 μονόπρακτα τα οποία ανέβηκαν απο τον Πολιτιστικό Σύλλογο Νέας Μαγνησίας Λαμίας.
Στη συνέχεια επικεντρώθηκα στη στιχουργική – ποίηση που έχουν σαν κύριο θέμα τον σύγχρονο κόσμο και τον τρόπο ζωής, παράλληλα με τον φανταστικό, με το νου μου να πλάθει ιστορίες για επικές μάχες, για συντροφικότητα μεταξύ ηρώων και ευοίωνες προφητείες. Η έμπνευση παραμένει μέχρι και σήμερα και ευελπιστώ να με συντροφεύει σε όλη μου τη ζωή.
Λίγοι ήρωες
Όσο οι άνθρωποι ορίζουν την ελπίδα
θα μένει πάντα λευκή η σελίδα
είναι λίγοι οι ήρωες στη νέα εποχή
δεν αρκούν για να σωθεί η γη....
Δεν ξέρω αν υπάρχουν θαύματα
μα βλέπω δύσκολα τα πράγματα
ξέρει κάποιος να μου πει που πάμε
και για ποιά αξία πλέον πολεμάμε;
Δεν ξέρω αν ο κόσμος αλλάζει με ευχές
ξέρω πως όλα είναι χειρότερα από χθες
και όταν δεν έχεις μέρος να σταθείς
πάψε να λες πως είσαι ο νικητής.
Είναι λίγοι οι ήρωες στη νέα εποχή
που πολεμάνε γι’ αυτό που λέγεται ζωή
αν δεν τους δώσουμε λιγάκι ανθρωπιά
πώς θα ’χουν δύναμη μέσα στην καρδιά;
Καραγιάννης Αλβέρτος
|
Μια πεταλούδα
Μια πεταλούδα μου γελάει
τι γίνεται στον κόσμο με ρωτάει
τι να της πω, τι να της κρύψω
τώρα τα βέλη μου, σε ποιόν να ρίξω;
Μα θα της πω για τα παιδιά
που τα σκοτώνουνε ναρκωτικά
θα της πω και για πολέμους
που γίνονται από βολεμένους.
Πώς να της πω για τους λαούς
για ηγέτες που «παίζουν» τους θεούς
πως να της πω για ευτυχία
για ανθρώπους που ζουν με αρμονία;.
Μέσα στα μάτια με κοιτάει
ανοίγει τα φτερά της και πετάει
αφήνει πίσω μια κραυγή
"δεν είναι αργά να σώσουμε τη γη".
Καραγιάννης Αλβέρτος
|
Φωνάζω, ουρλιάζω μ΄ ακούς;
Φωνάζω ουρλιάζω μ' ακούς
ή είσαι και εσύ από αυτούς
που όλα τα ξέρεις λοιπόν
μα από την ζωή είσαι απών;
Όλα τα λόγια σου είναι δανεικά
που βγαίνουν μέσα από κουτιά
έτσι και οι πράξεις σου μένουν μισές
γιατί δεν έμαθες να ζεις μ’ αυτές.
Κάνε ξανά αυτό που ξέρεις καλά
κρίνε με τώρα με λόγια σκληρά
σε τρομάζει που έχω άλλη γνώμη
μα δεν ζητάω γι’ αυτό συγγνώμη.
Φωνάζω ουρλιάζω μ' ακούς;
ή είσαι και εσύ απ’ αυτούς
που χωρίς κριτική το «παίζεις» Θεός
μα στους δρόμους δεν ζεις ζωντανός.
Είναι που φοβάσαι να περπατήσεις
σε χνάρια τρελών να πατήσεις
σου είπαν πως αυτό είναι μέγα λάθος
μα αυτοί ζούνε με αληθινό πάθος.
Σπάσε τα δεσμά της άδειας ζωής σου
γίνε μια φωτιά με την ψυχή σου
ξέρω πως όλα αυτά σε τρομάζουν
αγάπησε, ζήσε και όλα αλλάζουν.
Καραγιάννης Αλβέρτος
|
|