Κεραμάρης Παναγιώτης

Γεννήθηκε στις Φέρρες του Ν. Έβρου. Σπούδασε Ιατρική και Ψυχολογία στην πόλη του Erlangen/ Nuerberg Γερμανίας και στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Είναι Πτυχιούχος της Σχολής Επαγγελματικού Προσανατολισμού και Σύμβουλος Ψυχολογίας. Ο γιατρός Παναγιώτης Κεραμάρης δεν ιερουργεί μονάχα στο «Ναό του Ασκληπιού», αλλά και στον «Βωμό των Μουσών» όπου έχει μια σημαντική πνευματική προσφορά και διακρίνεται για τα πλούσια αλτρουιστικά του αισθήματα. Έχει γράψει πολλές ποιητικές συλλογές και ερευνητικής φύσης συγγράμματα, που αγγίζουν τα εκατό. Έχει γράψει διατριβές για λογοτέχνες. Διετέλεσε πρόεδρος της «Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος», ενώ έχει βραβευθεί από τον «Σύλλογο Λόγου Τέχνης και Ελληνικού Πολιτισμού της Βαυαρίας», τους «Αργοναύτες» από τις Εκδόσεις «Υδρόγειος» και άλλους φορείς. Πολλά ποιήματά του μελοποιήθηκαν. Ποιήματα του Παναγιώτη Κεραμάρη δημοσιεύθηκαν στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Είναι επίτιμο μέλος των «Αργοναυτών» και οι τριήμερες εκδηλώσεις με θέμα «Ποίηση και Ζωγραφική» είναι αφιερωμένες στον ίδιο και στους Γιάννη Χατζηιωάννου και Χρήστο Ράστο που έχουν προσφέρει, με τη γραφίδα τους και τη συμπεριφορά τους, πολλά στη Θεσσαλονίκη μας και τους ανθρώπους της.

Η κραυγή του δάσους

Το δάσος το βαθύσκιωτο, το δάσος το πυκνό
που στόλιζε τη λαγκαδιά, το λόφο, το βουνό
με δένδρα αιωνόβια, τώρα είναι …γυμνό.

Ώ πεζοπόρε της ζωής
δεν θα το ξαναδείς!

Δεν τ’ αφανίσαν κεραυνοί, λοτόμοι, γηρατειά
Το ’καψαν χέρι’ ανθρώπινα με ύπουλη φωτιά!
Ανίσκιωτ’ είναι οι δρόμοι του, χάθηκε το πουλί
π’ ακούγαμε τ’ απόβραδο, γλυκά να μας καλεί.
Στέρεψε από το κλάμα της κι η κρυσταλλοπηγή.
Το δάσος που χαιρόμασταν, χειμώνες καλοκαίρια
Το ’καψαν, στάχτη το ’καναν, βέβηλ’ ανθρώπων χέρια…

Ώ πεζοπόρε της ζωής
δεν θα το ξαναδείς!

Νεκροταφείο έγινε δένδρων, καμένη γη…
Σαν έρθεις την οδύνη του θ’ ακούσεις, την κραυγή
που αηδονάκι έρημο την πήρε και θρηνεί
στη στάχτη εδώ στο μνήμα του, μ’ ανθρώπινη φωνή!!!

Ώ πεζοπόρε της ζωής
δεν θα το ξαναδείς!