Κοκόρης Ιωάννης
Ο Δρ. Κοκόρης Ιωάννης γεννήθηκε στο Μοσχάτο Αττικής, μια γειτονιά δίπλα στον Πειραιά, αλλά αυτόνομος Δήμος.
Σπούδασε Ιατρική στα Γιάννενα και έκανε ειδικότητα Παθολογίας στο Βόλο και στην Αθήνα. Από το 1999 είναι μόνιμος κάτοικος Βόλου. Στο Νοσοκομείο Βόλου, όπου εργάζεται 23 έτη, έχει αποκτήσει και την εξειδίκευση του Εντατικολόγου και υπηρετεί στο Ε.Σ.Υ, στη Μ.Ε.Θ, έχοντας περάσει όλες τις βαθμίδες εξέλιξης. Είναι Διευθυντής Μ.Ε.Θ, από το 2014.
Η συγγραφή στίχων – ποιημάτων είναι μια προσωπική ενασχόληση, από νεαρή ηλικία.
Τον τελευταίο χρόνο τόλμησε να δείξει κάποια στιχάκια σε φίλους και δύο από αυτά μελοποιήθηκαν από τον Θανάση Κατεργάρη και αναρτήθηκαν στο youtube, με την ερμηνεία του Νίκου Παρθένη και είναι τα: «Ανταύγειες» και «Η ζωή που δεν έζησα».
Placebo*
Μεγάλο ψέμα
Μικρή πατρίδα
Σκληρό το πέλμα
Μόλις σε είδα
Που με πατούσες
Και με σκορπούσες
Μια θρυαλλίδα
Μεγάλο ψέμα
Μικρή αλήθεια
Σκληρό το πέλμα
Πάνω στα στήθια
Που με πατούσες
Και με σκορπούσες
Πικρή συνήθεια
REFRAIN
Τη νύχτα που φοβήθηκαν οι φόβοι
Τη μέρα που ο ήλιος βγήκε ξένος
Ήρθ’ ο Χριστός και ψάχνει τον Ηρώδη
Ένας θεός, χωρίς θεό, που ’ναι χαμένος.
Ένα ποτάμι
Δίχως αγάπη
Ένα τσουνάμι
Ψεύτικη κάλπη
Κι αν σε ψηφίσω
Κι αν σε κερδίσω
Placebo χάπι.
*Placebo είναι το εικονικό φάρμακο.
|
Θυρεός
Η χαραυγή σημάδεψε τού χειρουργού τη λόγχη
σαν στρατηλάτης μάγεψε του δέρματος την κόγχη
κι ένα φως πλημμύρησε το κόκκινο πεδίο
η ενοχή ξεχείλησε και κόπηκε στα δύο
¨Ενας στρατός με κύτταρα τολμά και υπομένει
τα ματωμένα βλέφαρα στραγγίζει και πεθαίνει
κι ο στρατηγός αγέρωχος ανοίγει μονοπάτι
όπως καλπάζει υπέροχος στου πόνου το παλάτι
Κι εγώ μικρός ανιχνευτής ,μόνος , καθηλωμένος
γυμνός διαπραγματευτής στα χέρια του δοσμένος
ένα ζυμάρι από πηλό ,σε λίγο θα πετρώσει
με όνειρο απατηλό τη μάχη θα τελειώσει.
Μαζεύοντας τα λάφυρα ψάχνεις τους ηττημένους
με γέφυρα τους ζωντανούς και τους ταξιδεμένους
στο τέλος της διαδρομής ας έχει καταιγίδα
εγώ θα είμαι ο νικητής,έστω χωρίς ασπίδα. |
Χωρίς ταυτότητα
Έχω μια νύχτα στην καρδιά μου
Κι ένα χαμόγελο κρυμμένο στο πατάρι
Σεντούκι σφαλιστό τα όνειρά μου
Σκορπίζουν σαν πουλιά στο διαβατάρι.
Και κάθε ώρα που πονώ για κάτι ξένο
Για ένα χάδι που δε δώρισε κανείς
Είναι φορτίο ασυνόδευτο δεμένο
Χωρίς ταυτότητα αποστολής.
Έχω μια πέτρα θαλασσιά του παραδείσου
Από τα βάθη μιας ψυχής μοναχικής
Που σε τραβάει μες τη δίνη της αβύσσου
Γυναίκα μόνη που έχει φύγει ο εραστής.
Και κάθε ώρα που ζητώ μια ηλιαχτίδα
Για ένα φως που δε ζεστάθηκε κανείς
Είναι ένας πρόσφυγας που ψάχνει για πατρίδα
Χωρίς ταυτότητα αποστολής.
Δρ. Κοκόρης Ιωάννης
|
|
Έχει διαβαστεί 76 φορές