Ποσειδώνας/Η πλάνη
Πως να ξεφύγεις από την
πλάνη;
Από τις θυμαπάτες; Και
όταν με αγνή πρόθεση ξεκινάς.
Κάθε φορά καθαρός.
Εξαγνισμένος από το
σφυροκόπημα του εαυτού σου.
Και ελπίζεις στο καλύτερο,
στο όμορφο, στο επιθυμητό.
Και λες, πόσα όνειρα να
κάνω; Και κάνω.
Άπειρα.
Φεύγει ο νους,
ονειρεύεται, δεν τον κρατάς.
Όμορφες εικόνες
κατακλύζουν το νου. Και φόβος.
Μη το χαλάσεις.
Το όμορφο μην το
ασχημύνεις. Κάνεις υποχωρήσεις.
Υποχωρείς και ταυτόχρονα
φτιάχνεις την εικόνα,
ελπίδα.
Μετά προσγειώνεσαι.
Οφείλεις να το κάνεις.
Και τότε ο πύργος πέφτει
και τ’ όνειρο ξεθωριάζει.
Η εικόνα διαφέρει.
Είναι η πραγματικότητα.
Μπορείς τόσο εύκολα να
βρεις το ψέμα.
Ο νους σου είναι κοφτερός.
Η αλήθεια είναι σημαντική
αλλά και μακρινή.
Κάθε τόσο παραμυθιάζουμε
τους εαυτούς μας από ανάγκη.
Αλλά δεν κρατάει.
Έρχεται η αλήθεια σαν θεία
δίκη
και όταν την κοιτάξεις μια
φορά κατάματα
μετά
…δεν μπορεί να ’ναι θολό
το βλέμμα. |
Αφροδίτη/Έρωτας
Θεό και αν σε λένε…
Θεό.
Με σχέδιο. Με αρχή, μέση
και κανένα τέλος.
Εσύ ο έρωτας ο τέλειος.
Εσύ ο έρωτας ο ατελής
μακριά μου λες ότι είσαι
αλλά μέσα μου φώλιασες,
στα βάθη τα ανείπωτα.
Και αναρωτιέσαι, πώς
γίνεται;
Πώς γίνεται τα μάτια σου
να βλέπω μπροστά μου και
όταν με κοιτάς, να νιώθω
ότι τα μέσα μου ξεχύνονται μπροστά σου.
Θεό σε λένε.
Δεν σε αδικεί το όνομά
σου.
Η θεϊκότητα τα χέρια σου
άγγιξε και με αυτά δημιουργείς
και δίνεις την πνοή της
ζωής.
Με αυτά τα χέρια με
αγγίζεις και γιατρεύεσαι
και εσύ ο ίδιος σαν το
κάνεις.
Την ομορφιά μοιραζόμαστε.
Τις ψυχές μας ενώνουμε.
Τα κορμιά μας
ανταλλάσσουμε.
Εγώ μπαίνω σε εσένα και
εσύ σε εμένα.
Το λίγο από τον καθένα μας
μένει, στις λεπτές χορδές της ύπαρξής μας.
Δεν γίνεται να υπάρχουμε
χώρια.
|
