Κυριακάκη Ναταλία
Υπογράφω ως "Αγγελική" από το όνομα ενός αγαπημένου προσώπου. Το θεώρησα ποιητικό ίσως επειδή έτσι ονομάζεται αυτό το πρόσωπο ή και γιατί το αγγελικό θεωρείται γενικά ιδανικό. Στον ελεύθερό μου χρόνο παίζω κιθάρα, γράφω κείμενα και ποιήματα ή βλέπω κάποια ταινία. Ο κινηματογράφος είναι η δεύτερή μου αγάπη μαζί με την μουσική. Στην ζωή μου θέλω να ταξιδέψω όσο περισσότερο μπορώ και να εμπνευστώ από όποιο μέρος πηγαίνω. Δεν έχω συγκεκριμένο προορισμό στον νου. Θέλω να συνδυάσω τα ταξίδια με τις ξένες γλώσσες που επίσης με ενδιαφέρουν. Ελπίζω τα ποιήματά μου να σας εκφράζουν και να μπορέσετε να ταυτιστείτε έστω και λίγο με αυτά.
Νο 7.
Η ποίηση δεν είναι παρτιτούρα.
Δεν έχει κατεστημένη ή στερεότυπη ανάγνωση.
Είναι ένα ερέθισμα.
Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας,
θέτει κανόνες μόνο για να μη τους ακολουθεί.
Δεν αρκούν οι λέξεις.
Χρειάζεται και η φωνή για να της δώσει
τις αποχρώσεις του νοήματος.
Να τις σκαλίζει μελωδικά,
με διαφορετική ανάσα.
Να σπάει τον λόγο και να αγκαλιάζει
την συνάφεια των λέξεων αυτών.
Δεν υπάρχει παρερμηνεία.
Εμπνέει ρομαντισμό και νοσταλγία.
Όμως δεν είναι πάντα μπορετό να εννοηθεί.
Είναι μια ατελείωτη ταινία,
με εικόνες χωρίς αντικειμενική πραγματικότητα.
Χωρίς φιλοσοφία.
Ασπρόμαυρες ή με χρώμα.
Εξαρτάται το αν νοσταλγεί ή ερωτεύεται.
Δεν είναι ποίηση ο αιχμαλωτισμένος στην έπαρσή του,
κόσμος.
Η ποίηση είναι μοναχική.
Μάχη προσωπική.
Αλλά δεν έχει πάντα σκοπό.
Η ποίηση είναι και κομμάτι μας.
Είναι κομμάτι της σφιχτοδεμένης αρμονίας
από την οποία αποτελούμαστε.
Της ψυχολογίας.
Του άυλου θροΐσματος που ψιθυρίζει στην ψυχή μας,
λόγια στοργικά και αφήνει σκαρλάτα φιλιά.
Του φωτός που κεντάει νήματα στραφταλιστά,
και μας δένει με την ανάγκη να ικανοποιήσουμε
την λαχτάρα της έκφρασης.
Την νωθρότητα του μη πεπειραμένου.
Σ’ αυτό το ράισμα πάει και κουρνιάζει η ποίηση.
Και εκεί γεννιέται το ιδανικό.
Αγγελική Κυριακάκη |
Νο 8.
Αυτό το καλοκαίρι δεν ένιωσα τίποτα.
Δεν έτρεχα γεμίζοντας τα πόδια μου άμμο,
ούτε ονειρευόμουν κοιτάζοντας πάντα προς τα πάνω.
Δεν διάβασα ένα βιβλίο και μπερδεύτηκα,
ούτε γνώρισα κάποια και ερωτεύτηκα.
Δεν πήγα σε συναυλία δυνατά τραγουδώντας,
ούτε ήπια διασκεδάζοντας και γύρισα σπίτι παραπατώντας.
Δεν τσακώθηκα φωναχτά ή διαφώνησα,
ούτε στη μέση της ταινίας σηκώθηκα και αποχώρησα.
Δεν γέλασα,
δεν έκλαψα,
δεν έσβησα,
κάποιο λάθος με την γόμα.
Και δεν έχω αρχίσει να γράφω ποιήματα, ακόμα.
Δεν αφηγήθηκα την ιστορία μου σε αυτή την κάποια,
ούτε κάθισα αγναντεύοντας τη θάλασσα στα βράχια.
Δε σκόνταψα,
δε μίλησα,
δε ζωγράφισα,
το όμορφο πρόσωπο του ήλιου.
Και δεν θαύμασα το κατόρθωμα κάποιου δικού μου φίλου.
Αυτό το καλοκαίρι δεν είχε Αύγουστο.
Αυτό το καλοκαίρι δεν ένιωσα τίποτα.
Αγγελική Κυριακάκη |
Νο 9.
Η εργασία είναι ευτυχία.
Σου δίνει κάτι να περιμένεις και να προσμονής.
Κάτι να σου λείπει και να λησμονείς.
Σε κάνει να κοπιάζεις,
και σου τρώει τον χρόνο.
Σε μαθαίνει να μη γκρινιάζεις,
και να βάζεις κόπο.
Σε μπερδεύει και σε κουράζει,
σε αγχώνει και σε τρομάζει,
σε ζαλίζει και σε διασκεδάζει,
αλλά πάνω από όλα,
σε διδάσκει πως τίποτα δεν είναι βέβαιο.
Και πως ό,τι έχει να κάνει με εμάς, δεν θα είναι ποτέ βέβαιο.
Δεν είναι δεδομένο.
Ούτε το ξεχασμένο,
νερό της βρύσης,
ούτε το πεταμένο,
πιάτο φαΐ,
ούτε το παραμελημένο
ακριβό παιχνίδι.
Αγγελική Κυριακάκη
|
|
Έχει διαβαστεί 156 φορές
