Αβράμογλου Στέλλα
Ονομάζομαι Στέλλα Αβράμογλου και κατάγομαι από την Καβάλα. Είμαι Θεολόγος και τελειώνω το μεταπτυχιακό μου στο ΕΑΠ, στη Θεολογία. Εργάστηκα ως γραμματέας στον ΟΑΕΔ της Θεσσαλονίκης. Γνωρίζω Ιταλικά και Αγγλικά και έχω παρακολουθήσει πολλά σεμινάρια, όπως στην σχολική ψυχολογία, οργάνωση και διοίκηση εκπαιδευτικών μονάδων, ειδικής αγωγής κ.α. Στον ελεύθερο χρόνο παίζω ακορντεόν, ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη ζωγραφική και το decoupage. Η ενασχόληση μου με την ποίηση ξεκίνησε από τα σχολικά έδρανα, με τα βιβλία της λογοτεχνίας. Στην ενήλικη ζωή μου θεωρώ ότι πρέπει να δώσω ζωντάνια σε αυτό που αγαπώ.
Στροφή
Ήταν εκείνο το αδιέξοδο που κράτησε καιρό,
που σφάλιζε τις πόρτες εξόδου με τρεις ασφάλειες
οχυρωμένο στη μνήμη και στην απάθεια.
Εκείνη η σκέψη, η δυνατή συναισθημάτων και γεγονότων
που κρατούσε τη ζωή στο ονειροπαρμένο παρελθόν.
Οι πότε έντονες και πότε νωχελικές εικόνες
χαροπάλευαν στο μυαλό
παίζοντας ανθρώπων στιγμές μέσα στο χρόνο.
Ώσπου η επανάσταση άρχισε να διαρρηγνύει τα γεγονότα
η ρήξη του παλαιού και του νέου είχε αρχίσει.
Το «πότε, ποιος, που και γιατί» αναγνώστηκαν
κατανοήθηκαν και στοιβάχθηκαν σε μια άκρη
δεν πρόβαλλαν αντιρρήσεις και εξηγήθηκαν.
Η άκρη του νήματος έδειχνε ένα τέλος διαφορετικό
μια διέξοδο ακατανόητη για το ανθρώπινο μυαλό.
Ναι. Ήταν εκείνη η στροφή
που έδιωχνε τις χίμαιρες μακριά από πάθη,
αποκάλυπτε στο ημίφως τον δρόμο,
δρασκελίζοντας πέτρες, προσπερνώντας λακκούβες
μιας νέας διαδρομής, μιας νέας ζωής.
Αβράμογλου Στέλλα |
Ημίφως
Μέσα σε λέξεις βάρβαρες, δύστροπες και χωρίς ενδιαφέρον
ειπώθηκαν οι πιο βαθιές αλήθειες.
Η ανίερη και δύσκολη ζωή άφηνε σκιές.
Μέσα σε καλά σφαλισμένες σκέψεις κλείστηκαν όνειρα
που ζητούσαν τη λύτρωση .
Η έκρηξη της συνείδησης, της αλλαγής και της φοράς
ήταν η πορεία προς το τέλος του τούνελ.
Πάλευε ο εαυτός να κερδίσει τη μάχη με το κακό.
Θύμα και θύτης ο άνθρωπος
να ανεβαίνει βουνά , να μάχεται λύκους, να κατακτά κορυφές.
Ένα ταξίδι ζωής γραμμένο με μελανά χρώματα
γεμάτα πείσμα, τόλμη και θάρρος.
Ένα κουβάρι θύμησης να ακολουθεί μια κλωστή
ένα σκαρί ταλαιπωρημένο από αλμύρα και χρόνο
ένας εαυτός βγαλμένος στην Ιθάκη του σύμπαντος.
Ημίφως. Μια γλυκιά θολούρα και ένα μακρινό φως
να παίρνει δράση στις πεδιάδες του νου.
Σταγόνες ελευθερίας και αποδέσμευσης
να αγγίζουν τον ματωμένο άνθρωπο
να αφαιρούν σημάδια πληγής.
Αβράμογλου Στέλλα
|
Διπλανή ηχώ
Πολλές προβολές ζωής εκτυλίσσονται στο διάβα του κόσμου,
πολλές εικόνες καθημερινότητας διαπερνούν τον φακό του ματιού σου.
Η σχέση μας με τον διπλανό ένα κομμάτι αινίγματος για δυνατούς λύτες.
Ο εαυτός μας και ο άλλος, ίδιος και διαφορετικός ταυτόχρονα.
Εγώ και εσύ στην περιπέτεια της ζωής.
Φωνές παιδιών, ζευγαριών, γερόντων
αφήνουν ίχνη της μέρας και αποτυπώνουν την πραγματικότητα.
Σχέσεις και δράσεις πότε παράλληλες πότε ασύνδετες
μα πάντα ενωμένες στο διάβα της γης.
Ο διπλανός, ο πρωταγωνιστής της ζωής.
Προσεγγίσεις ζωής, χαρούμενες, ανέμελες και δύσκολες.
Η συμπόρευση με τον άλλον σου δείχνει μια πορεία,
ένα φως συνάντησης στην έξοδο της μοναξιάς,
μια οδός λύτρωσης στον εγωκεντρικό άνθρωπο.
Μια γροθιά στην ατομικότητα και τη μιζέρια.
Η κοινωνία του ενός αντίδοτο στον πόνο του άλλου
η αγαπητική σχέση απαλύνει και ανοίγει διεξόδους
η ελεύθερη έκφραση ζωντανεύει ψυχές
η εμπιστοσύνη γεφυρώνει το σήμερα με το μέλλον
ο άνθρωπος περιγράφει φωτισμένες πορείες.
Αβράμογλου Στέλλα
|
Μακεδονική γη
Ξεκίνησες το ταξίδι σου από εδώ,
έφτασες μέχρι τα πέρατα του κόσμου
και ήθελες πάλι να επιστρέψεις.
Αλέξανδρε, ποια μοίρα σε προόριζε
να αναστήσεις πολιτισμούς,
να δώσεις φως στις κοιλάδες του Νείλου
και να λάμψεις περίλαμπρος στους αιώνες.
Τα πορθημένα ορυχεία χάθηκαν,
μα τα βουνά ακόμη βρυχούνται
από φωνές βιοπαλαιστών.
Ήσουν φιλόδοξος και άξιος.
Γνωστός στα πέρατα της οικουμένης
για την τόλμη και την ανδρεία σου
να ξεπερνάς σκοπέλους.
Ο Λέων αγέρωχος, πελώριος,
να κοιτά τον ορίζοντα,
εκεί στα μακρινά και στα μεγάλα.
Έδωσες τόπο να ριζώσει ο κόσμος,
έδωσες ιστορία να σε θυμάται για πάντα,
έδωσες ζωή στην γραμμή του χρόνου.
Μακεδονική γη.
Αβράμογλου Στέλλα
|
