Αμούτσα Φωτεινή
Oνομάζομαι Φωτεινή Αμούτσα και ζω μόνιμα στην Αριδαία της Πέλλας όπου και γεννήθηκα. Από τα νεανικά μου χρόνια ένιωσα έναν έντονο προβληματισμό για την κοινωνία και τους ανθρώπους γενικότερα.
Οι ανάγκες του σημερινού ανθρώπου δεν με κράτησαν ποτέ αδιάφορη και τις περισσότερες φορές γίνονται πηγές έμπνευσης των ποιημάτων μου. Η γνωριμία μου με την ποίηση θεωρώ ότι είναι μια μαγευτική περιπέτεια, ένα ταξίδι, μια συντροφιά, ένα παιχνίδι που το έχω ανάγκη όπως και ένα παιδί. Την πρώτη μου έκδοση εμπιστεύθηκα στις εκδόσεις «Υδρόγειος» στη Θεσσαλονίκη και η χαρά μου όταν έπιασα με τα χέρια μου το βιβλίο ήταν φανταστική. Οι σκέψεις και τα συναισθήματα ετών καταγεγραμμένα στις σελίδες ενός βιβλίου. Όλα μου τα πνευματικά παιδιά μου μιλούσαν τώρα μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου.
Το βιβλίο αυτό είναι το πρώτο που εκδίδεται και ελπίζω ο αναγνώστης , στο τέλος, να νιώσει κάτι δημιουργικό στην ψυχή και στο μυαλό του.
Αμούτσα Φωτεινή πρόλογος βιβλίου
Αντί προλόγου
Τούτα τα λόγια δεν κρύβουνε χαρά,
ούτε στολίδια να φαντάζουν στην καρδιά μου,
τις ρίζες βούτηξαν σ’ ώρα βαριά,
ίσκιοι θεόρατοι χιμούν στα όνειρά μου!
Βογκάει το βήμα μου σαν περπατά,
τα βράδια σίδερο και σπάνε τα φιλιά μου,
στους κήπους είν’ λευκά τα γιασεμιά
μα μαύρα σύννεφα στα ξημερώματά μου.
Τα γέλια γύρω υψώνονται βουβά,
καημός και ρίγη κούρνιασαν στη φωλιά μου
γεύση πικρή δαγκώνει τη ματιά
πελώριο κύμα νιώθω τα δάκρυά μου.
Στον φίλο μου,
Στο σύζυγό μου,
Στον Αντώνη μου!
Όλη η ποίηση της Φωτεινής Αμούτσα γίνεται ένας πελώριος καθρέπτης όπου μέσα βρίσκουμε κι εμείς τον εαυτό μας, τους δικούς μας προβληματισμούς, την δική μας αγωνία, τις δικές μας χαρές και τα δικά μας όνειρα. Τα ποιήματά της μας εμψυχώνουν καθώς πολεμάμε δίπλα στους πρόποδες του ακατόρθωτου.
ο εκδότης Ηλίας Φυτιλής
ΜΑΝΑ - ΠΑΤΡΙΔΑ
Μάναα, ξύπνα
ακούω φωνές.
Μάναα ξύπνα
ακούω κραυγές.
Μάναα ξύπνα
κάποιοι κλαίνε στην πόρτα μας.
Μάναα σήκω
είναι οι φίλοι μας,
είναι οι γείτονές μας μάνα.
Λένε πως κάποιοι τα σπίτια τους καίνε.
Μάναα μωρά παιδιά απ’ έξω κλαίνε.
Λένε πως κάποιοι τη ζωή τους αρπάζουν,
Άνδρες - γυναίκες κλαίν’ και φωνάζουν. Μάνα Πατρίδα, σήκω. Μάνα Πατρίδα, σήκω.
Μάνα, προφύλαξέ με, τη ζωή μου ίσως βγάλουν αύριο στο σφυρί.
Μάνα, αγκάλιασέ με, μια σφαίρα ξεκίνησε κι ίσως με βρει.
Μάνα, πονάει η καρδιά μου, σκοτώνουν το βιός μας.
Μάνα Πατρίδα, σήκω,
Ξεσήκωσέ μας!!! |
Αι σιχτίρ!
Λένε οι σοφοί:
Πριν τι μεγάλες καταστροφές
τα ζώα καταλαβαίνουν,
τα πουλιά αισθάνονται,
τα ψάρια νιώθουν.
Αι σιχτίρ!
Μόνο οι άνθρωποι
είναι ανάξιοι
να καταλάβουν,
να αισθανθούν,
να νιώσουν
τις μεγάλες καταστροφές
πριν ακόμα τις προκαλέσουν! |