Αναγνωστάκη – Τζαβάρα Ελευθερία

ΔΙΟΝΥΣΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕ

Θείε Τράγε, ανθοφόρε Βάκχε
των οράσεων ιδρυτή, δίδαξέ με.
Ποιος ο κάτοχος του χρυσίου
και ποιος ο φωτοδότης.
Πέρα της νύχτας τα μαλάματα
λάμπουν σε μεθυσμένα μάτια.
Η ποίηση είναι ικρίωμα ζωής.
Κι εγώ σου πετούσα λέξεις έλξεις
λίγο πριν το ξημέρωμα
κάτω από το ασημένιο φως του φεγγαριού.
Κάθε στιγμή κι ένα ποίημα
πέρα στου Ιονίου τους αμμόλοφους
με τα κρίνα.
Μα γιατί δεν έχει τέλος αυτός ο πόλεμος.
Κι άμυνα δεν υπάρχει.
Θηράματα
είμαστε στις παγίδες του Έρωτα.
Πως βρέθηκα δεμένη
στον σκοτεινό τροχό του,
δεν ξέρω.
Περνώ μια θύρα φοβερή
και βλέπω το κεφάλι μου κομμένο
σε δίσκο αργυρό.
Τα σώματα εγείρουν τα δικά τους δικαιώματα.
Διόνυσε Ελευθέριε
Σκήπτρο της καρδιάς μου,
η ωραιότητα θάλλει στο πρόσωπό σου.

ΠΕΤΡΕΣ ΤΗΣ ΔΗΛΟΥ

Κύκλος Άδη οι Κυκλάδες
σταλαγματιές χρυσού στο βαθύ κυανούν
της θάλασσας.
Κι εμείς που ζήσαμε
με μια προσωπίδα
βγαίνουμε στους λειμώνες των ονείρων
με σώματα ερωτευμένα
στο χελιδόνισμα του πόθου.
Ετούτος ο τόπος,
με κίονες που φέγγουν τη νύχτα
στο φεγγαρόφωτο μας μαγεύει.
Ο χρόνος αλλόφρων. Αδηφάγος.
Η κάθε μέρα έρχεται, φεύγει
πύρινη επάνω στο δέρμα μας.
Στο αρχαίο θέατρο καταμεσήμερο
με τις σαύρες για συντροφιά,
ακούω ένθεη
την προπατορική λαλιά
στην αφθαρσία των ήχων.
Μητέρα ξανθή,
είσαι η πυρά που γεννά τον Ήλιο.
Σούφερα μέλι, κερί και ρετσίνι.
Πορτοκαλάνθι για την αργυρή σου Κόρη.
Βρήκα τα χρόνια μας θαμμένα
κάτω από τις πέτρες της Δήλου
σε καιόμενη ώρα.