Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2024
|
Αντωνιάδης Γεώργιος
Ο Γεώργιος Αντωνιάδης, γεννήθηκe στην Ορεστιάδα του
Έβρου. Αποφοίτησε από το 1ο Γενικό Λύκειο Ορεστιάδας
το 1997. Την ίδια χρονιά εντάχθηκα στις τάξεις του Πολε-
μικού Ναυτικού, κατόπιν επιτυχών εξετάσεων, όπου υπη-
ρετεί ως Μόνιμος Υπαξιωματικός με ειδικότητα Φαροφύ-
λακα, έως σήμερα. Ενδεικτικά έχει υπηρετήσει:
α) Υπηρεσία Φάρων
β) Φάρος Γερογόμπος Κεφαλληνίας
γ) Φάρος Σίγρι Λέσβου
δ) Φάρος Αλεξανδρούπολης
ε) Φάρος Υψηλής Μεγίστης (Καστελόριζο)
στ΄) Φάρος Ταίναρο στη Λακωνία έως σήμερα
Το επάγγελμα του Φαροφύλακα με την απέραντη ομορ-
φιά του ατέλειωτου ορίζοντα πάνω από το μπλέ χαλί της
θάλασσας ήταν γι’ αυτόν το μεγαλύτερο δώρο στη ζωή
του αφού μπορούσε τώρα να αναδείξει και να απλώσει
στο νού του, το έμφυτο τάλαντο της ποίησης που είχε μέ-
σα του κι όλο τον “ενοχλούσε”. Η ατέλειωτη μοναξιά του
φάρου ήταν ταυτόχρονα ατέλειωτη γι’ αυτόν έμπνευση
και γραφή των ποιημάτων του.Έγραφε, έσβηνε, διόρθωνε
με την άνεση του χρόνου τα ποιήματά του που τα περισ-
σότερα έχουν τίτλους: Ο φάρος, Στου φάρου το δωμάτιο,
Του βράχου ο φρουρός, Το ημερολόγιο του φάρου κ.α.
Η θεματολογία έχει να κάνει με φάρους, μέσα από τη δι-
κή του ματιά. Εκτός του Φάρου τα ποιήματά του έχουν
σχέση με την άχαρη καθημερινότητα ή με τον διάλογο με
τη μούσα της ποίησης! Η ποιητική του συλλογή “Η ματιά
του Φαροφύλακα” εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΑΩ.
|
|
Στη μύτη του Ταινάρου
Χιλιάδες επισκέπτονται τη μύτη του Ταινάρου,
τον μάγο πώς βυθίζεται προσέρχονται να δουν,
τα δειλινά κουρνιάζουνε στην αγκαλιά του Φάρου
και στέκουν σαν αγάλματα, να φωτογραφηθούν.
Κάποιοι ρωτούν «πού βρίσκεται αυτή η σπηλιά του Άδη,
με τί σκοπό την άνοιξε του Δία ο αδελφός»,
κανείς ποτέ δεν ρώτησε πώς βλέπω στο σκοτάδι,
όταν ο Φάρος μέσα μου, δεν φέγγει στάλα φως.
Πολλοί ειν' αυτοί που θέλουνε να πω μια ιστορία,
για κάτι που να έζησα το συγκλονιστικό,
και κρέμονται απ' τα χείλη μου, μα νιώθω δυσφορία,
άμα τους πω τα θέλω μου, μ' αφήνουν νηστικό.
Αναχωρούνε παίρνοντας απ' το τοπίο κάτι,
από τη μύτη τράβηξαν αλμύρας ρουφηξιά,
πόσοι απ' αυτούς να σκέφτονται σαν βγουν στο μονοπάτι,
πως πίσω εγώ παρέμεινα και ζω στη μοναξιά.
Κι όταν θα φύγουν όλοι τους και μείνω πάλι μόνος,
τα μάτια μου καρφώνονται στα βάθη τ' ουρανού,
κάπου εκεί ξεκίνησε όπως μας λεν ο χρόνος,
ή μήπως είναι ο Κόσμος μας, ψευδαίσθηση του νου;
Αντωνιάδης Γιώργος
|
Ενσυναίσθηση
Αναστενάζω, ρωτώ γιατί,
να είμαι άτυχος, τόσο πολύ,
νιώθω σαν μαύρο, μικρό γατί,
της μάνας Τύχης μου, αποβολή.
Μα σαν κοιτάζω, πιο λογικά,
ανθρώπους γύρω μου και σπιτικά,
βλέπω να υπάρχουν, πιο τραγικά,
συμβάντα ολέθρια, σπαρακτικά.
Παιχνίδια μοίρας, ειρωνικά,
και πίσω ο χρόνος, να μη γυρνά,
σχέδια φτιάχνει, τυραννικά,
κι ούτε που νοιάζεται, ποιος θα πονά.
Τόσες και τόσες, οι συμφορές,
ανεπανόρθωτες, καταστροφές,
θανατηφόρες, πολλές φορές,
οι αρρωστημένες, διαστροφές.
Πληγές που μένουν, πάντα ανοιχτές,
ψυχές σε σώματα, σαν φυλακές,
ζωές κα(η)μένες, από το χτες,
απ' τις εικόνες τους, τις παιδικές.
Και τότε νιώθω, πιο τυχερός,
ήμουν αχάριστος, ήμουν τυφλός,
ήτανε πάντα, πρίμα ο καιρός,
μόνος μου έκαιγα, την Κέντα Φλος.
Αντωνιάδης Γιώργος
|
Παράξενη που ειν' η ζωή
Παράξενη που ειν' η ζωή,
μοιάζει στη θάλασσα σαν αδελφή,
είναι απρόβλεπτη, είναι τρελή.
Παράξενη που ειν' η ζωή,
μοιάζει με ηφαίστειο που ειν' ενεργό,
όταν εκρήγνυται, λάβα το εγώ.
Παράξενη που ειν' η ζωή,
μοιάζει με δέντρο κι εμείς τα κλαδιά,
ρίζες πού βρίσκεστε, πόσο βαθιά;
Παράξενη που ειν' η ζωή,
μοιάζει αναλάμποντας Φάρος σαφώς,
μια με σκοτάδι, την άλλη με φως.
Παράξενη που ειν' η ζωή,
μοιάζει με όνειρο αληθινό,
μένει μετέπειτα παντοτινό;
Παράξενη που ειν' η ζωή,
μοιάζει με θύελλα πραγματικά,
όπου γουστάρει μας πάει τελικά
Αντωνιάδης Γιώργος
|
Αφήστε με ελεύθερο να ζήσω
Μοίρα, άσε με το μέλλον μου να ορίζω
δώσε μου χρόνο να γιορτάσω τη ζωή,
να 'χω τον έλεγχο, εγώ ν' αποφασίζω,
το τι θα πράττω ως την ύστατη πνοή.
Θεέ μου, άσε με όπου θέλω εγώ να πάω,
σαν το πουλάκι να πετάω στους δρυμούς,
λύπες και πόνους να ξεχνάω σαν μεθάω,
μόλις θα πίνω από τη λήθη τους χυμούς.
Μητέρα, άσε με τον χρόνο να ρουφήξω,
ν' ακολουθήσω της καρδιάς μου τη φωνή,
όλο το νήμα της ψυχής να ξετυλίξω,
μες στον λαβύρινθο ζητώντας ηδονή.
Πατέρα, άσε με καρπούς να δοκιμάσω,
από ένα όνειρο γλυκό κι ας πικραθώ,
άμα ξυπνήσω στο σκοτάδι και δειλιάσω,
φέγγε σαν Φάρος φωτεινός,να μη χαθώ.
Κι εσείς αδέλφια μη θαρρείτε δεν μπορώ,
απ' τα πέταλα τ' αγκάθια να διακρίνω
άστε με λεύτερο στον ξέφρενο χορό,
ποιο βήμα είναι το σωστό, εγώ να κρίνω.
Αντωνιάδης Γιώργος
|
|
ΕΠΙΣΚΕΨΙΜΟΤΗΤΑ
(2024. Έτος ορόσημο για τα ελληνικά γράμματα: Εκατό επιλογές των πιο αξιόλογων ποιητών, συγγραφέων και καλλιτεχνών στην Ελλάδα σήμερα)
Βιολογικά και παραδοσιακά του ελληνικού χωριού προϊόντα (αποστολές στην Ελλάδα και σε όλες τις χώρες του κόσμου) -
Organic and traditional Greek village products (shipments to Greece and to all countries of the world)
μάθετε περισσότερα...
|
