Γιατί μια ποιήτρια ή ένας ποιητής ή ένας λογοτέχνης εκδίδει βιβλίο;
Η έκδοση ενός βιβλίου, δεν είναι θέμα οικονομικό αλλά φιλοσοφικό. Ποιά είμαι; ποιός είμαι; γιατί γράφω και τι θέλω να κάνω με τη γραφή μου; σε ποιόν ή ποιούς απευθύνομαι και γιατί; Ποια μηνύματα θέλω να στείλω στους συνανθρώπους μου; Γράφω για μια μόνο φορά για την «τιμή των όπλων» κι επειδή έτσι μου αρέσει ή είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω επειδή η γραφή με εκφράζει και με ηρεμεί; Ποιος είναι ο σκοπός μου από την διάθεση των βιβλίων αλλά και που θα τα διαθέσω; Ο σκοπός μου είναι να κερδίσω χρήματα ή να βγάλω από τα βάθη της ψυχής μου και τα φυλλοκάρδια της καρδιάς μου τα συναισθήματά μου, τις εμπειρίες και την φιλοσοφία μου; Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα στα οποία θα πρέπει να απαντήσετε στον εαυτό σας πριν ακόμη σκεφτείτε να προχωρήσετε σε έκδοση βιβλίου. Συμβουλευτείτε μας info@idrogios.gr
Αν μετά τις απαντήσεις σας στα παραπάνω ερωτήματα η απόφασής σας είναι να προχωρήσετε τότε θα εξετάσετε το οικονομικό θέμα και το θέμα της διάθεσής τους. Οι καιροί άλλαξαν. Ό,τι γνωρίζατε για την πώληση των βιβλίων δεν υπάρχει πια και δεν θα επιστρέψει. Αν θέλετε να εξασφαλίσετε την πώληση των βιβλίων σας θα πρέπει να έχετε ή να δημιουργήσετε τις προϋποθέσεις για την αναγνωρισιμότητά σας και να εφαρμόσετε με έναν καλό εκδότη ένα προσωπικό πρόγραμμα. Με δωρεάν υποσχέσεις δεν γίνεται τίποτα.
Αποστολίδης Κωνσταντίνος
Γεννήθηκε στην Κοζάνη. Είναι το πέμπτο παιδί οικογένειας αγροτών που αγωνίστηκαν σκληρά για την επιβίωση μετά τον ξεριζωμό του Πόντου. Γαλουχήθηκε με τα νάματα του πατριωτισμού, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, πόλη που επέλεξε στη συνέχεια για να ασκήσει τη δικηγορία και να συμμετάσχει στα πολιτιστικά της δρώμενα.
Υπήρξε από νωρίς στέλεχος του Οργανωμένου Ποντιακού Χώρου και διετέλεσε γενικός γραμματέας, αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε επί οκτώ χρόνια πρόεδρος του Κέντρου Περίθαλψης Παίδων Θεσσαλονίκης «Ο Άγιος Δημήτριος». Ακόμη υπηρέτησε διαδοχικά ως γενικός γραμματέας και αντιπρόεδρος του Κεφαλαίου Αλληλεγγύης των δικηγόρων Θεσσαλονίκης. Έχει γράψει ποιήματα και εργασίες ιστορικού και λαογραφικού περιεχομένου. Δε δημοσιοποιεί και δεν προβάλλει το έργο του. Σε όσες περιπτώσεις έγινε (Ποιητική Ανθολογία Δικηγόρων, Περιοδική Έκδοση Ταμείου Προνοίας Δικηγόρων Θεσσαλονίκης, και ποιητικές εκδηλώσεις των «Αργοναυτών και Ανθολογίες των εκδόσεων «Υδρόγειος»), οφείλεται στην πίεση φίλων του, που πιστεύουν ότι είναι έργα όμορφα και χρήσιμα. Πιστεύει τελικά πως κάθε πολίτης χρωστά στην πατρίδα, ακόμα και όταν η πραγματικότητα συνθλίβει το στέρνο του.
«Αναρωτιέμαι μήπως τώρα που «ωρίμασα» έφταιξε κι ο Θερβάντες γι’ αυτές του τις στιγμές… Γυρίζουν επίμονα πατώντας την ανάσα μου, καθώς συχνότερα πια το σπαθί του καλού Δον, μοιάζει ασήκωτο και σχεδόν άχρηστο».
Αν ήταν
Αν ήταν να φύγουμε,
Να περάσουμε τις θάλασσες,
Με τις ανάσες των Ανέμων…
Αν ήταν να τρέξουμε,
να συναντήσουμε έναν Ήλιο,
με τον πυρήνα ενός ατόμου…
Αν ήταν να πετάξουμε,
να πάμε σ’ άλλους Γαλαξίες,
να ταξιδέψουμε στο Σύμπαν…
Αν ήταν να μιλήσουμε,
για τα πρωτόνια ας πούμε,
ένα πελώριο Έβερεστ
μπροστά σ’ ένα κοχύλι…
Αν ήταν να εκραγούμε,
στα πέρατα του απείρου,
μικρά φεγγάρια ρόδα,
θ’ ανάσταιναν τα στήθη μας…
Αν ήταν, περίτεχνα τεχνολογώντας
θάνατο να σπέρνουμε παντού,
σαλπίζοντας τις ψυχές μας.
Αν ήταν… Αν ήταν
τις θάλασσες,
τις αγάπες μας,
τους Ουρανούς και τη Λευτεριά μας
ν’ αρνηθούμε…
χτίζοντας και γκρεμίζοντας θεούς…
Γιατί δεν απλώνουμε τα χέρια μας,
να ξαναβρούμε την αφή μας,
κόβοντας ανεμώνες…
Γιατί δεν ανοίγουμε τα χέρια μας,
μετρώντας χούφτες ρυζιού και Αγάπης,
Γιατί δεν τσακίζουμε τα φέρετρα
μέσα στις ματωμένες κοιλάδες,
στους σκοτεινούς δρόμους των
γυάλινων σπιτιών μας;
Γιατί;
Εκεί, μας περιμένουν
ο Ανατάλ, ο Ζέλικο, ο Μαχμούντ, η Ελένη.
Τα ξεχασμένα μας παιδιά.
ο Αλέξανδρος, η Ειρήνη,
η Ελευθερία,
ο Μιχάλης
οι καρδιές μας…
Αν ήταν
