Ασπιώτη Μάρα
Γεννήθηκα στην Αθήνα κι έχω καταγωγή από την Κέρκυρα. Είμαι πτυχιούχοςφιλόλογος ιταλικής γλώσσας και λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο Αθηνών με μεταπτυχιακές σπουδές στη Διδακτική των ξένων γλωσσών και τη Μουσειολογία με εξειδίκευση στις Ευρωπαϊκές τέχνες και τον πολιτισμό καθώς και στην Ειδική Αγωγή. Έχω εργαστεί για πολλά χρόνια ως μεταφράστρια τεχνικών κειμένων για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και επιστημονικών συγγραμμάτων για εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Παράλληλα, εργάζομαι ως καθηγήτρια ξένων γλωσσών.Έχω συνεργαστεί με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο ως ερευνήτρια και υπεύθυνη Εκπαίδευσης Ενηλίκων σε ευρωπαϊκά προγράμματα και έχω συμμετάσχει με ερευνητικές εργασίες σε πολλά διεθνή συνέδρια.
Αγαπώ ιδιαίτερα το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, τη γλυπτική και την ποίηση ενώ χόμπι μου είναι η εκμάθηση ξένων γλωσσών. Έχοντας μεγαλώσει σε καλλιτεχνική οικογένεια αλλά και ωθούμενη από την έμφυτη ανάγκη μου για
έκφραση μέσω της τέχνης και του λόγου πειραματίζομαι από την παιδική μου ηλικία με τις φόρμες και τα είδη της ποίησης και του πεζού λόγου αλλά και με την ζωγραφική. Ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για την ψηφιακή αφήγηση αλλά και την προώθηση της Τέχνης και του Πολιτισμού μέσω των διαδικτυακών καναλιών επικοινωνίας που έχω δημιουργήσει σε social media και πλατφόρμες podcast.
Συνειρμός
Δυο τριαντάφυλλα και μια καρδιά
φωτογραφία; Κάποια παλιά
εγώ, εσύ…
ανάμνησες, πικρές, γλυκιές,
εικόνες στο νου, ίσως του χτες
περίεργες μέρες, πίκρες, χαρές
κάποτε σκέφτεσαι «ίσως να φταις!»
Μα όλα αλλάζουν καλά και κακά
συνήθεια είναι
η ζωή περνά!
Είδαμε, κάναμε, κλάψαμε κιόλας
όπως γελάσαμε, όπως γλεντήσαμε.
Όμως αλήθεια, κάτι είν’ αταίριαστο
πάντα κάτι κενό.
Όλοι μας ας το παραδεχτούμε
…πάντα κάτι κενό.
Τι φταίει άραγε;
Αποξένωση;
Τεχνολογία;
Επιβίωση;
Γίναμε κτήνη, ρομπότ, απάνθρωποι…
Λίγοι μένουν ακόμα.
Πρέπει να φύγουμε όσο είναι ώρα…
Στη φύση μόνο εκεί…!
Ή μήπως κάπου αλλού…; |
Κάποια φιλοσοφεί
Αγάπη είναι ένα φιλί
στου φεγγαριού το φως. Αγάπη είν’ αγκάλιασμα
και πόθος μας κρυφός. Στα νειάτα ο Έρως έρχεται
με πάθος και ορμή
μα φεύγει γρήγορα πολύ
κι αφήνει πίσω μια βροχή. Μα σαν τα χρόνια αργοκυλούν
η αγάπη έρχεται σαν φως
σαν ήλιος γύρω μας ζεστός
να μας χαρίσει μια στιγμή
του Έρῳ τη στερνή πνοή. Γιατί σαν φύγει η ξεγνοιασιά
μένει μονάχα η ζεστασιά
που μας ενώνει ως τα στερνά
τους δυο μας,
αγάπη μου, παντοτινά. |