Αστερινού Πασχαλία
Η Πασχαλία Αστερινού (λογοτεχνικό ψευδώνυμο της Γρηγορίας Σαργιώτη), γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας και είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής σχολής του ΕΚΠΑ, απόφοιτος του Βυζαντινού-νεοελληνικού τμήματος. Διδάσκει στην Ιδιωτική εκπαίδευση και ασχολείται με την μελέτη και τη συγγραφή επί μακρά σειρά ετών. Ζει ανάμεσα στην πόλη των Τρικάλων και την Αθήνα. Έχουν ήδη εκδοθεί δύο ποιητικές μου συλλογές, η «Ιεροτελεστία των τεσσάρων εποχών» και οι «Αλληγορίες Ως εν εσόπτρω», καθώς και μία τρίτη συλλογή, εκτός εμπορίου, οι «Ωδές και σπονδές στην ομορφιά». Επιπλέον έχει ήδη ολοκληρωθεί εκδοτικά η τρίτομη μελέτη μου επάνω στον Παπαδιαμάντη με τον τίτλο: «Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Αριστουργηματικά Ανάλεκτα».
Τα τρία ποιήματα με τα οποία
συμμετέχω στο 10 «Διαδικτυακό και Διαγωνιστικό Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης»,
αποτελούν μέρος μιας νέας μου ποιητικής συλλογής, που ακόμη δεν έχει
ολοκληρωθεί η συγγραφή της, με τον τίτλο: «Θαλασσινό μονόπρακτο στο Αιγαίο».
Χωρίζεται σε τέσσερα μέρη που τιτλοφορούνται: Προοίμιο (Α-Ζ), Χαρμονή (Η-Μ),
Πλήρωση (Ν-Σ), Αίνος (Τ-Ω). Συνολικά 24 ποιήματα, όσα και τα γράμματα του
αλφαβήτου. Το πρώτο ποίημα είναι από την ενότητα «Προοίμιο» και είναι το Ζ. Το
δεύτερο και το τρίτο είναι από την ενότητα «Χαρμονή» και είναι το Θ και το Μ.
Ζ.
Μια θάλασσα μνήμης πανάρχαιας αντηχεί στο Αιγαίο
στις εικόνες του απέραντου.
Συσσώρευση αβίαστη
η μουσική, η ζωγραφιά
ο χορός ο λυγερός της ομορφιάς
μυστηριακά αρχέτυπα
παιχνιδίσματα
μήνυμα πλήρωσης και ευδαιμονίας
θητεία διαρκής στο φως.
Μέτοικος των θελγήτρων
η ρέμβη η γλυκιά
η χερουβική ανασαμιά
στο μύρο των ελαιώνων
στο θυμίαμα των πευκώνων.
Βιώματα ζωής
και αναμμένοι πυρσοί οι οραματισμοί
μέθη αισθησιακή
μέθεξη πνευματική.
Όσοι πιστοί προσέλθετε, όσοι κατηχούμενοι… προσέλθετε…
Αμφικτυονία ελπίδας η μαρμαρυγή του ήθους
η ευπραξία
έξαρση μουσική
διήθηση του ασυνείδητου.
Άνεμοι σαρωτικοί ο εξαγνισμός του ατελέσφορου.
Πολυφωνική επεξεργασία
η καντάδα για δυο φωνές
διάλογος, μονόλογος
και ο χρόνος να συνεχίζει απερίσπαστος
τον αργό βηματισμό του.
Αλώβητες διαπιστώσεις πρώιμες
μοτίβα αγαπημένα
καθαγιασμένη, ιπτάμενη διερεύνηση της αίσθησης
άπλωμα της στιγμής.
Ανέφικτη αντίσταση στην λάμψη
στα θραύσματα του ορατού
διαπερατότητα
μεταμορφώσεις διαδοχικές.
Αυτοεξόριστη στην ανάγκη της παρουσίας σου
πρόσωπο εσύ, φτιαγμένο από του αστεριού το φως
ζεις στους αιώνες
στο πριν, στο νυν και στο αεί
στην ισόβια στιγμή που ο χρόνος καθηλώθηκε
μετεωρισμένος στην αντανάκλαση και τον θρου των αγγέλων.
Μόνο εγώ που σ΄ αγαπώ
βηματίζω στο αστραποβόλημα της ματιάς σου
και αυτοεξορίζομαι στη μοσχοβολιά του κόρφου σου.
***
|
Θ.
Μικρές περιπλανήσεις στο αναστημένο Καλοκαίρι
πολλαπλά ψηλαφίσματα
τραυματισμένα από τον χρόνο
μυστικά ανείπωτα
η ερωτική ψαύση του γαλάζιου
αθανασία.
Αγιογραφώντας τις μορφές του κόσμου
στις επάλξεις μιας καταποντισμένης Αιγαιίδας
αλιεύω το θαύμα
το πρόσωπο το ερώμενο
η κατηχούμενη εγώ, ενός φωτός εαρινού.
Άχραντα τα μυστήρια που αιωρούνται μεταξύ ουρανού και γης
αναστάσιμα
μετουσίωση του φυσικού σε υπερφυσικό.
Ευλογημένος ο ερχόμενος
ο ευνοούμενος των Μουσών.
Επωάζονται υποσχέσεις αθανασίας
εισβολή του Θείου
τρυφερές συντροφιές των εραστών μιας αιωνιότητας
Έαρ…. Έρως….
Γρίφος σιβυλλικός ως δι΄ εσόπτρου
παλιννοστεί το θαύμα
η παραδείσια οικείωση
απόδραση της λύπης και του στεναγμού
αδιείσδυτο άδυτο
Ποίηση και Θείο
Ζωή εσαεί… Φως εσαεί…
Συνιστώσες κυρίαρχες
η φωσφορούχα ουσία
η θύρα του κρυπτόμενου
ο χρυσός ενός ρόδου αέναου.
Ξορκίζω τις σκοτεινιές μ΄ ορθάνοιχτα μάτια
όρθια, καταντικρύ στη γαληνεμένη άπλα τη γλαυκή
στη μεγάλη αντιφεγγιά
στην πεμπτουσία την άρρητη που φθέγγεται
στο ρεύμα των νύξεων
στο φως του πύρινου δίσκου
στα ουράνια τάγματα.
«Φωνή υδάτων πολλών…. Φωνή Κυρίου επί των υδάτων….»
Όμηρος μιας άλλης διάρκειας
τρέχω ν΄ αδράξω μια κηλίδα φωτός
το δέος του μύθου
εντυπώσεις διάχυτες
απογραφή θαυμάτων.
Αρνούμαι να είμαι «εκ του κόσμου τούτου».
Με περιμένει κάπου ένα καλοκαίρι
αιώνιο και αναλλοίωτο.
***
|
Μ.
Ασημιές, σημαδιακές αντιφεγγιές πέτρωσαν
στο φευγαλέο ξάφνιασμα της ματιάς
στην τραμουντάνα που στάζει ειρήνη
στη μετουσίωση, οι σταγόνες που σταλάζουν το φως.
Μηνύματα εκθαμβωτικά μού στέλνει ο ήλιος…
Μονόλογος το άστρο της αυγής
που λάμπει μονάχο
τυλιγμένο στις μνήμες της νυχτιάς.
Ξέπλεκα μαλλιά που τρέχουν τώρα στο φως
τρεχαλητό ασυλλόγιστο.
Πορφυρά πρόσωπα
κατευόδιο στα δελφίνια τα ερωτευμένα
μειδίαμα και επίκληση.
Στάλες κοιμισμένες, πολυταξιδεμένες στο φως, αποσταμένες
με μάγεψαν…
Πουλιά που πρωτοξύπνησαν
στη χώρα της αχλύος
χρώματα που θαμπώνουν, φως και φως και φως…
με μάγεψαν…
Παίζουν οι μνήμες, οι πρώτες χίμαιρες
βόμβος πλημμυρισμένος δέος
σούσουρο αλλόκοτο, η μυστική φλυαρία, η ηθική των αισθήσεων
ρίζες κοραλλιών βαθιές, άσπρα πουλιά, άσπρα καράβια
αγριομέλισσες….
Αρχίζει να αχνοχαράζει ένα ασημωμένο φως
της νύκτας της σεληνοφώτιστης.
Χαμογελαστές καρδιές, χτυπημένες κατάπληξη
που πεθαίνουν από αγάπη
τρέμουλο και σπαραγμός της φωνής κρυφός…
Με τριγυρίζουν οι σκιές
οι βραδινοί οι ίσκιοι
ψίθυροι μυστικοί, χορδές παλλόμενες
μυστηρίου έξαψη κι ανάερη αχλύ
παιχνίδισμα της αρμονίας και της σιωπής
ο τόπος της γαλήνης
σημαδούρα στην ακρογιαλιά.
Τι είναι αυτό που αναριγεί μέσα μου… τι σπαρταράει καυτό…
Τα χέρια μου γράφουν για τ΄ άστρα Συμφωνία.
***
Πασχαλία Αστερινού (Γρηγορία Σαργιώτη)
|
|
