Anagnostachi - Tzavara Elefteria
Είναι ποιήτρια. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Λονδίνο Φιλολογία και Φιλοσοφία. Παρουσιάστηκε στα Ελληνικά γράμματα σε νεαρότατη ηλικία, με δημοσιεύσεις στα περιοδικά Νέα Εστία, Φιλολογική Πρωτοχρονιά, Παναθήναια, Ηπειρωτική Εστία, Κρητική Εστία κ.α. Έχει κάνει τον περίπλου της Γης και αυτό της έδωσε την ευκαιρία να επισκεφτεί πολλές χώρες του πλανήτη και να μελετήσει από κοντά τον πολιτισμό και την κουλτούρα διαφόρων λαών. Ασχολείται με τη ζωγραφική σε πέτρα, κρύσταλλο και καθρέφτη. Έχει παρουσιάσει έργα της σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Δραστηριοποιήθηκε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση στη Δυτική Αττική για πολλά χρόνια. Ασχολείται επίσης με παρουσιάσεις και κριτική βιβλίων, εικαστικών έργων, χοροθέατρο και διαλέξεις. Παρουσιάζει ποιητικά δρώμενα με διαφάνειες και μουσική. Για πολλά χρόνια υπήρξε όχι μόνο φίλη των «Αργοναυτών» αλλά και συμμετείχε η ίδια με την φυσική της παρουσία στη Θεσσαλονίκη, ενώ η κατοικία της είναι στην Αθήνα, σε όλες μας τις δραστηριότητες και τις Ανθολογίες αλλά και ως μέλος της κριτικής επιτροπής των βραβείων.
Συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά, ιστορικά και φιλοσοφικά περιοδικά. Έργα της έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες.
Senza Titolo
Ombre pesano la vita,stringono
il nostro cuore e la luna
si e' girata a dormire da sola.
Apri le finestre per entrare il sole
della gioia,ilvento dell'amore.
Scivolino le ombre per andare verso il vento
e dammi la tua mano, molto stanca
per trovare la forza
insieme per andare, una catena
intatta caparbieta' della morte.
Rompi gli ingranaggi della decomposizione
delle catene dello stare tranquilli.
Bionde frange delle spighe mattutine
viaggiano con il sorgere del sole.
Li accompagna il sole.
Portano in grembo i sogni futuri
portano gli sperma della gioia.
Nelle ferite del mondo
si piantano fiori.
Stampano citta' del futuro,
con prati freschi e giardini profumati di mirra.
Ciliegi in fiore salutano la luce.
Chiudono prigioni oscure
e aprono scuole luminose.
Si liberano strade mute,
ombre balbuzienti, antilopi intrappolate.
E tu, difensore della vita
in piedi, firmi il futuro,
con un raggio di sole, d'oro.
|
Άτιτλο
Ίσκιοι βαραίνουν τη ζωή, στραγγίζουν
την καρδιά μας και το φεγγάρι
έγειρε να κοιμηθεί μονάχο.
Άνοιξε τα παράθυρα… για να ’μπει ο ήλιος
της χαράς, τ’ αγέρι της αγάπης.
Να ξεγλιστρήσουν οι σκιές να πάνε κατ’ ανέμου
και δώσε μου το χέρι σου, το πολύ κουρασμένο,
για να ’βρουμε τη δύναμη
μαζί να πορευτούμε, μιαν αλυσίδα
ολόγερη στο πείσμα του θανάτου.
Σπάσε τα γρανάζια της αποσύνθεσης
τις αλυσίδες του εφησυχασμού.
Ξανθοί θύσανοι σταχιών πρωινών,
ταξιδεύουν για την ανατολή.
Τα συνοδεύει ο ήλιος.
Κυοφορούν τα μελλοντικά όνειρα,
φέρουν τα σπέρματα της χαράς.
Στις πληγές του κόσμου
φυτεύονται λουλούδια.
Καλουπώνονται πόλεις του μέλλοντος,
μ’ ολόδροσα λιβάδια και μυρόπνοους κήπους.
Καρπισμένες κερασιές χαιρετίζουν το φως.
Κλείνουν σκοτεινές φυλακές
κι ανοίγουν σχολεία φωτεινά.
Λευτερώνονται κωφάλαλοι δρόμοι,
ίσκιοι τραυλοί, παγιδευμένες αντιλόπες.
Κι εσύ, υπεραμυνόμενος της Ζωής,
όρθιος, υπογράφεις το Μέλλον,
με μιαν αχτίδα του ήλιου, χρυσή.
|