Βασιλίκα Δέσποινα

Από τόπο σε τόπο

Απλώναμε στην άμμο τα κορμιά μας
και λούζαμε με φως τα όνειρά μας
τα κύματα δροσίζαν την καρδιά μας
πουλιά κουρνιάζαν, μες την αγκαλιά μας.

Μια μέρα όμως, άργησες να ’ρθείς
μια μέρα που τα κύματα θεριέψαν
ρώτησα να μάθω αν σ’ είχε δει κανείς
μου ’παν πως άλλοι τόποι σε γυρέψαν.

Περπάτησα ξανά πάνω στην άμμο
τα ίχνη όλα είχανε σβηστεί
κι εκεί που νόμιζα πως κάπου φτάνω
αντάμωσα στα μάτια τη σιωπή.

Πως ήσουνα ένα όνειρο και εσύ
η καρδιά μου δε μπορεί να το πιστέψει
στα μάτια μου μέσα πέφτει η βροχή
για όσα η ζωή, μου έχει κλέψει.

Κάπου μακριά, στην απέναντι ακτή
ένα φως μου φάνηκε πως είδα
ακόμα και αν δεν είσαι εκεί
δε σβήνει, δεν τελειώνει η ελπίδα.

Πως πρέπει, τώρα νιώθω ως εκεί
και ακόμα παραπέρα να κολυμπήσω
σε μια άρνηση δεν τελειώνει η ζωή
ούτε μπορώ και να γυρίσω πίσω.

Βουτάω, δίχως σκέψη και όπου βγει
το φως αυτό που με καλεί
πρέπει ξανά ν’ ακολουθήσω
κι αν χάθηκες σε άλλους τόπους τώρα εσύ

εγώ μπορώ να ξαναρχίσω…

Αγάπη

Θα ’ρθω μια μέρα πάλι κοντά σου
θα ’ρθω μια μέρα να σε βρω
και θα κρυφτώ στην αγκαλιά σου
σαν να μην έζησα εδώ.

Θα γίνει φως όλο το σκοτάδι
μες τις καρδιές μας θα χυθεί
θα μου χαρίσεις το πιο ακριβό σου χάδι
σαν να μη μ’ έχεις ξαναδεί.

Ο χρόνος τότε θα μετρήσει
και πάλι από την αρχή
θα ’ναι ανατολή ή θα ’ναι δύση
κανείς δε θα μπορεί να πει.

Ο χρόνος τότε θα τελειώσει
μα θα ’μαστε ακόμα εδώ
και όσο και αν έχει πια νυχτώσει
το χέρι σου εγώ θε να κρατώ.

Θα ’ρθω μια μέρα πάλι κοντά σου
θα ’ρθω μια μέρα να σε δώ
και θα χαθώ στα βήματά σου
σαν πάνω τους να περπατώ.

Θα ’ρθω μια μέρα πάλι κοντά σου
Θα ’ρθω μια μέρα πάλι εδώ
τώρα πια ξέρω πως έγινα η σκιά σου
τώρα πια ξέρω …πως σ’ αγαπώ.

Σ’ αγαπώ.