Βλαχάκη Αναστασία
Ονομάζομαι Αναστασία Βλαχάκη και γεννήθηκα στην Αθήνα Αττικής. Σπούδασα τη γαλλική γλώσσα και για 30 χρόνια ασχολήθηκα με τη διδασκαλία της γαλλικής γλώσσας σε παιδιά από 8 χρονών έως 18 αλλά και σε ενήλικες. Μου αρέσουν πολύ οι ξένες γλώσσες και μιλάω Γαλλικά, Αγγλικά, Γερμανικά και μαθαίνω Λουξικά. Από μικρή μου άρεσε να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία, μεγάλωσα δε σ’ ένα περιβάλλον γεμάτο με βιβλία. Ο πατέρας μου φιλόλογος και συγγραφέας είχε μεταδώσει στα παιδιά του την αγάπη για τα βιβλία καθώς σε όλα τα δωμάτιά μας υπήρχαν πάντα βιβλιοθήκες. Παρακολούθησα σεμινάρια βιωματικής γραφής από το Μικρό πολυτεχνείο με συντονιστή την κυρία Μαριανίκη Δορμπαράκη το έτος 2021. Έχω λάβει μέρος σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς ποίησης και έλαβα σε κάποιους από αυτούς διακρίσεις. 1) Π.Ε.Λ. Δελφικοί αγώνες ποίησης 26/09/2021 με το ποίημα: «Μαβί θαλασσινό φεγγάρι.». 2) Arts et lettres de France association culturelle international. Concours international littéraire 26/04/2022 Titre du poème : « Avec les yeux de ton âme». Σε ηλικία 47 χρονών αναγκάστηκα να μετακομίσω στο Λουξεμβούργο με τα παιδιά μου. Αυτή η μετακόμιση και η αλλαγή του περιβάλλοντος, μου έβγαλαν στην επιφάνεια την ανάγκη να εκφράσω την τρυφερότητα, την αισιοδοξία και την αγάπη που αισθάνομαι για το συνάνθρωπό μου. Πάντα οι σκέψεις μου και τα μηνύματά μου θέλω να είναι αισιόδοξα, γιατί αυτό είναι για εμένα ένα από τα συστατικά της ευτυχίας.
Η επιστροφή
Ο ήχος απ’ τη θάλασσα στα βότσαλα επάνω
Εσένα μου θυμίζει.
Δυνατός, υγρός, εκκωφαντικός.
Φθάνοντας στο νησί των Φαιάκων
Άσυλο ικετεύοντας
Ψάχνοντας για τη Λύτρωση
Καθώς από τη μάχη της Τροίας έρχομαι
Την ηρεμία να ’βρω
Και η θάλασσα αλμυρή και σκοτεινή ήταν
Και ο ουρανός ατελείωτος
Και ετούτη η γη η στέρφα
Γεμάτη μ’ υποσχέσεις… |
Το πεπρωμένο μου
Ταξιδεύω, ταξιδεύω, στην πυξίδα μου ζητάω:
Πήγαινέ με, το πεπρωμένο μου να συναντήσω!
Το χρόνο έχω βοηθό με ούριο άνεμο ξεκινώ,
τον εαυτό μου να γνωρίσω!
Σε φιλόξενο τόπο φθάνω ευθύς, ο ήλιος μεσουρανεί
τις άσπρες πέτρες χαϊδεύοντας,
τούτος ο τόπος ιστορία έχει τρανή…
Στα κλήματα, στην αρμύρα και στις ελιές θέριεψε,
παντού έγινε γνωστός!
Με ένα ποτήρι τσίπουρο ζαλίζομαι, σκέφτομαι, ποθώ,
αυτό το άρωμα μέσα στην καρδιά μου να κρατήσω.
Πατρίδα μου, ποτέ δεν έφυγες από εκεί,
που σε έχω κλείσει, στα μύχια της καρδιάς μου,
εκεί σε έκρυψα,
όπως μια ιερή ευχή, ικεσία και σπονδή κάνω στους Θεούς:
πάντα εκεί να γυρίζω όσο και εάν οι Σειρήνες
στην αγκαλιά τους με καλούν.
Αυτός ο τόπος ταπεινός με Αγιόκλημα και λεμονιάς
αρώματα είναι γεμάτος,
πάνω στα βράχια καθισμένη στοχάζομαι….
Η Πυθία για μένα την εξοστρακισμένη τι θα πει;
Μόνη μου φεύγοντας κάποτε, μακριά από ετούτο
τον Ελάνιο καθάριο ουρανό…
Άραγε ποιος θα ‘ναι ο Χρησμός;
Σκοτεινός ή κρυστάλλινος, σα το νερό της Κασταλίας πηγής;
Βλέπω ψηλά, σημάδια ψάχνοντας για να ’βρω,
ο γλάρος με τα δελφίνια παίζει στον αφρό
και ο Απόλλωνας κοντά του με καλεί και ευθύς μου λέει:
“Ίσιωσε το ανάστημά σου, το κεφάλι σου μη σκύβεις!
Όπως ο Δευκαλίωνας και η Πύρα,
νέα γενιά θα ’ρθει ξανά,
τούτος ο τόπος θα γεννηθεί ξανά και εσύ,
θα ’σαι ο Ερμής, τα νέα της αλλαγής να φέρεις!»
Τα λόγια του ακούγοντας ευθύς, ήρεμη πάλι ξεκινώ,
Τον κόσμο όλο να γνωρίσω, μα πάντα μέσα μου βαθιά
Σα θησαυρό, κρυμμένο στα άδυτα του ωκεανού μου θα σε κρύβω!
|
Ο άγγελος και ο δαίμονας
Αφού ο άγγελός μου πια δε με φιλάει,
Το σπαθί του βαθιά σ’ ένα πηγάδι έκρυψε,
Πετώντας με κομμένα τα φτερά,
δε θα ’ναι ο φύλακάς μου πια!
Καθώς …μέσα από το θρόισμα των φύλλων,
ο δαίμονάς μου έρχεται στο πάθος να με σύρει…
Μες τη φωτιά σου θα ριχτώ και ας ξέρω πως
το χρίσμα της λήθης παίρνοντας, δε θα ’χω γυρισμό
απ’ τον πυρακτωμένο ήλιο σου.
Κοιτάς ψηλά στον ουρανό μ’ ένα μειδίαμα στα χείλη
- Έλα να μου το πεις κρυφά
όπως οι άγγελοι το λένε,
τη μοίρα σου να αποφύγεις δε μπορείς!
Αφού ο άγγελος μου πια δε με φιλάει…
Βλαχάκη Αναστασία / Αθήνα
|
|
Έχει διαβαστεί 160 φορές