Χατζηανέστης Αβραάμ
Ο συγγραφέας Χατζηανέστης Αβραάμ γεννήθηκε στην Καβάλα όπου και τελείωσε την Εμπορική Σχολή. Βραβεύτηκε από το «Σύνδεσμο Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας» με το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό ποιήματος με το ποίημά του «Απελπισίας αναμονή στα χαρακώματα».
Το 1961 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Πάντο-Γκάμα», με ποιήματα της περιόδου. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Ποιήματά του έχουν περιληφθεί στην «Ανθολογία Ποίησης» του Ρένου - Ηρακλή Αποστολίδη. Έχει ανέκδοτη την ποιητική συλλογή «Τα Παράθυρα», επίσης αρκετά πεζά έργα κι ένα θεατρικό. Έλαβε μέρος με ποιήματά του στις Ανθολογίες: «Καβαλιώτες ποιητές» και «Καβαλιώτες πεζογράφοι» σε εκδόσεις της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας και στα «Φεστιβάλ ποίησης Θεσσαλονίκης» που οργάνωσαν οι «Αργοναύτες» και συμμετείχε στις Ανθολογίες ποίησης των εκδόσεων «Υδρόγειος». Έλαβε μέρος στην Ανθολογία Διηγήματος Μελών της «Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος» και το 2006 ακολουθεί η έκδοση «Η Μαρία, εγώ και το… παράθυρο» (εκδόσεις «Υδρόγειος»), και η συμμετοχή του στην «Εγκυκλοπαίδεια Βορειοελλαδιτών Λογοτεχνών» (εκδόσεις «Υδρόγειος»), και το 2007 ακολουθεί η παρούσα συμμετοχή του… Είναι μέλος της «Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος» και των «Αργοναυτών».
«Η Μαρία, εγώ και το παράθυρο»
(εκδόδεις «Υδρόγειος»), του Αβραάμ Χατζηανέστη
“…ακέραιος θα πεί, να κοιτάς μέσα σου και να βλέπεις τον άλλον”
-«Την περίπολο στο δρόμο την απέφυγα πολύ εύκολα, σχεδόν περάσανε δίπλα μου, μια φούχτα αμούστακα παιδιά. Ποιο απαίσιο χέρι κάρφωσε εκείνα τα καρφιά στις μπότες τους; Ποιο απαίσιο μυαλό μοίρασε τα όπλα; Σε ποιόν να δώσω το μίσος μου; Πρώτη φορά θα μάθαινα πόσο απ’ αυτό φύλαγα μέσα μου! Κι έπειτα αυτό το μικρό παιδί μπρος μου στο δρόμο, με τις μπίλιες στο χέρι, ήταν δεν ήταν δύο χρονών. Στάθηκα από πάνω του, σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με δέος. Δύο ανοιγμένα μάτια στην ελπίδα, σκέφτηκα. Έπειτα από είκοσι χρόνια, ποιός θα βάλει τα καρφιά στις αρβύλες σου, ποιος θα σου μοιράσει τις σφαίρες; Ποιόν να μισήσω περισσότερο, αυτόν που φεύγει ή αυτόν που έρχεται, ψιθύρισα. Το χαμόγελο της ελπίδας και πάλι ελπίδα. Μου έδειξε τις μπίλιες του, κάτι είπε που δεν το κατάλαβα, του ανακάτεψα με την παλάμη μου τα μαλλιά και συνέχισα το δρόμο μου. Και ο Χίτλερ κάποτε ήταν ένα αθώο παιδί, σκέφτηκα και τρόμαξα».
…απόσπασμα από το βιβλίο “Η Μαρία, εγώ και το παράθυρο” του Αβραάμ Χατζηανέστη. Το καλύτερο βιβλίο, ενός μεγάλου Θεσσαλονικιού συγγραφέα-φιλόσοφου. σελ. 128. isbn: 960-8146-22-4
Σε μνήμη
Να το κάνω φυλαχτό για τα παλικάρια
ήθελα στα μάτια ένα δάκρυ,
όχι από πέτρα, από σίδερο και φωτιά.
Να κυλήσει από μάτι σε μάτι,
από πρόσωπο σε πρόσωπο
πάνω στους ανθρώπους και στα δέντρα.
Ένα δάκρυ όχι από χέρι ανθρώπινο
από καρδιά ανθρώπινη.
Παλικάρι πρώτο κι έσχατο
από θύμιση και θλίψη, παλικάρι.
Έγραψες τη φωνή σου στον αγέρα τόσο
που φύσηξε το μίσος και την έσβησε.
Είπες, "δε μπαίνω στην κιβωτό,
την κιβωτό την έχω μέσα μου,
δεν κρατώ στα χέρια μου περιστέρια,
τα περιστέρια τα έχω μέσα μου".
Μέσα σου ένα δέντρο, ο καρπός του, Ελιά.
Τροφή για τους ανθρώπους.
Λάδι για τη δάδα της ειρήνης, παλικάρι.
Έπειτα ήρθαν απ’ το απέναντι πεζοδρόμιο,
σημάδεψαν ό,τι είχες μέσα σου,
τόσο που λύγισαν τα γόνατά σου στο χώμα.
Κοίταξες με απορία τον ουρανό
κι είδες πως ένας αληθινός ήρωας γεννιέται. |
Πατρίδα
Πρώτη φορά που ένιωσα τα δέντρα
να γέρνουν μέσα μου,
ήταν τότε που αρρώστησε η πατρίδα.
Να κλαίω και ο κόμπος στο λαιμό να με πνίγει,
να σκουπίζομαι με τα λερωμένα χέρια των μεγάλων.
Αυτά τα όπλα, απέναντι στα όπλα.
Αυτά τα κανόνια απέναντι στα κανόνια.
Αυτές οι λόγχες απέναντι στις λόγχες.
Αυτός ο αδελφός απέναντι στον αδελφό.
Αυτή η εικόνα θα μείνει στο στήθος μου,
βαθιά μέσα στον άλλο.
Αυτό το πρόσωπο δικό μου,
αυτό το στήθος δικό μου.
Αυτός ο άλλος, εγώ.
Ο εχθρός, που είναι ο εχθρός;
Γιατί η φωτιά απέναντι στη φωτιά;
Και να μην υπάρχει ένας Νώε
ν’ ανοίξει το παράθυρο,
να φτερουγίσει το περιστέρι της Ειρήνης,
και να μην υπάρχει ο καλός Σαμαρείτης,
επιχέων στις πληγές έλαιον και οίνον.
Το φως, πού είναι το φως;
Τα παράθυρα, πού είναι τα παράθυρα;
Από που θα μπει ο Ήλιος;
Πατήστε το διακόπτη να ανατείλει η ειρήνη
να φέρουν τα στεφάνια της Ελιάς. |
