Δημητρουλόπουλος Κωστής

Ο συγγραφέας Κωστής Δημητρουλόπουλος γεννήθηκε το 1932 στη Βροχίτσα Ηλείας. Το 1940 οι κραυγές «Πόλεμος-Πόλεμος» είναι αυτές που πρώτες γράφτηκαν στο παιδικό μυαλό του, όντας 8 ετών. Στο χωριό μπορεί με τα δικά μας προϊόντα να καλύπταμε τις βασικές διατροφικές μας ανάγκες, όμως υπήρχαν και τόσα άλλα πράγματα όπως ρούχα, παπούτσια, σκεύη, εργαλεία που έπαψαν σιγά-σιγά να υπάρχουν είτε γιατί δεν τα είχε πλέον η αγορά, είτε γιατί είχαν ακριβύνει και χρήματα δεν υπήρχαν. Εκτός αυτού, η παραγωγή των αγροτικών προϊόντων είχε μειωθεί λόγω και της στρατεύσεως, της διασποράς και των απωλειών σε νέους ανθρώπους αλλά και λόγω της επιτάξεως-απώλειας των αλόγων, μ’ αποτέλεσμα πολλά χωράφια να μείνουν ακαλλιέργητα κι είχαμε φτάσει αντί για σταρένιο ψωμί να τρώμε ψωμί από καλαμποκάλευρο (μπομπότα) που κι αυτό το έφερνε ο πατέρας απ’ τα ορεινά μέρη της Πελοποννήσου όπου είχαμε συγγενείς. Απ’ την άλλη, τα «βιομηχανικά» κι εισαγόμενα προϊόντα, υφάσματα, παπούτσια, ρούχα, εργαλεία, τρόφιμα κτλ. ήσαν δυσεύρετα και πανάκριβα. Έτσι, αντί για ζάχαρη χρησιμοποιούσαμε πετιμέζι, αντί για καφέ ρεβίθια καβουρδισμένα. Δεν υπήρχαν ούτε καν δέρματα και παπούτσια φτιάχναμε από παλιά λάστιχα αυτοκινήτων και δέρματα των ζώων ή περπατούσαμε ξυπόλυτοι κι είχαμε φτάσει σε τέτοιο σημείο που μια μέρα του ’42 ο πατέρας αναγκάστηκε να ξεκρεμάσει τη σέλα του αλόγου μας και να την πάει στον τσαγκάρη για να φτιάξουμε απ’ το δέρμα της παπούτσια …κάτι που πολύ με στενοχώρησε. Δεν υπήρχαν ούτε καν υφάσματα για ρούχα κι οι μανάδες μας, μάς έφτιαχναν πανταλόνια από σταφιδόπανα αν κι ήσαν τόσο αναγκαία για τις σταφίδες. Δεν θα ξεχάσω τα κοντά πανταλόνια που μας είχε φτιάξει η μητέρα από σταφιδόπανο. Το σταφιδόπανο είναι χοντρό, σκληρό ύφασμα που με το κρύο γίνεται ακόμη σκληρότερο. Έτσι τον χειμώνα κοκάλωνε και στεκόταν γύρω απ’ τους μηρούς μας σαν κολλαρισμένη κρύα λαμαρίνα αφήνοντας ελεύθερη την παγωνιά να μας περονιάζει και καθώς δεν φορούσαμε σώβρακο, κρυώναμε ακόμη περισσότερο απ’το ρεύμα που γινόταν ανάμεσα στα πόδια μας και στο ύφασμα που μόνο τη γύμνια μας έκρυβε. Εργάστηκε με επιμέλεια και έγραψε δυο βιβλία. Την «Κραυγή του Έλληνα» και το «Στα ύψη των μαχητικών αεροσκαφών». Και τα δυο από τις εκδόσεις «Υδρόγειος». Αρχές Αυγούστου του 2008 τα βιβλία του εκτυπώθηκαν και συσκευάστηκαν για να του παραδοθούν. Λίγες μόνο ημέρες νωρίτερα ο συγγραφέας «έφυγε» για τον άλλο κόσμο, χτυπημένος απ’ την επάρατο, πριν προλάβει να δει τα δυο του βιβλία τυπωμένα.

«Η κραυγή του Έλληνα»

Αυτό που καθημερινά ο καθένας μας βιώνει κι ο κοινός νους αντιλαμβάνεται είναι ότι ο άνθρωπος αντί με το πέρασμα του χρόνου να γίνεται όλο και καλύτερος, γίνεται όλο και πιο απάνθρωπος κι οι κοινωνίες του όλο και πιο βάρβαρες, με την ανθρωπότητα και τη πλάση να οδηγούνται σε μια όλο και μη αναστρέψιμη καταστροφική πορεία και κατάληξη. Εκείνο όμως που ο κοινός νους δεν αντιλαμβάνεται είναι ότι αυτός ο δρόμος της καταστροφής που έχομε πάρει, είναι αποτέλεσμα μιας παραλογικής νοοτροπίας ή αλλιώς, ενός διαστροφικού πνεύματος, όλως αντίθετου προς τον ορθό λόγο και τη Φύση, o οποίος έχει επικρατήσει - κυρίως στον Δυτικό κόσμο αλλά οδηγεί και τον υπόλοιπο - και διαστροφικά διαμορφώνει τον άνθρωπο, μ’ αποτέλεσμα διαστροφικά κι αυτός να σκέφτεται και να φέρεται στον εαυτό του, στους συνανθρώπους του και στην πλάση κι όλα να πηγαίνουν απ’ το κακό στο χειρότερο. Κι είναι ακόμη πιο δύσκολο για τον κοινό νου να καταλάβει ότι αυτή η καταστροφική πορεία περνά πρώτα μέσα απ’ τη καταστροφή του Ελληνισμού και του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος το οποίο, σ’ αντίθεση με το επικρατούν διαστροφικό, ανορθώνει τον άνθρωπο διαπλάθοντάς τον σ’ όλο και πιο «Άνθρωπο» για καλύτερες κοινωνίες και συνθήκες ζωής σ’ αρμονία με τη πλάση. Συνιστά, δηλαδή, το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα αντίδοτο κι αντίπαλο δέος του πνεύματος της διαστροφής, γι’ αυτό κι οι θεματοφύλακες του τελευταίου έχουν κηρύξει, αιώνες τώρα, αδυσώπητο πόλεμο όχι μόνον εναντίον του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος αλλά κι εναντίον του Ελληνισμού ως φορέως του και της Ελλάδος ως κοιτίδας του. Είναι ένας πόλεμος που βέβαια δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός μέσα απ’ την έρπουσα ενημέρωση, τη κατευθυνόμενη μάθηση, τις σελίδες της διαστρεβλωμένης ιστορίας, την εμφυτευμένη διαστροφική νοοτροπία, την καθυποταγμένη και καθημαγμένη πλέον πνευματική υπόσταση του ανθρώπου…
Σ’ αυτά τα εκ διαμέτρου αντίθετα δυο πνεύματα διαμορφώσεως του ανθρώπου και σ’ αυτόν τον ασταμάτητο πόλεμο εναντίον του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και του Ελληνισμού καθώς και στις καθοριστικές για την πορεία της Ελλάδος συνέπειές του αναφέρομαι στις σελίδες αυτών των δυο βιβλίων μου, για να φανεί η ανά τους αιώνες οδυνηρή πραγματικότητα, που βέβαια δεν αφορά μόνο την Ελλάδα και τον Ελληνισμό αλλά ολόκληρη την ανθρωπότητα.

ΣΤΑ ΥΨΗ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΙΚΩΝ ΑΕΡΟΣΚΑΦΩΝ
…ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΘΕΟ
…ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΨΗΛΑ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Στη μνήμη των αεροπόρων όλων των εποχών που οι ψυχές τους φτερούγισαν μέσ’ απ’ το αεροπλάνο ψηλά στους αιθέρες των ουρανών.
(Φτερούγισαν ψηλά …δεν έπεσαν.)
Όπως γράφω και στην εισαγωγή του πρώτου βιβλίου μου: «Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ», οι βασικοί λόγοι που μ’ έκαναν να γράψω το βιβλίο: «ΣΤΑ ΥΨΗ ΤΩΝ ΜΑΧΗΤΙΚΩΝ ΑΕΡΟΣΚΑΦΩΝ» ήσαν :
- αφ’ ενός ν’ αποκτήσει ο αναγνώστης εμπιστοσύνη στον γράφοντα, τουλάχιστον απ’ απόψεως ορθολογισμού κι αληθείας, πράγμα που το θεωρώ αναγκαίο λόγω και της σημαντικότητας των θεμάτων που θίγονται ώστε να τα δει με τη δέουσα προσοχή …άσχετα με ποια θα είναι τελικά η θέση του σ’ όσα θίγονται, που φυσικά είναι θέμα καθαρά δικό του κι εξαρτάται απ’ τις γνώσεις του κι απ’ το αν και κατά πόσο είναι καθαρό κι ελεύθερο το μυαλό του.
- κι αφ’ ετέρου να μεταδώσω στους επόμενους ότι είναι δυνατόν απ’ τις γνώσεις και τις εμπειρίες που απέκτησα ως Αξιωματικός κι ως πιλότος μαχητικών αεροσκαφών, ή τουλάχιστον να τις καταθέσω ως στοιχεία αεροπορικής ιστορίας για να γίνει κι ευρύτερα γνωστό τι σημαίνει Πολεμική Αεροπορία, αεροσκάφος, πτήση, πολεμική αποστολή, «χορός» …τριών διαστάσεων αερομαχίας κι επίσης να φανούν οι ευθύνες που επωμίζεται ένας πιλότος-αξιωματικός υπερασπιζόμενος τα πάτρια από το δικό του μετερίζι αλλά και πόσο σημαντικό είναι να κρατά κανένας στα χέρια του όπλα καταστροφής, όχι όταν είναι να υπερασπιστεί την Πατρίδα, γιατί τότε ξέρει ακριβώς τι πρέπει να τα κάνει αλλά όταν η τύχη του επιφυλάσσει εμπλοκή του σε διχασμούς κι εμφύλιους σκοτωμούς που συμφέροντα κι αβελτηρίες την Πατρίδα οδηγούν στο χάος, όπως δυστυχώς επεφύλασσε σ’ εμένα.