Gavriilidou Eleni
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Οι σπουδές μου στην Ελληνική και Αγγλική Φιλολογία ολοκληρώθηκαν και αυτές στην πόλη αυτή, που δύσκολα μπορεί κανείς να αποχωριστεί. Ως θερμή υποστηρίκτρια της δια βίου εκπαίδευσης, έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλική Φιλολογία, ενώ παράλληλα εργάζομαι ως καθηγήτρια. Ασχολούμαι με τη συγγραφή από μικρή ηλικία, αλλά η συστολή που με διακρίνει, με απέτρεψαν από το να δημοσιοποιήσω τα πονήματά μου αυτά και να τα κρατώ φυλαγμένα στο συρτάρι του γραφείου και της ψυχής μου. Ίσως να με απέτρεπε το γεγονός ότι δεν υπήρχε κάποια αξιόλογη προσπάθεια που να με ωθούσε να προβώ σε μια τέτοια ενέργεια. Διαψεύστηκα ευχάριστα τελικά, γιατί μέσω της μη κυβερνητικής οργάνωσης για τον πολιτισμό «Αργοναύτες», είχα την ευκαιρία να εκθέσω σε μάτια αλλά και πνεύματα αγαθά και καλλιεργημένα τα γραπτά μου. Έχω και στα χέρια μου καλοτυπωμένες εκδόσεις με τις συμετοχές μου από τις εκδόσεις «Υδρόγειος». Άξιζε η αναμονή…
PACE
Chi puo’ descrivere
Il dolore indicibile
Che pesa nella mia anima?
Quale modo esiste per curarla?
Quali parole possono
Farle credere
Che tutto passera, che e’ un brutto sogno
che fra poco finira’?
Quando succedera’ qualcosa
Di cosi buono, cosi inaspettatamente bello
che mi togliera’ dalla vastita’ dell’infelicita’e mi fara
sentire veramente, felice?
Quando mi fermero’
Ad aver paura, che qualcuno
distingua il dolore della mia anima e mi domandi di essa?
Non potro’ Spiegargli, non potro’ capire.
Per questo non voglio che nessuno
Sappia niente. Solo che qualcosa
Voglio che succeda Cosi mi fermero’
A fingere...
A fingere che tutto intorno a me,
uomini e situazioni sono quelli adatti
Bugia! Bugie!
Oscene, discontinue, illimitate!
Non sono per me! Non sono per me!
Sono stanca cosi tanto
A fingere! Voglio urlare, a piangere forte.
A scoppiare, ma non posso piu’.
L’ho fatto
Cosi tante volte, non porta a niente(?)
Adesso strangolo
Ogni singiozzo, ogni lacrima che sale nei miei occhi
la scaccio.
Qualcosa deve succedere, qualcosa di inaspettatamente gioioso.
Mi sente qualcuno?
|
Ειρήνη
Ποιος μπορεί να περιγράψει
την ανείπωτη θλίψη
που βαραίνει την ψυχή μου;
Ποιος τρόπος υπάρχει για να την γιατρέψει;
Ποια λόγια μπορούν να την κάνουν να πιστέψει
πως όλα θα περάσουν, πως είναι ένα κακό όνειρο
που σε λίγο θα τελειώσει;
Πότε θα συμβεί κάτι το τόσο καλό,
το τόσο αναπάντεχα ωραίο,
που θα με βγάλει από την απεραντοσύνη
της στενοχώριας
και θα με κάνει να νιώσω πραγματικά,
αληθινά ευτυχισμένη;
Πότε θα σταματήσω να φοβάμαι,
μήπως κάποιος διακρίνει τη θλίψη
της ψυχής μου και με ρωτήσει γι’ αυτή;
Δε θα μπορέσω να του εξηγήσω,
δε θα μπορέσει να καταλάβει.
Γι’ αυτό κανείς δε θέλω
να ξέρει τίποτα.
Μόνο αυτό το κάτι θέλω να συμβεί
για να σταματήσω να υποκρίνομαι..
Να υποκρίνομαι πως όλα γύρω μου,
άνθρωποι και καταστάσεις
είναι αυτά που αρμόζουν.
Ψέμμα! Ψέμματα!
Αισχρά, ανακόλουθα, απεριόριστα! Δε μου πρέπουν!
Δε μας πρέπουν!
Έχω κουραστεί τόσο πολύ να υποκρίνομαι!
Θέλω να ουρλιάξω, να κλάψω δυνατά,
να ξεσπάσω, αλλά δεν μπορώ πια.
Το έχω κάνει τόσες πολλές φορές,
δε βγάζει πουθενά(;)
Τώρα πια πνίγω τον κάθε λυγμό,
το κάθε δάκρυ
που ανεβαίνει στα μάτια μου το διώχνω.
Κάτι πρέπει να γίνει, κάτι το απρόσμενα χαρούμενο.
Μ’ ακούει κανείς; |
