Κουμανίδου Καίτη
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Σπούδασε Ψυχολογία με μετεκπαίδευση στην Ρώμη στις εξαρτησιογόνες ουσίες. Ήταν Διευθύντρια 30 χρόνια στην Δ/ΝΣΗ του κέν-
τρου Πρόληψης του Ε.Ε.Σ. Τελείωσε την Σχολή Καλών Τεχνών στο εδώ παράρτημα του Δημόσιου Bolton University.
Είναι Κριτικός Λογοτεχνίας Πιστοποιημένη. Στα γράμματα εμφανίστηκε πρώτη φορά το 2006 με το βιβλίο: "Σχέσεις στην Όικογένεια" (4 εκδόσεις). Εξέδωσε δύο Λευκώματα Ζωγραφικής, εκδ. "Παρισιάνος" και "Όστρια", πραγματοποίησε (4) ατομικές Εκθέσεις και έλαβε μέρος σε 40 ομαδικές. Ακόμη εξέδωσε το Δοκίμιο "Το ρεύμα του Εξπρεσιονισμού". Στις εκδόσεις Α-Ω εξέδωσε την πρώτη της Ποιητική Συλλογή "Αμφίδρομος Καθρέφτης" όπου το βιβλίο της διακρίθηκε "Βιβλίο της χρονιάς 2017" σε Διεθνή Διαγωνισμό της ΕΠΌΚ. Το 2018 σε εκδόσεις" Όστρια"
εξέδωσε δύο Ποιητικές Συλλογές "Όι δύο όψεις του φεγγαριου" και "Όι Ένοχοι της γης". Το 2023 με τις εκδόσεις «Δρόμων» εξέδωσε βιβλίο με Διηγήματα "Το Κόκκινο φουλάρι". Είναι προς έκδοση βιβλίο, εκδ. Δρόμων με θέμα: "Ό Αλεξανδρινός Κ. Π. Καβάφης και το έργο του". Καθώς και Βιβλίο με θέμα "Αναφορά στο έργο της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ" με την συμμετοχή συγγραφέων που ήταν κοντά της. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ υπήρξε δασκάλα, φίλη, και οδηγός της για πολλά χρόνια στην ποίηση και την λογοτεχνία. Επιμελήθηκε και Ανθολόγησε πολλά Ανθολόγια και φιλοτέχνησε τα εξώφυλλά τους. Ακόμη φιλοτέχνησε και επιμελήθηκε εξώφυλλα πολλών, ποιητικών συλλογών φίλων ποιητών. Τα ποιήματά της διακρίθηκαν
και έλαβαν βραβεία από πολλούς Συλλόγους ομότεχνους και μη. Η ΌΥΝΕΣΚΌ δύο φορές της απένειμε Έπαινο για την εργασία της και την έκθεση Ζωγραφικής της στην ΕΕΛ για τον Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ, καθώς και για την κοινωνική της προσφορά. Ομοίως ο Ε.Ε.Σ. η ΕΠΌΚ η Πανελλήνια Ένωση Γραμμάτων και Τεχνών η Π.Ε.Λ. κ.α Είναι μέλος της ΠΕΛ και τ. μέλος στην επιτροπής του Πειθαρχικού της. Υπήρξε μέλος του Συμβουλίου της Κεντρικής Διοίκησης του Ε.Ε.Σ από 2018-2019. Είναι μέλος στο "International Capital Writers Foundation" από το 2020 όπου το 2021 εξελέγη
"The most influential Women".
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΦΟΥΑΤ
Με λένε Φουάτ,
φοβάμαι κρυώνω πεινάω.
Αδελφέ μου, αντίγραφο ανθρώπου έγινα
ο κανένας είμαι,
απελπισμένος τρέχω στους δρόμους
ο φόβος και ο τρόμος
φωλιάζει μέσα μου,
απλώνεται παντού.
Ανθρώπινα φαντάσματα αχνοπερπατούν
οι καμπάνες χτυπάνε μέρα μεσημέρι,
σκάβω με τα νύχια το δέρμα μου να δω αν ζω.
Αδελφέ μου , το άδικο μου σφίγγει την καρδιά.
Το "γιατί" στην άκρη των χειλιών, ανάσα πουθενά
βροντές όπλων ολόγυρα μου.
Ό Ισχυρός καταργεί το δίκαιο του ανθρώπου
εκμηδενίζει τα πάντα.
Χάθηκε η Ειρήνη του κόσμου, τον πόνο μοιράζομαι μαζί σου.
Αδελφέ μου ,Φουάτ
θα μπορούσαν να έλεγαν και εσένα αδελφέ μου.
Η Ιθάκη χάθηκε για πάντα.
Αδελφέ μου, Βοήθεια.
Κουμανίδου Καίτη
|
Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΔΥΣΗ
Στους μακρινούς περιπάτους
της κόκκινης Δύσης
όταν το κρύο ευωδιάζει
και τα άνθη σιωπούν
κλάματα ακούγονται από το φεγγάρι.
Τότε βγαίνει βόλτα η ψυχή
αντάμα με την ποίηση.
Περπατούν πάνω σε ξερόφυλλα
μιλώντας για πολέμους
για ήρωες και αθώα θύματα
χαϊδεύοντας απαλά τις αυταπάτες
καθώς αλλάζει φορά ο άνεμος.
Ο όλεθρος παρών
στην κόκκινη δυση
σώματα καίγονται σαν σπαρτά
πνίγονται στην μαύρη θάλασσα,
τραγούδια αγάπης
και συγνώμης ακούγονται
στους παφλασμούς των κυμάτων
καθώς ανεβαίνουν στον ουρανό
χορεύοντας νεγρικό μπλουζ.
Νύχτα και σιωπή.
Ανάσα καμιά.
Αργεί να ξημερώσει.
Δάκρυα μυρίσαν τα τριαντάφυλλα.
Ένας σκύλος στην παραλία κλαίει.
Με τα νύχια του σκάβει
και κρύβει ένα ποίημα.
Ήλιε… Φανερώσου
Έστω και για λίγο.
Κουμανίδου Καίτη
|
ΟΙ ΈΝΟΧΟΙ ΤΗΣ ΓΗΣ
Στον καιρό της απόγνωσης
αλυχτά η νύχτα
λύτρωση γυρεύουν οι απελπισμένοι.
Οι φωνές τους διαρκές βουητό.
Ξεπροβάλλουν μέσα από παγερή σιωπή
από στοιχειωμένα χαλάσματα
και την ομίχλη του βαρύ χειμώνα.
Φαντάσματα σκιές που ζητούν
Βοήθεια, Λύτρωση
λυγμούς αφήνουν
προσφορά στο σκοτάδι.
Πύρινοι ανεμοστρόβιλοι
αιματηρές καταιγίδες
μέσα από τις ορμές της θύελλας.
Σημάδια βαρβάρων
οι θρήνου του σκοταδιού.
Περιηγητές κερδοφόροι
πεινασμένα θηρία
το μίσος
και η απληστία των ανθρώπων.
Ερινύες δυστυχισμένες
που δεν δέχονται
το πεπρωμένο τους.
Πολλά τ΄ αγκάθια του πόνου.
Διάλυση, κατακερματισμός η ζωή
δύσκολη η συναρμολόγηση
φαντάσματα ψυχών που έγιναν θυσία
παρακαλούν για μια χούφτα ελπίδας.
Η σκοτεινή μορφή της παραίτησης
παραμονεύει.
Η ελπίδα ελαφρύνει τον δρόμο της.
Δάκρυα παρηγοριάς
ζωντανεύουν
το όνειρο…
που δεν έρχεται ποτέ.
Απεραντοσύνη στο διάστημα
μάτωσε ο τόπος
η ψυχή εξατμίζεται.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται
με διαφορετικούς πρωταγωνιστές
χωρίς μητρώο χωρίς ταυτότητα
με άλλα ονόματα
σε άλλους τόπους.
Εναλλασσόμενο το σκηνικό
όλα τα χρώματα μέσα.
Ακίνητος ο χρόνος παρακολουθεί
και καταγράφει
Τα Ρολόγια σταματημένα,
σχεδιασμοί συνομωσίες κορυφής
για δήθεν εκεχειρίες ενισχύουν
τα δάκρια της σιωπής
το κενό της ματαιοδοξίας μεγαλώνει.
Αυτοί που είχαν τον "θάνατο"
στα χέρια τους
πρέπει να απαντήσουν
για όλους τους αιώνες.
Η ιστορία θα τους κρίνει: ΈΝΟΧΟΙ.
Εραστές του ονείρου οι άνθρωποι
αφήνουν τους λυγμούς πίσω
γυρίζουν στον ήλιο
τον υπαίτιο των ονείρων
και τον χαιρετούν.
Κουμανίδου Καίτη
|
ΩΔΗ ΣΤΗ ΣΕΛΗΝΗ
Είμαι η Σελήνη,
η βασίλισσα της μαβής νύχτας,
των ανομολόγητων παθών
και κρυφών ερώτων,
που σε σκηνοθεσία ονειρική,
με την εύνοια των Θεών
και τις ευχές των ανθρώπων,
ηδύποτα αγάπης κερνάω
σ΄ ενθυμήματα ερώτων περασμένων.
Είμαι η Σελήνη,
πνοή ευωδιάς μυροφόρας
που απαστράπτουσα
σ έναν ουρανό χωρίς σύνορα,
ομορφοντύνω τα ουράνια
με ονειρολούλουδα
μυρωδιάς γιασεμιού,.
ανασταίνοντας
λιπόθυμους καημούς
και θρήνους πεθαμένους.
Είμαι το τραγούδι
που αφεντεύει την νύχτα
σε γλαύκο από αχάτη ουρανό,
που θωπεύοντας αστέρια
και ψυχές τελειωμένες
σε θυρίδα απαραβίαστη
σφαλιστή τις κρατώ,
διακονεύοντας την γαλήνια θαλπωρή
στο αιώνιο ταξίδι τους.
Εγώ, η Σελήνη,
ο ανθός της νύχτας,
η κλειδούχος ονείρων και ελπίδων,
μέσα στην ανύσταχτη Μοναξιά της σιωπής.
Εγώ, η Σελήνη,
Η βασίλισσα
της μαβής Νύχτας,
το άλλοθι της ζωής.
Κουμανίδου Καίτη
|
|
ΟΝΕΙΡΟΓΡΑΦΗΜΑ
(Στην Σαπφώ της Λέσβου)
Μέσα στην δυσθυμία του Χειμώνα
προσδεμένη στους λειμώνες
των σιωπηλών ονείρων
προβάλλεις απαστράπτουσα
στην μαύρη σιωπή
με το πράσινο βλέμμα
μέσα από λιπόθυμους
ορίζοντες των αισθήσεων
ψιθυρίζοντας για ανεπίδοτη αγάπη.
Δάκρυα δυσοίωνα
θάμπωσαν το πράσινο βλέμμα,
περιστοιχισμένο
από από τον ήχο της προσμονής.
Φθίνει το Ονειρογράφημα
από έλλειψη φωτός
στους καθρέπτες τ΄ ουρανού
γεμίζοντας τον αστέρια τελειωμένα.
Μα σαν χελιδονίσει
η αγάπη ξανά για εσένα
και η αύρα της θωριάς σου
απαλείψει την γραφή της λύπης
γαληνεύοντας το πόνο
με την Παρουσία του Φάωνα
τότε,
απειθάρχητο δάκρυ θα κυλήσει
θα φλυαρύσουν τα ρόδα
θα παίξουν τα έγχορδα του κόσμου
και το όνειρο
το άλλοθι της ζωής
θα πλημμυρίσει από Θεόπεμτο Φως
ανοίγοντας διάπλατα τις θυρίδες
του καλόμορφου ουρανού.
Και το ΟΝΕΙΡΟΓΡΑΦΗΜΑ
Θα λάμψει πάλι.
Κουμανίδου Καίτη
|
|
|
