Μπανιά Σοφία
Γεννήθηκα στα Φάρσαλα. Φοίτησα στη φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ στο τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής. Μετά τη λήψη του πτυχίου εργάστηκα ως φιλόλογος σε φροντιστήριο της Θεσσαλονίκης, σε ΚΕΚ, σε συλλόγους και στο Ίδρυμα Άγιος Δημήτριος. Το 2002 συμμετείχα στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για εκπαιδευτικούς και διορίστηκα στη δημόσια εκπαίδευση ως εκπαιδευτικός. Υπηρετώ στο Γυμνάσιο Καλαμαριάς. Παρακολούθησα σεμινάρια σχετικά με το αντικείμενό μου καθώς υπολογιστών, πρώτων βοηθειών και ζωγραφικής. Ανακάλυψα τη γοητεία της ποίησης σχετικά πρόσφατα. Τα ποιήματά μου «Μνήμες χαμένης πατρίδας» και «Όνειρο ή Ελπίδα», βραβεύθηκαν σε παγκόσμιους διαγωνισμούς. (πρώτο βραβείο και έπαινος αντίστοιχα). Είμαι μέλος της ΕΛΟΤ
(ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ tae kwon do-κάτοχος μαύρης ζώνης), ενεργό μέλος των χορευτικών-πολιτιστικών συλλόγων Μπουμπουλίνα, Καλλίστη και του Χορευτικού Ομίλου Θεσσαλονίκης. Είμαι μέλος της εθελοντικής ομάδας USAR HELLAS. Κατοικώ στη Θεσσαλονίκη. Είμαι παντρεμένη και μητέρα τριών παιδιών.
Στα μονοπάτια της μνήμης
Στης μνήμης τα χωράφια
χρώματα ανοιχτά θυμήσου.
Τα παιδικά χρόνια.
Τα ανέμελα , τα φωτεινά χαμόγελα.
Τη γύρη από τα ρόδα και τις ευωδιές τους.
Τα καλοκαίρια....
Τότε που ηχούσαν ακόμη γέλια....
Κι όταν τα χρόνια περάσουν
κι οι εικόνες ξεθωριάσουν
κι οι αναμνήσεις θα αφήσουν μόνο ίχνη
μη σφαλίσεις τα παντζούρια στο παρελθόν.
Ακόμη κι αν ήταν για σένα όχι άστρα
παρά μόνο στάχτη...
Γιατί και αυτό το χτες υπήρξε για λίγο ένα τώρα.
Όπως και το τώρα και το αύριο θα γίνουν σε λίγο
ένα ξεθωριασμένο χτες...
Μη διστάσεις λοιπόν
να ρίξεις τις μεσοτοιχίες που θρυμματίζουν το χρόνο....
να βάλεις χρώμα
στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες του παρελθόντος...
να διατηρήσεις ζωντανό το μελάνι τους...
να αφουγκραστείς παλιές μουσικές
και ξεχασμένους ήχους....
Μη λησμονείς το χτες....
Το όποιο παρελθόν είναι η δική σου προίκα .
Είναι το μαύρο κουτί της ζωής σου.
|
Ανοιχτά παράθυρα
Πλησίασε το παράθυρο με προσμονή .
Άνοιξέ το με τόλμη.
Ανάσανε βαθιά. Παρατήρησε. Στοχάσου.
Δέσε στο δωμάτιο τις σκιές του παρελθόντος ,
τις δυσάρεστες μνήμες και τους εφιάλτες.
Κοίταξε τον έναστρο ουρανό.
Και αναπόλησε τα παιδικά όνειρα,
τα μαγικά ταξίδια στα άστρα,
τους εφηβικούς έρωτες,
τα πρώτα λιμάνια της ζωής σου.
‘Ασε το βροχόνερο να μπει
και να ποτίσει τις σελίδες του τώρα.
Από το παράθυρο θα δεις και τα αστέρια
και τα σύννεφα
και τον ήλιο.
Θα δεις το φως.
Και αυτό το φως θα σε ταξιδέψει
σε καινούριες θάλασσες και ουρανούς.
Θα ελευθερώσει τα όνειρα ,
θα απλώσει τα φτερά σου...
Άνοιξέ το..
Κι ας αγωνιάς ποιανών χέρια θα σε αγκαλιάσουν .
Πώς θα βρεις δύναμη τους σφαλιστούς δρόμους να διαβείς.
Σε ποια μονοπάτια θα περιπλανηθείς.
|
|
|
|
|
|
|