Μπόνης Λεωνίδας
Ονομάζομαι Λεωνίδας Μπόνης. Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1992. Μεγάλωσα και πήγα σχολείο στην Άνδρο, όπου και διαμένω. Σπούδασα Τεχνικός Εφαρμογών Πληροφορικής Δικτύων και Αυτοματισμού Γραφείων και ασχολούμαι με την συγγραφή ποίησης, στίχων και διηγημάτων από 19 ετών. Αρθρογραφώ εβδομαδιαία στην ιστοσελίδα ποικίλης ύλης thrapsaniotis.gr. Τέλος την άνοιξη του 2021 η ιστοσελίδα protagon.gr φιλοξένησε ένα άρθρου μου στη στήλη των αναγνωστών.
Της ευτυχίας οι αποστάσεις
Βρέχει
Άλλη μια μέρα μοναξιάς δίπλα μου τρέχει
Σε συναντώ στα όνειρά μου
Και όποτε έρχεσαι
Πετάω απ’ την χαρά μου
Μα ίσως μια μέρα δεις μια αλλαγή
Μες τα μικρά κι ωραία αισθήματά σου
Αν κάποτε μου νιώσεις μοναξιά
Να ξέρεις πως εγώ θα ’μαι κοντά σου
Κι όταν νυχτώνει και νιώθω τον αέρα
Τη σκέψη μου τη διαπερνά μια σφαίρα
Θα θελα να ‘ξερα που είσαι και τι κάνεις
Θέλω να ξέρεις πως εμένα δε με χάνεις
Σε δρόμους, μέσα σε υπόγειες στοές
Κάτω από δρόμους με υπόγειες διαβάσεις
Έψαχνες μια ήσυχη γωνιά για να κρυφτείς
Κι ένα δωμάτιο να μπεις για να διαβάσεις
Μα τώρα όλα πέρασαν και χάθηκαν
Οι αναμνήσεις μόνο ακόμα κοντοστέκονται
Οι διαδρομές σου όλες έλιωσαν και κάηκαν
Κι ούτε οι δικοί σου τώρα πια δε σε ανέχονται
Κυνηγημένη απ’ όλους μέσα στη ζωή
Τις ευτυχίας σου μακραίνουν οι αποστάσεις
Αν θέλεις ακόμα μπορείς για να το βρεις
Η αγκαλιά μου είναι ένα μέρος να ‘ρθεις
να ξαποστάσεις.
Μπόνης Λεωνίδας
|
Ένα μέρος στην καρδιά σου
Τα φώτα της πόλης φέγγουν αδιάφορα
Καθώς η μέρα χαράζει δειλά
Μες το μυαλό μου γυρίζουν διάφορα
Μα πιο πολύ το ότι μου είσαι μακριά
Απέραντο τέλος φαντάζει η σκέψη
Πως ένα τρένο θα με πάρει μακριά
Είναι ανάγκη πριν φύγω να μάθω τι κάνεις
Κι αν έχεις μες τη ζωή σου περάσει πολλά
Αν είχα τη δύναμη να φέρω πίσω το χρόνο
Ένα δώρο θα ’θελα μονάχα να σου δώσω
Μια αγάπη τόσο δυνατή να αντέχει στον πόνο
Θέλω να ξέρεις πως ποτέ δεν θα σε προδώσω
Η σκέψη μου πάντα θα πλανιέται στους δρόμους σου
Μέσα στην καρδιά μου θα είσαι το μοναδικό μέλος
Αν μπορούσα για λίγο να νιώσω τι νιώθεις
Κάπως έτσι ανατέλλει ένα …άδοξο τέλος.
Μπόνης Λεωνίδας
|
Ένα λουλούδι σου έχω φυλαγμένο
Πιάσε να μαζέψεις της θάλασσας τα χνώτα
Πέτρα αλμύρα άμμο κι αλμυρίκι
Μαύρο σκούρο κύμα σου χτύπησε την πόρτα
Του άνοιξες αφήνοντας τη ζωή σου να κρέμεται στην τύχη
Γύρνα να δεις ένα λουλούδι που σου ‘χω φυλαγμένο
Το χαμόγελό μου το άφησα στο τελευταίο γράμμα σου επάνω
Κι ακόμα τον γυρισμό σου σαν την άνοιξη θα περιμένω
Θα είναι ακουμπισμένοι οι χτύποι της καρδιάς μου στο εισιτήριο απάνω
Η άρνηση της θάλασσας εσένα καρτερεί να αλλάξεις γνώμη
Το βλέμμα σου επάνω στο στήθος μου ρούχο βρεγμένο
Για όλα τα λάθη μου που έκανα ζητώ συγγνώμη
Αυτό το «φεύγω» σου σαν πολύτιμο ενθύμιο το έχω φυλαγμένο.
Μπόνης Λεωνίδας
|
|
Έχει διαβαστεί 291 φορές