Ντόβας Μιλτιάδης

Γεννήθηκε στα Γιάννενα. Σπούδασε φιλοσοφία και παιδαγωγική και είναι υποψήφιος διδάκτορας της φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων στα πλαίσια του Β΄ κύκλου σπουδών του διατμηματικού μεταπτυχιακού προγράμματος του Τομέα Φιλοσοφίας-Παιδαγωγικής-Ψυχολογίας. Εργάζεται ως εκπαιδευτικός Α/βάθμιας εκπαίδευσης. Έχει συγγράψει κείμενα-φιλοσοφικά, δοκίμια και ποιήματα προβληματισμού μεταξύ των οποίων κι ένα έπος. Τμήμα του έχει δημοσιευτεί και κυκλοφόρησε στα πλαίσια της ποιητικής του συλλογής «Ανδρομέδα Ένα» απ’ τις εκδόσεις Δωδώνη. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί στις εφημερίδες «Ηπειρωτική Αλήθεια» και «Ηχώ της Άρτας» και στα Λογοτεχνικά Περιοδικά «Κελαινώ» και «Ελεύθερο πνεύμα». Είναι τακτικό μέλος των «Αργοναυτών» και ενεργό μέλος της «Πανελλήνιας Ένωσης Συνεργασίας Νέων Λογοτεχνών» υπό την αιγίδα της οποίας εξέδωσε την ποιητική του συλλογή «Κραυγές» που βραβεύτηκε στα πλαίσια του 22ου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας που διεξήχθη στη Σαλαμίνα από το «Καφενείο των ιδεών», με το Βραβείο του καλύτερου βιβλίου «Ποίησης Προβληματισμού». Το 2007 κυκλοφόρησε η τρίτη ποιητική του συλλογή υπό τον τίτλο «Ανδρομέδα Δύο», στα πλαίσια μιας ποιητικής τριλογίας, όπου δένεται ο αρχαιοελληνικός μύθος και η βιβλική-χριστιανική διδασκαλία.

Μαυροπούλια

Μαύρα πουλιά, θολές οθόνες,
πεθαίνει του Πολυτεχνείου η φωτιά,
σιωπηλή σιγοσβήνει απ’ τη θλίψη την ύψιστη!
Εκείνοι που ζήσαν
άτια αφηνιασμένα
που στο τέλος δαμάστηκαν.
Τα όνειρα σκιές κυνηγημένες!
Τα λάθη, οι παγίδες κι η σκόνη τους.
Ήττας πνοή φοβέρισε τα βράχια.
Μεθύσαμε με το πνεύμα της Σιωπής
και ξεχαστήκαμε.
Οι ζωές μας θλιμμένες κλεψύδρες
που γυρεύουν το θάνατο.
Η ελπίδα φόρεσε κόκκινα και
άρχισε να σπέρνει τη φωτιά της!
Οι οθόνες χάλασαν ξαφνικά
είναι νεκρές απ’ το απόλυτο σκοτάδι.
Κάποιοι φορέσαν τα κοστούμια
της ντροπής.
Κάποιοι ζηλέψανε
τη μοίρα του Ιούδα.
Τ’ όνειρο πέθανε γι’ αυτούς, εκποιήθηκε
σε δημοπρασία πριν την εκκίνηση.
Οι ψυχές μας φλόγες ντροπαλές
στέλνουν μηνύματα, θυμίαμα σε ήρωες
θεϊκούς συμπαραστάτες!
Οι φωτιές οι σβησμένες απ’ τη λάσπη
κρυφά ξανανάψανε!
Αλίμονο!
Αλίμονο στα μαυροπούλια!