Ντούρα - Καββαδία Ειρήνη

Η Ειρήνη Ντούρα (-Καββαδία) γεννήθηκε στην Αθήνα. Από νωρίς ασχολήθηκε με τις ξένες γλώσσες, την Ψυχολογία, την Παιδαγωγική και την αρχαία Ελληνική Ιστορία και Φιλοσοφία. Από μικρή καταπιάστηκε με το γράψιμο, καθώς σε ηλικία εννέα ετών άρχισε να αποτυπώνει τις σκέψεις της στο χαρτί, ενώ τρία χρόνια αργότερα χτυπούσε στα πλήκτρα της πρώτης γραφομηχανής της αστυνομικές και παιδικές ιστορίες μυστηρίου. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών εισήχθη (8η πανελληνίως) στο τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από το 1989 διδάσκει την Αγγλική, τη Γερμανική, τη Γαλλική και την Ισπανική γλώσσα, καθώς και Γλωσσολογία, Λογοτεχνία και Μετάφραση σε φοιτητές Πανεπιστημίων. Σε ό,τι αφορά το λογοτεχνικό της έργο, έχει εκδώσει παιδικά παραμύθια και διηγήματα. Έχει λάβει μέρος σε διαγωνισμούς ποίησης και διηγήματος και έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές, ενώ την έχει τιμήσει με την κρίση του ο Ακαδημαϊκός Τάσος Αθανασιάδης, ως ο τότε Πρόεδρος του Ιδρύματος Κώστα Ουράνη. Ειδικότερα, το Νοέμβριο του 2008 έλαβε μέρος στο 4ο Φεστιβάλ ποίησης της Θεσσαλονίκης με θέμα «Όλυμπος, το βουνό των θεών», όπου βραβεύτηκε με το 2ο Έπαινο, ενώ η τριλογία της συμπεριελήφθη στην Ανθολογία που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος «Υδρόγειος». Το Μάρτιο 2009 βραβεύθηκε το διήγημά της με τίτλο «Αποκάλυψη – Ο άγνωστος Χ» στο διαγωνισμό του βιβλιοπωλείου και διαδικτυακού ιστοτόπου «You Cube» ως ένα από τα 15 καλύτερα διηγήματα, το οποίο και εκδόθηκε με τον ομώνυμο τίτλο από τις εκδόσεις «Ανατολικός». Είναι μέλος της Μ.Κ.Ο για τον πολιτισμό «Αργοναύτες».

Υδρόγειος

Γραφείο μασίφ από ξύλο μαονένιο
με τέχνη μαέστρου περίσσια σκαλισμένο
μιας ένδοξης εποχής, αλλοτινής
-στέκει τώρα σε μια γωνιά παρατημένο…

Ένα κερί χλωμό, μισολιωμένο
στάζει δάκρυα θολά και σκουριασμένα
πάνω στο χάλκινο το κηροπήγιο αφημένο
φως θαμπό, σχεδόν ξεψυχισμένο.

Στο βάθος ένας πίνακας μουντός
θάλασσας άγριας, νεαρής και φουσκωμένης
στη χρυσή κορνίζα του περίτεχνα βαλμένος
με τα όνειρα του χθες μας στολισμένος
που κάποτε ήσαν άτια καθαρόαιμα κι ανήμερα
-σήμερα στέκει κι αυτός βουβός και σαστισμένος.

Κι εσύ, χρόνια ολάκερα με αλλού το βλέμμα καρφωμένο!
σε χάρτες, πυξίδες, κουμπάσα και πορείες
κι η υδρόγειος δεσπόζει τόσο προκλητικά εμπρός σου-
μια μπάλα στα όνειρά σου πως είναι η γη, θαρρείς
στην αγκαλιά σου ολόκληρη χωράει
να τη σφίξεις σε καλεί και νομίζεις πως μπορείς
μα αυτή, άμμος μέσα απ’ τα δάχτυλα γλιστράει
στάχτη, μέσα απ’ τη βιοπάλη καταρτιού καμένου
όπως της περασμένης νιότης σου τα χρόνια
γκρίζα πια, πανιά ιστιοφόρου, ξεφτισμένα.

Κι η υδρόγειος, μέσα απ’ τη δίνη της ρουτίνας
ακόμη εμπρός σου
στη χούφτα σου ολάκερη, φαντάζεσαι χωράει
να τη σφίξεις πασχίζεις, μα αλί – ματαιοπονείς!
Αυτή πάντα σαδιστικά σου ξεγλιστράει…