Φύτρου Ευαγγελία

Γεννήθηκε στον Πύργο της Σαντορίνης. Στο μαγικό κόσμο της ζωγραφικής και της λογοτεχνίας την οδήγησε, κυρίως, η μεγάλη της αγάπη και ο πόνος της νοσταλγίας για την όμορφη γενέτειρά της.
H πρώτη της έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Σαντορίνη» φιλοξενήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο «Βασίλης Ρώτας» στην πλατεία του Δήμου Νέας Μάκρης, τον Αύγουστο του 2005. Επίσης, συμμετείχε στα πρώτα ποιητικά ανθολόγια του «Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης» των εκδόσεων «Υδρόγειος» και του Λογοτεχνικού Διαγωνισμού Ποίησης. Οι ποιητικές της συλλογές είναι: «Πατρίδα μου Αγαπημένη», «Μορφές και σχήματα», «Ρήσεις και Μηνύματα», «Τα Παραμύθια της Κουκουβάγιας», κ.ά. Έχει γράψει το ηθογραφικό – οδοιπορικό δοκίμιο «Ο Πύργος της Σαντορίνης», για το οποίο απέσπασε το Α΄ Βραβείο στα «Σικελιανά 2006» και το βιογραφικό – ηθογραφικό μυθιστόρημα «Εννιάχρονη Ξενιτεμένη» Α΄Βραβείο «Σικελιανά 2007». Στο « 4ο Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης», της απένειμαν τιμητική διάκριση και μελοποιήθηκαν στίχοι της. Τιμήθηκε το 2006 από το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηνών. Τον Σεπτέμβριο του 2008 έγινε μέλος του Ομίλου για την UNESCO Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος.

Σαντορίνη

Σιωπώ ν’ ακούσω τη λαλιά τ’ αλλοτινού σου κόσμου
του κόσμου που ξεπρόβαλλε απ’ τους γυμνούς σου τράφους
του κόσμου που ξεπήδησε απ’ τους καυτούς σου βράχους.
Ακούω την ανάσα σου μέσ’ απ’ τα σωθικά σου
πυρακτωμένη, φλογερή, δαιμονισμένου δράκου
άγρια ομορφιά αναδύεται απ’ την υγρή αγκαλιά σου.
Νεραϊδογέννητη Θεά, του ήλιου ερωμένη
για τα χρυσά σου τα μαλλιά όστρακο κάνεις χτένι
και βότσαλο έχεις φυλαχτό στη γαλανή ψυχή σου.
Τραγούδι, θεία προσευχή πλανιέται στον αέρα
και χαϊδολογά τη μνήμη μου, εκεί ψηλά στο κάστρο,
παρέα με τα γλαρόπουλα τους φτερωτούς θεατές σου.
Όραμα θεσπέσιο ποιητών, θέμα ανεξάντλητο ζωγράφων
στα μάτια ενός παιδιού θέαμα αγνό σαν τα λευκά όνειρά του
γιατί να μην εμπιστεύομαι τη μαγική ομορφιά σου!
Ριγώ και μόνο σαν σκεφτώ ότι θα με προδώσεις
μα δε θα πάψω να σ’ αγαπώ όσο κι αν με πληγώσεις
μάνα μου, γαία μου ιερή, Πατρίδα μου αγαπημένη.
Ιεροί δεσμοί με δένουνε με σένα παντάνασσά μου
που γίνονται ισχυρότεροι όσο είμαι πιο μακριά σου
άγκυρα απύθμενη στα βρεφικά όνειρά μου.
Νοσταλγός, θλιμμένος ταξιδευτής, στης ζωής μου το ταξίδι
μπρατσέρα κάτασπρο πουλί στον τόπο μου αρμενίζει
και η ψυχή μου φτερουγά μόλις τον αντικρίζει.
Ήλιε μου Παντοκράτορα, μη κάψεις τα φτερά της
όπως εσύ και αυτή ελάτρεψε τον όμορφο αυτόν τόπο
τον τόπο που τη γέννησε και την κρατά δεμένη.