Παλαιολόγου Αθανάσιος
Ονομάζομαι Αθανάσιος Παλαιολόγος και γράφω με το ψευδώνυμο Κωστής Γιάσμος. Γεννήθηκα και κατοικώ στο Ηράκλειο Αττικής. Εργάζομαι ως ειδικευόμενος πνευμονολόγος στο Γ.Ο.Ν.Κ. Άγιοι Ανάργυροι. Τα τρία ποιήματα που σας στέλνω ανήκουν στην ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου «Της ψυχής και της φύσης».
Άρωμα
Το άρωμά σου μου θυμίζει
βρεγμένο συννεφάκι
πάνω από κούνια μωρού.
Και το συννεφάκι
να βρέχει σταγόνες φως
και το μωρό
να κρατάει ροζ χρώμα
σε σχήμα ομπρέλας.
Και το φως
να πλημμυρίζει το δωμάτιο
να σπάει τα παράθυρα
να ξεχύνεται ως τ’ αστέρια.
Μια υγρασία από φως
που πάνω στα ροζ νούφαρά της
– έτσι καθώς το χρώμα
αναδύθηκε τελικά
το μωρό ταξιδεύει
ελπίζοντας κάποτε να χαϊδέψει
το πρόσωπο του Θεού.
Κωστής Γιάσμος
|
Γήινο
Ένα χωράφι με ξανθοκίτρινο
στάρι το κορμί σου
όπως εκείνα που αγαπήσαμε
στα πρώτα μας χρόνια.
Βγάζαμε θυμάμαι τα παπούτσια μας
και τρέχαμε μέσα τους.
Τρέχαμε φρενιασμένα ώσπου
να πονέσουν και να ματώσουν
τα πόδια μας.
Είχαμε έτσι και εμείς
κάτι να προσφέρουμε.
Εμείς που δεν μπορούσαμε
ούτε να σπείρουμε, ούτε να οργώσουμε
και ας μας περίσσευε
η λαχτάρα.
Σηκώναμε το στόμα
ξέπνοοι μα πεισματωμένοι
και παλεύαμε
να πιπιλίσουμε τα σύννεφα.
Ποθούσαμε λέει να γευτούμε
τη γλύκα τ’ ουρανού.
Και όταν απογοητευόμασταν
αρπάζαμε τα στάχια αγκαλιά
και λέγαμε «σ΄ αγαπώ»
στη γη που έτρεφε το αίμα μας.
Έτσι νομίζαμε τότε
πως όλο εκείνο το θαύμα γύρω μας
το χτύπαγε
και το δυνάμωνε ρυθμικά
η ίδια μας η καρδιά.
Ύστερα ο χρόνος φρένιασε
πάλεψε να μας νικήσει.
Έσυρε άγρια τ’ άροτρά του
πλήγιασε, άλλαξε πρόσωπο η ζωή.
Μα η λαχτάρα δεν έπαψε.
Η ίδια αυτή αγωνία είναι
που ποτίζει τώρα δα
κόκκινο δάκρυ τα χώματά σου.
Κάποτε θ’ ανταμώσουν τα δυο.
Γη και ουρανός θα σμίξουν
να μερέψουν το πάθος
να γεννήσουν Θεό.
Κωστής Γιάσμος
|
Μαύρο / Έρωτας
Μαύρο της γοητείας
σαν απλωμένο βελούδο
σε μαρμάρινη Αφροδίτη.
Ώμοι και γλουτοί ξεσκέπαστοι
όλες εκείνες τις βραδιές
που τ’ αστέρια – ίδια χελιδόνια
απλώνουν πάνω σου
το απαλό υφαντό της νύχτας.
Έτσι αέρινα κινούμενο
να φουσκώνει τη λαχτάρα
λίγο πριν αγκαλιάσει
τ’ ολόλευκο
γυμνό σου σμίλεμα.
Αναστεναγμός χαμηλόφωνος
αυτή η κίνηση.
Απόκριση λάγνα στους ήχους
της ανυπόμονης τριβής
καθώς το ύφασμα στον αέρα
ίδια με τ’ άγγιγμα
στιγμές πριν τη σύλληψη.
Σ’ έναν κήπο ολάνθιστο
πέτρα και δάκρυ
μούρο της γοητείας σαν
από τ’ αλλού φερμένο
μένει να συλλαβίζει
λόγια του πρώτου έρωτα
ν’ απλώνει ικεσία στη μνήμη.
Κωστής Γιάσμος
|
|
Έχει διαβαστεί 344 φορές