Παπαδαρατσάκη Γεωργία

Γεννήθηκε στα Χανιά της Κρήτης, όπου και έζησε μέχρι 18 ετών. Σπούδασε Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Παιδαγωγικά στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λαμίας. Ασχολείται με την ποίηση, την πεζογραφία και τη μουσική και έχει πάρει πτυχίο Αρμονίας από το Σύγχρονο Ωδείο Ηρακλείου Κρήτης. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές « ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ», «ΣΕ ΡΥΘΜΟ ΒΡΟΧΗΣ» και το παιδαγωγικό βιβλίο «ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΚΥΚΛΟΣ». Έχει γράψει το παιδικό διήγημα «Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ» και το παραμύθι περιβαλλοντολογικού περιεχομένου «ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ», το οποίο έχει τιμηθεί με το 1ο βραβείο από το Φυσιολατρικό Σύνδεσμο Πατρών. Έχει πάρει το 2ο βραβείο ποίησης από το Σύνδεσμο Φιλολόγων του νομού Χανιών, το 1ο Βραβείο ποίησης από την Ομοσπονδία των Φυσιολατρικών Σωματείων Ελλάδας και το 2ο Βραβείο Κοινωνικής ποίησης για το ποίημα «ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΨΩΜΙ» από τον Πολιτιστικό Οργανισμό Σαλαμίνας, «Το Καφενείο Των Ιδεών», επίσης το 3ο Βραβείο Πεζογραφίας για το διήγημα «Ο ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ». Το Μάρτιο του 2008 απέσπασε το Αριστείο από το περιοδικό Τέχνης και Λόγου «ΚΕΛΑΙΝΩ» στην Αθήνα, του λογοτεχνικού ομίλου Ζαλώνη, για το βιβλίο «ΦΩΤΕΙΝΟΣ ΚΥΚΛΟΣ», το οποίο έχει προταθεί για έγκριση στο Υπουργείο Παιδείας. Έχει πάρει Επαίνους από τους δήμους Ηρακλείου και Αγ. Νικολάου Κρήτης. Είναι τακτικό μέλος της Παγκρήτιας Ένωση Λογοτεχνών. Στο 5ο «Φεστιβάλ Ποίησης Θεσσαλονίκης» το 2009, της απονεμήθηκε Τιμητική Διάκριση για τα ποιήματά της.

Ο Στίχος της Ειρήνης

Από τη φλέβα του δεξιού σου χεριού
που κρατάει την πέννα
άφησε να τρέξει η μελάνη της καρδιάς
πάνω στη νύχτα που δεν ξημερώνει
και γίνε ματωμένη κραυγή.
Προχώρα κατά πάνω στα όπλα
φορτωμένος με στίχους και φως.
Εντεταλμένος στρατιώτης
του παγκόσμιου ποιήματος
τράνεψε το στίχο, ν’ αγκαλιάσει τα πέρατα
να γεφυρώσει τον κόσμο
με το ουράνιο τόξο του
να αυλακώσει την αγάπη
σ’ ένα ρυάκι, που ρέει συνεχώς
τη λέξη Ειρήνη.
Χωρίς διακρίσεις
σαν τη βροχή και τον ήλιο
να δεί ο ένας την πατρίδα του άλλου
να μοιραστεί τις ίδιες λέξεις
να φορέσει τα ίδια φτερά.
Από το ίδιο παράθυρο
κοίταξε τα χρώματα του κόσμου.
Το άσπρο και το μαύρο.
Τις αποχρώσεις σε μέρες έκθαμβες
δίχως επαύριον.
Ζητώντας σωτηρία παγκόσμια
η αλήθεια ζεί μέσα στο ποίημα.
Μοιάζει με κέλυφος
που μέσα του εκκολάφτηκε
το ωραιότερο μαργαριτάρι!
Η ΕΙΡΗΝΗ!