Παυλέας Σαράντος
Ο Σαράντος Παυλέας γεννήθηκε στην Πλάτσα της Μάνης. Το 1917 σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και υπηρέτησε ως φιλόλογος καθηγητής σε πολλά Γυμνάσια της Μακεδονίας από το 1945. Το περισσότερο καιρό υπηρέτησε στο πειραματικό σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αλλά και στο εξατάξιο Γυμνάσιο Αξιούπολης. Το 1977 συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό του λυκειάρχη. Έχει εκδώσει εξηνταπέντε βιβλία και τιμήθηκε με δυο βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών, το Χρυσό Βραβείο της Μουσικής Εταιρείας Β. Ελλάδος και τα βραβεία της Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων, του Συνδέσμου Εκδοτών Β. Ελλάδος και του Συλλόγου Πελοποννησίων της Θεσσαλονίκης.
Κόρη
Όταν ήσουν εδώ σε περίμεναν δυο παράθυρα και δυο μάτια,
δυο παράθυρα και δυο μάτια απλά σαν του νερού τη διαφάνεια,
δεν υπήρχε μέσα τους τίποτε άλλο από εσένα
έμπαινε ο ήλιος, όταν έμπαινες κι εσύ.
Δεν είχα πολλές κάμαρες να σε κρατούν,
δεν είχα πολλούς κήπους να σε θυμούνται
κι ανώγεια και κατώγεια με κοιμισμένες προίκες να σε λαχταρούν,
κληματαριές να κάθεσαι το καλοκαίρι να μ' αγαπάς,
δεν είχα ξενιτιές να σε βλέπουν
παρά σκαλοπάτια να σε ρωτούν.
Αν με ξεχάσεις θα ξεχάσει κι η καρδιά μου να χτυπά!
Αν έρθεις, αγάπη μου, μετά τα μεσάνυχτα
ρίξε μου ένα μικρό χαλίκι,
Ένα μικρό χαλίκι ρίξε μου,
Ένα χαλίκι απλό κι αλλαγμένο
από τον ήλιο, τον αέρα και το νερό!
|
Μοναξιά
Τι καλά να λέγαμε με το στόμα ό,τι είχαμε στην καρδιά μας,
Καθώς περπατούσαμε στη χλόη των ποταμών,
Να σ’ αγκάλιαζα και να μ’ αγκάλιαζες και να
Φιλιόμαστε χωρίς άκρια,
Καθώς τραγουδούσαν τα πεύκα την πρωινή τους χαρά
Κι εφήμερες πεταλούδες γέμιζαν τις ώρες έρωτα και
Γύρη,
Ευωδία και πέταγμα και φως.
Καλύτερα να ’λεγες πως μ’ αγαπάς,
Να παίζαμε το κρυφτό στα δέντρα της μοναξιάς.
Τι κρίμα! Δε θα παντρευόσουν εσύ τον Αντώνη Μέλιο
Κι εγώ την Ασπασία Κοντάκου. |
Όταν…
Όταν δε θα ’χω ανάγκη να γυρεύω λιμάνια και να λιμενίζομαι σε σώματα για να στερεώνομαι μ’ αυτές τις άγκυρες τις σωματικές, όταν θ’ ανοίγουμαι στο πέλαγος των ταξιδιών χωρίς νοσταλγίες για χαμένους παραδείσους, με ζώνες τειχών όταν θα πάψω να είμαι δεμένος και να νομίζω πως είμαι ελεύθερος χωρίς ούτε καν ένα σημείο της ελευθερίας να παριστάνω εδώ. Όταν δε θα ’χω τη δύναμη και την αδυναμία της προσευχής στα χείλη μου και στην καρδιά μου, όταν θα ’μαι από την πλάστιγγα της τύχης απολυτρωμένος, όταν θα ’χω τελειώσει να παρηγορούμαι στηριζόμενος στην άγκυρα όλων των παρεκκλίσεων, τότε, ναι, θα είμαι αυτάρκης, χωρίς ένδεια, ολόκληρος, άφθονος και επιτέλους δυνατός με τη δική μου δύναμη.
|
Έχει διαβαστεί 186 φορές