Πετράκη Αναστασία
Γεννήθηκα στη Γερμανία και μεγάλωσα στην Ελλάδα. Σπούδασα και εργάστηκα στην Ελλάδα, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ.
Σπουδές: Κοινωνιολογία, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Master of Education: Educational Studies, The University of Liverpool, Master of Arts in Political Studies in SouthEast Europe, ΕΚΠΑ, Μεταπτυχιακή εξειδίκευση στη Συμβουλευτική, ΑΣΠΑΙΤΕ Αθήνα.
Σπουδές στην αγγλική γλώσσα: English as second language, Northern Virginia Community College, proficiency of Michigan.
Έχω εργαστεί εθελοντικά ως βοηθός καθηγητή στο Λίβερπουλ και στη ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ, στο πλαίσιο της πρακτικής μου, ως βοηθός μετάφρασης στο βιβλίο Organisational Leadership: Η ηγεσία στους Οργανισμούς, συγγραφέας: Garry Yukl, μετάφραση: Δρ. Αντώνιος Σταμάτιος Αντωνίου, εκδόσεις Κλειδάριθμος και έχω δημοσιεύσει ένα paper με τίτλο: Reflections of Antiquity in the Greek Education of the 20th century. July 2010, Social Change Review 8 (1), DOI: 10.1515/scr-2016-007.
Έχω εργαστεί στον ιδιωτικό (επιχειρήσεις, ΙΕΚ, ΚΕΚ) και δημόσιο τομέα (Υπουργείο Αιγαίου, Υπουργείο Δικαιοσύνης, Υπουργείο Παιδείας). Στην παρούσα φάση εργάζομαι ως εκπαιδευτικός κοινωνιολόγος σε Λύκειο στο Ηράκλειο Κρήτης.
Με την ποίηση είχα ασχοληθεί από μικρή, ως παιδί και ως έφηβος, διαβάζοντας και γράφοντας, για κάποια χρόνια απομακρύνθηκα για να επανέλθω με την ίδια αγάπη και ενδιαφέρον.
Η παιδική αγάπη
Την παιδική αγάπη μην την κλαις,
κελαρύζει στα υπόγεια θραύσματα μια ιερής λήθης.
Τρέχει ανέμελα στ’ αμπέλι, με πληγές στα πόδια της
κι έχει χαμόγελο που φτερουγίζει σαν τον αργοπορημένο Ερμή.
Την παιδική αγάπη θα την βρεις στο θρόισμα των καμένων ψυχών,
λίγο πριν σβήσουν ολότελα τα σκύβαλα μιας αδέξιας προσμονής.
Δροσουλίζει και η νύχτα με το τελευταίο δάκρυ να εξαϋλώνεται
ως λύτρωση στην παιδική ρωγμή,
δεν έμεινε τίποτα απ’ την αναλαμπή.
Ο ουρανός αναβλύζει επουλώνοντας το τραύμα στο παιδί
και ο ήλιος καίει για να σε προσγειώσει στη ζωή.
Την παιδική αγάπη μην υποτιμάς,
φώτιζε τα σκοτάδια που δεν ξεπερνάς
κι ας τη μαγάρισαν τα τωρινά σου τραύματα,
κι ας ξοδεύτηκε σε ένα ατελέσφορο αλισβερίσι ενήλικων στρεβλώσεων.
Την παιδική αγάπη δεν τη λησμονάς,
θα κρύβεται στους θάμνους της σιωπής
και θα χορεύει πεντοζάλη στα κύματα,
την ώρα που ξεχνιέσαι.
Θα σε ξανοίγει στην εσχατιά της ωριμότητας γεμάτη απορία.
Την παιδική αγάπη θάψε την τώρα που μπορείς,
να εύχεσαι να μη γυρίσει να σε βρει,
τρέξε να φύγεις απ’ αυτή,
δεν έπρεπε να ήσουνα εσύ.
Πετράκη Αναστασία
|
Αν και τι
Εκεί στου χρόνου, την ακανόνιστη γραμμή, ξεχύνεται ένας μύθος,
μια ελπίδα ζωντανή να δίνει θάρρος στη ζωή.
Και εσύ στην άκρη του γκρεμού, θωρείς τον εαυτό σου,
να σείεται απ’ την πραγματικότητα που σ’ έζωσε.
Δεν είναι η πνοή ρηχή, ούτε το φως εκθαμβωτικό,
είναι μια ποιότητα ζωής που κραυγάζει ήθος,
κι αναζητά τη λογική σαν παθιασμένος έρωτας,
σμιλεύοντας τους νέους ορίζοντες,
θωπεύοντας τους παλαιούς φόβους,
μιας ύπαρξης βαλτωμένης στα διάφανα και εφήμερα.
Είναι αυτή η εύθραυστη και στυγερή αμφισημία,
που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν και τι.
Πετράκη Αναστασία
|
Ενήλικας
Ενήλικας πλέον εσύ,
κοιτώντας τον σαθρό καθρέπτη μιας ηθικής νωθρότητας,
βάλλεσαι από τις καταχωνιασμένες απορίες σου,
που δεν τους δόθηκε φωνή.
Στο τώρα ακόμα πνίγεται η κραυγή,
μετουσιώνοντας την απομυθοποίηση, σε ένα δακρυσμένο κρίμα.
Για χρόνια έψαχνες το φως στη λάμψη των καιρών,
κι ήλθε σαν τραγική ειρωνεία
και από μηχανής Θεός,
να βρεις την λάμψη στο δικό σου φως.
Η αυτοαναφορικότητα σε στοίχειωσε,
χωρίς να φέρει τη χαρά, που τόσο επιθυμείς.
Ήρθε η ώρα να σπάσει η τομή,
το φαίνεσθαι να πάει να κρυφτεί,
ν’ αναστηθεί το είναι σου,
μέσα απ’ την πρώτη σου ουλή.
Δεν είναι μόνο οι απώλειες που σε καθηλώνουν,
στο αδυσώπητο μέτρημα του χρόνου,
είναι που απώλεσες
αυτό το σκανταλιάρικο χαμόγελο απέναντι σε σένα.
Σου λείπεις.
Πετράκη Αναστασία
|
|
Έχει διαβαστεί 106 φορές
