Πρίγκος Ιωάννης
Ο Ιωάννης Πρίγκος είναι Πολιτικός Μηχανικός γεννημένος το 1957. Ζει και εργάζεται στο Βόλο. Είναι παντρεμένος και έχει δύο κόρες.
Διετέλεσε σε επίπεδο Ν. Μαγνησίας:
Μέλος του Δ .Σ. και Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών
Μέλος του Δ .Σ. και Αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Διπλωματούχων Μηχανικών Εργοληπτών Δημοσίων Έργων.
Μέλος Αντιπροσωπείας Τ.Ε.Ε Μέλος και Γ. Γραμματέας της Διοικούσας Επιτροπής του Τ.Ε.Ε.
Μέλος Δ .Σ ( ΕΔΑ Θεσσαλίας ΑΕ) ( 1993-1996)
Πρόεδρος και Δ/νων Σύμβουλος της Ο.Λ.Β. Α.Ε. (2010-2015)
Είναι ιδιοκτήτης του «Αρχοντικού Πρίγκου» στη Ζαγορά Πηλίου.
ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟ Ι
Αύριο με την ανατολή,
θα φύγεις σαν φάντασμα.
κλέβοντας την ευτυχία.
Κι’ η σκοτεινή πλευρά του εαυτού μου
θα βυθιστεί ξανά.
Σε καράβια που δεν ταξίδεψαν,
σε δρόμους που δεν διαβήκαμε,
σ’ αγκαλιές που δεν κλάψαμε.
Όμως ο ήχος της μέρας ,
θ’ ακουστεί και πάλι.
Με το αμόνι να ηχεί,
με το νερό να κυλάει,
με τον ήχο να διαφεντεύει την απεραντοσύνη
και να χάνεται.
Και τότε καράβια θα σε ταξιδέψουν,
σε νέα μονοπάτια θα περιπλανηθείς,
σε νέες αγκαλιές το δάκρυ σου θ’ αφήσεις.
Ω ναι ο ερχομός αυτής !
Ο ερχομός της,
είναι η πηγή που άδειασε
και κύλησε ανάμεσα στα βράχια και τις χαράδρες.
Αδυσώπητα που σε βασάνισε.
μέχρι που ήρθε η αυγή,
μέχρι που ήρθε η λύτρωση.
Πρίγκος Γιάννης
|
ΟΝΕΙΡΑ
Όνειρα στηριγμένα στις σελίδες ,
στη διαδοχή των απορρίψεων,
με το βάρος πολλών ατμοσφαιρών
στον κονιορτό των κρανίων,
με τα παραπαίοντα χέρια
στη σπάταλη φθορά της μελάνης.
Όνειρα στηριγμένα στις βραδινές αστραπές,
στην κάποια ανούσια καλημέρα
των σαπισμένων φύλλων,
στην υποκλοπή των σκέψεων
που περιπλανώνται στην πόλη.
Στηριγμένοι στη θεματολογία των χλευασμών,
τα φύλλα ξεφυλλίζοντας
σαν άναρθρα αυτοκαταστρεφόμενα πτηνά,
τις αναμνήσεις μας τακτοποιώντας
πρόχειρα στην τσέπη,
κριτική επικαλούμενοι συνεχώς
για το λάθος,
τις ονειρικές μας ουτοπίες τοποθετώντας στο αύριο,
τρελοί
στην πληθώρα των ανέμων εκτεθειμένοι,
πεζοδρόμια αλλάζοντας συνεχώς
-μακριά απ’ την αίσθηση της ευθείας-
του ανατέλλοντος πόθου πικροί υποστηρικτές,
βρώμικα ευγενή πλάσματα-νοήμονες εκτός εποχής-
εναγώνια αναζητούμε τη θεώρηση:
-Αγάλματα χωρίς κίνηση.
Όνειρα,
επιστροφή απορρίψεων.
Πρίγκος Γιάννης
|
ΠΟΙΗΣΗ
Λέξεις ασύνδετες με πολλαπλές έννοιες,
κάστρα που πρόκειται να πέσουν. Σαν τη ζωή.
Γεμάτες εκπλήξεις, χωρίς καμία βεβαιότητα.
Τόσο ημιθανείς όσο και ζωντανές.
Αδελφές του κλάματος, συγχρόνως αδιάφορες.
Φωτογραφίζουν κι’ αποτυπώνουν τις στιγμές.
Είναι ολόφωτες, όσο και γκρίζες.
Ζωγραφίζουν το σήμερα, το χθες , το αύριο.
Γρανάζια κι’ αυτές μιας μηχανής,
σπασμένες συλλαβές σε χείλη βρέφους .
Δυο-τρείς χαρακιές στην ψυχή, λέξεις σκόρπιες στον άνεμο.
Δακρύων χρώματα, σταγόνες του είναι.
Στάλες ψυχής, λυγμοί της θάλασσας
που ενώνονται πάνω στο σώμα της στεριάς.
Σε ωκεανούς πλέουν τ’ ανθρώπινα καράβια.
Γιατί οι λέξεις είναι χαοτικές.
Κινούνται σαν τις μοίρες των ανθρώπων,
ανάμεσα σε ζωή και θάνατο.
Είναι πάντα εκεί με διττή σημασία.
Τη μία φανερή, την άλλη υποβόσκουσα.
Τη μια με αναλαμπή , την άλλη με ξεθώριασμα.
Σαν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Δεν απαιτεί πολλές λέξεις, μηδέ φλυαρία σελίδων.
Παρατεταμένος δισταγμός
που αγκαλιάζει τον ήχο της σιωπής,
σαν γίνεται βροντή και αστραπή το ηλιοβασίλεμα.
Καθώς χαράζει η μέρα βροντοφωνάζει ο νους
η καρδιά κυλιέται στα σοκάκια
κ’ οι ποιητές γυμνοί τριγυρνάνε στα ουράνια,
καθώς η μπόρα πλησιάζει.
Πρίγκος Γιάννης
|
|
Έχει διαβαστεί 147 φορές
