Ψακή-Κωβαίου Αγγελική

Γεννήθηκε στην Αμοργό και σπούδασε στην Αθήνα λογοτεχνία σε Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών. Ασχολείται με την ποίηση και την πεζογραφία. Άρθρα και κείμενά της δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά. Μελέτησε τους ποιητές του μεσοπολέμου και δίνει διαλέξεις. Συνεργάστηκε με τον μουσικοσυνθέτη Γιώργο Δεσποτίδη, σε δυο δισκογραφικές δουλειές «Της ψυχής μου το Φεγγάρι» και «Η Παναγιά της Αμοργού». Τον Ιούνιο του 2006 υπό την αιγίδα της Νομαρχίας Κυκλάδων στην Άνδρο με τα «Μουσικά Σύνολα της Ε.Ρ.Τ», παρουσιάστηκαν μελοποιημένα ποιήματά της με τον τίτλο «Κυκλάδες». Ακολούθησαν κι άλλες συναυλίες. Συμμετείχε σε λογοτεχνικές εκδηλώσεις των «Αργοναυτών» και στις Ανθολογίες ποίησης των εκδόσεων «Υδρόγειος». Ποιήματά της έχουν διακριθεί σε πανελλήνιους διαγωνισμούς.

Έτσι ξαφνικά

Ακόμα δεν είχα συνέλθει
απ’ τον κάματο της απουσίας σου
και είπα να στυλώσω τα μάτια στο τζάμι
και να κοιτάζω για ’κείνο το καλοκαίρι
που μάταια τρία χρόνια τώρα περιμένω
μέσ’ στη διαφάνεια της αυγής να το δω!
Και ξαφνικά… μια ηλιαχτίδα σαν Αριάδνη
διαπέρασε το λαβύρινθο του λογισμού
και με το μίτο της χαράς με καθοδήγησε
να σμίξω με το φως του σύμπαντος και να δω!
και είδα:
τη θαλασσινή γαλήνη ν’ απλώνεται στην ποδιά του νησιού
και άκουσα τα τζιτζίκια στη συκιά τη γιομάτη ορίνους
να διαλαλούν το καλοκαίρι
και είδα, τη χαρουπιά να φορεί
τους χυμώδεις καρπούς της που έσταζαν
το ποτό της ωριμότητάς τους
τις μέλισσες ν’ αρμέγουν τις κληματαριές
που φάνταζαν σαν φουσκωμένα στήθη
είδα τη μάνα μου στην αυλή να ρίχνει ασβέστη
στο τσιμέντο και να μυρίζει ο αγέρας φρεσκάδα
ανάμεικτη με μυρωδιά βασιλικού και μαντζουράνας
τον πατέρα μου απέναντι στο παλιό καρνάγιο
να καλαφατίζει με το καμινέτο το τρεχαντήρι του
γεμάτος ρυτίδες αλμύρας
αλλά και με χαμόγελο φωτεινό, σαν θαλασσινή αρμονία.
Είδα τις ξυλόβαρκες με τις γοργόνες στ’ ακρόπρωρά τους
να χαράζουν αυλάκια
στον αγρό της θάλασσας με τα κουπιά τους
τον ψαρά να διαλύζει τα δίχτυα του
και να βουκινίζει με την κοχύλα του την ψαριά του…
Και τότε…
τυλίχτηκα στο φύσημα του Αυγουστιάτικου μελτεμιού
ρουφώντας γουλιά-γουλιά την αύρα του γαρμπή
και απλώθηκα στον ήλιο του Αιγαίου
σαν λουλακωμένο σεντόνι, για να λευκάνει
ξανά τα όνειρά μου, το οξυγόνο και το ιώδιο της θάλασσας
κυλίστηκα σαν κοχύλι στην ακρογιαλιά
για να ζεστάνει το κορμί μου η λαύρα της άμμου…
Και ένοιωσα μέσα μου την πηγή του κόσμου
να με δροσίζει σαν άνοιξη.
Ανάσανα βαθιά και κατέβασα μονορούφι
ως τ’ αμπάρι της ψυχής μου
το κρασί των αιθέρων
και της ζωής τον παράδεισο!

Ορίνους: γλωσσικό ιδίωμα της Αμοργού
(Αρσενικά σύκα που χρησιμοποιούνται για την επικονίαση του καρπού της συκιάς).

Αγγελική Ψακή Κωβαίου