Ψαραδέλη - Σκαρλή Γεωργία

Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε χωριό της Εύβοιας γνωστό για τα λιγνιτωρυχεία του από πατέρα Μυτιληνιό και μάνα προσφυγοπούλα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο εξωτερικό όπου εκεί θεμελίωσε τα δομικά στοιχεία του χαρακτήρα της, την αίσθηση του μέτρου και της αναλογίας. Ποιήματα έγραφε από τα μαθητικά της χρόνια διακατεχόμενη από το βάρος των συναισθημάτων, κυρίως της αγάπης και του έρωτα και επιδιώκοντας πότε τον αυτοπροσδιορισμό και πότε την επιβεβαίωση.
Σήμερα στο κατώφλι του μισού αιώνα ηλικιακά και κουρασμένη από τις επιτηδεύσεις που επιβάλουν οι καλοί τρόποι, το αρμόζον, το δέον κλπ και διαχεόμενη ακόμα ανάμεσα σε αμφίθυμα συναισθήματα- θέσης και άρνησης, ανθρώπινα και Θεϊκά, αυτοσαρκασμού και ειρωνίας, αληθινού και αλληγορικού χρησιμοποίησε τις γνώσεις της αλλά κυρίως έδωσε αγάπη. Πολλή αγάπη για πολλά. Δηλώνει άνθρωπος ατελής και διόλου αψεγάδιαστος.

Της ξενιτιάς πικρός καημός

Χρυσή η καρδιά του Παναγή
μα όλο υγρά τα μάτια τα πικρά του.
Πολλή η δουλειά και λίγο το ψωμί
και ρόζοι στα ισχνά τα δάχτυλά του.

Το λάδι που ‘χει μέσα στο πιθάρι του,
δε φτάνει ούτε καν, για το λυχνάρι του.
Και τα παιδιά πεινούν κι ας μην το λένε,
τα βλέπει και μαραίνεται που κλαίνε.

Φτωχή η πατρίδα λέει
κι η μιλιά του φαρμακώνεται.
Εργάτης πάει στην ξενιτιά
κι ολημερίς ξύλα καρφώνει
και στα ξύλα του καρφώνεται.

Τα όνειρά του ήτανε, λίγο φαί κι ένα τραγούδι.
Μα το τραγούδι έγινε της ξενιτιάς πικρός καημός
και τ’ όνειρο, του γυρισμού το άκοπο λουλούδι.
Και το λουλούδι άνθιζε.
Μα ας άπλωνε το χέρι του
με μιας ελπίδας τον καρπό να παίξει.
Το άλλο άνθος, της ζωής, στη γλάστρα του μαράθηκε.
Ποτέ αυγή γι αυτόν πια δεν θα φέξει.