Σαλάτα Ειρήνη
Η Ειρήνη Γεωργίου Σαλάτα γεννήθηκε και ζει στην Κύπρο, είναι απόφοιτος δραματικής σχολής και εργάζεται ως ηθοποιός στο θέατρο και στην τηλεόραση. Έχει επίσης πτυχίο στην Φιλοσοφία, Ιστορία και Πολιτική από το πανεπιστήμιο του Birkbeck στο Λονδίνο. Εργάστηκε ως ηθοποιός και στο Λονδίνο σε διάφορες παραγωγές Off West End και σε ταινίες μικρού μήκους. Στην Λευκωσία έχει ιδρύσει εργαστήρι θεάτρου για μικρούς και μεγάλους όπου και διδάσκει θέατρο. Ασχολείται με το τραγούδι και με την μουσική καθώς παίζει πιάνο από μικρή ηλικία και κιθάρα.
Δύο μέτρα κάτω από τη γη
Δεν είδα, δεν άκουσα. Δεν κατάλαβα. Χώμα, λάσπες παντού.
Μυρωδιά από πεύκα και βροχή. Και η βροχή έχει μυρωδιά.
Μάτια. Στόματα. Χέρια κρατάνε σφιχτά.
Περπατάμε. Δεν, δεν είμαστε μεις. Δεν ξέρω που πάμε.
Όλα γνώριμα γύρο μου αλλά δεν τα γνωρίζω. Δεν τα ’χω ξαναδεί.
Όλοι θα κάνουμε αυτή τη διαδρομή κάποτε. Είναι στη ζωή μας, στην μοίρα μας.
Ουρανός, γαλάζιος. Κάνει ζέστη. Δεν υπάρχουν πουλιά στον ουρανό.
Ή δεν τα βλέπω. Δεν τα ακούω. Δεν τα προσέχω.
Κάποιος με πιάνει, μου μιλά. Κόσμος, κόσμος πολλής γύρο.
Όλοι, όλα κατακερματισμένα. Δεν βγάζουν νόημα. Που είμαι;
Μπροστά είναι το τέλος. Μπροστά μας είναι εκεί που σταματά το μυαλό.
Παράξενο.
Κρύο.
Δεν κάνει κρύο. Κάνει ζέστη.
Αλλά δεν την νιώθω. Δεν την αισθάνομαι, απλά το ξέρω.
Νιώθω τα ακροδάχτυλα μου. Το μόνο που μπορώ να νιώσω.
Είναι υγρά, μουδιασμένα. Αγγίζω το λαιμό μου, νιώθω το δέρμα μου.
Περπατώ. Δεν είμαι.
Δεν
Δεν υπάρχουν οι λέξεις.
Μόνο σιωπή.
Μόνο κενό.
Και το κενό έχει μυρωδιά.
Όλα έχουν μυρωδιά.
Ακόμη και ο αποχαιρετισμός.
Αντίο.
Σαλάτα Ειρήνη |
Όνειρα
Είναι τα όνειρα που γίναν μέρες.
Που στον ήλιο πήραν πνοή.
Αυτά με κατατρώνε, μου στήνουν ενέδρες
Δική τους έχουν πλέον ζωή.
Όνειρα, όνειρα που σε νανουρίζουν την νύχτα,
Σε τυλίγουν μες τα χέρια τους που είναι σαν να τα ’πλεξε αραχνοΰφαντη κλωστή
Σου γεμίζουν το μυαλό με ελπίδα, σου ψιθυρίζουν γλυκόλογα στο αυτί.
Κι σε πείθουν, και σε σαγηνεύουν, κάνουν το άπιαστο αληθινό.
Πως θα ’ταν ωραία να ζείτε παρέα, σε ένα κόσμο που θα φτιάξετε ιδανικό.
Μα σαν ελεύτερα τ’ αφήσεις, τα όνειρα δικά τους όνειρα γεννούν
Και θέλουν κι αυτά να ζωντανέψουν, στον κόσμο που τους υποσχέθηκες να βγουν.
Αυτά τα όνειρα με βασανίζουν, τα όνειρα που πήραν μορφή,
Αυτά που γέννησα στα όνειρα μου, σαν του παιδιού μου το παιδί.
Τώρα ’γιναν προσδοκίες, των επιθυμιών μου τιμωρίες,
Της νύχτας ξαγρυπνίες, ανεκπλήρωτες ιστορίες,
Δείγματα από αδυναμίες.
Αποτυχίες!
Σαλάτα Ειρήνη |
Χείλη
Καπνός, φίλτρο, σάλιο, στριφτό. Χείλη. Φωτιά. Καπνός. Χείλη. Τσιγάρο. Χείλη. Μάτια. Χείλη. Χαμόγελο. Αμήχανο, αλλά χαμόγελο. Χείλη…
Έχω ένα τσιγάρο ζωή.
Οι λέξεις αργές βγαίνουν από το στόμα του.
Αργές, επεκτείνουν την διάρκεια ζωής που έχω.
Μου δίνουν χρόνο να χαθώ ανάμεσα τους.
Να ονειρευτώ, να περιπλανηθώ στις έννοιες τους, να χοροπηδάω από τη μια λέξη στην άλλη και να φτάσω στην πηγή.
Στα χείλη του.
Παράξενα σχηματισμένα, λεπτά, κόκκινα χείλια.
Το πάνω χείλος κρυμμένο κάτω από τα μούσια που δίνουν την εντύπωση μιας γέφυρας και από κάτω μυστικά.
Όσα δεν έχουν πει,
όσα δεν έχουν ακόμη σκεφτεί, ότι πόθησε να πει αλλά στο τέλος τα μάσησε και τα έκρυψε κάτω από την τριχωτή γέφυρα.
Το κάτω χείλος πιο μεγάλο, πλατύ.
Με λόγια φουσκωμένο.
Με φιλιά κοκκινισμένο.
Με όρκους αγάπης που σπάσανε.
Με αινίγματα που αποκάλυψαν γρήγορα την απάντηση, με χαμόγελα που δεν είχαν αλήθεια.
Με λέξεις που ’πεσαν στο πάτωμα και χαθήκανε.
Μιλάνε, σχηματίζουν ψευδές λέξεις με ένα παράξενο σίγμα που χτυπά στα δόντια και δεν φτάνει ποτέ ολόκληρο στ’ αυτιά.
Ένα σίγμα που καταπίνει τον αέρα καθώς αντηχεί.
Ένα σύμφωνο που σε κάνει να θες να τα φιλήσεις.
Αυτά τα χείλη με τα χαμένα και τα κρυμμένα.
Με τα φανερά και τα φωναχτά,
τα μυστικά και τα φιλιά και ας είναι και ψεύτικα,
ας είναι και αλληνής,
ας είναι και κλεμμένα.
Εσύ τα θέλεις όπως είναι.
Πικρά και φιλημένα.
Σαλάτα Ειρήνη
|
|
