Σαρρής Ιωάννης
Ο Ιωάννης Δ. Σαρρής γεννήθηκε το 1999 στην Θεσσαλονίκη και επί του παρόντος (2021) φοιτά στην Ιατρική Σχολή του Α.Π.Θ. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και μελετήματα ιστορικού και φιλοσοφικού ενδιαφέροντος σε διάφορα έντυπα και διαδικτυακά μέσα. Εκδήλωνε παιδιόθεν μία κλίση προς τις εικαστικές τέχνες, ενώ τα τελευταία έτη ασχολείται με την ποίηση.
Προς τον Ίκαρο
Είχες τα εφόδια ψηλά να φθάσεις
και πολλές να διανύσεις αποστάσεις.
Είχες έναν μεγαλοφυή πατέρα,
για να σ’ αναγάγει σε λαμπρό αστέρα.
Είχες νιάτα κι ανεξάντλητες δυνάμεις.
Είχες τα φτερά του έρωτος στην πλάτη.
Όμως είχες και μιαν έλλειψη μεγάλη,
η οποία είλκυσε αυθόρμητα την Άτη.
Δίχως την Αυτογνωσία δεν ακμάζεις.
Μόνο δι’ αυτής τον ήλιο δαμάζεις.
Σαρρής Γιάννης
|
Του Δάσους απομάγευση
Με της νύκτας την σιγή φυλάσσεται το Δάσος,
που με ξόρκια υποτάσσει των αμύητων το θράσος.
Κυπαρίσσια σουβλερά φρουρούν Πανός τα μυστικά,
μονοπάτια υποχθόνια κι απάτητα,
απόκοσμα στοιχειά μες σ’ έλη οργιαστικά.
Ποίος θα ταράξει μία συμφωνία σκοτεινή;
Είναι στο πηγαίο άκουσμα εξόχως αλγεινή.
Παράσταση για κάμποσους βεβήλους ποθητή,
αλλά μονάχα σ’ εκλεκτές Δρυάδες μεθεκτή.
Κάποτε λοιπόν, στο λυκόφως των θεών,
εισέβαλαν στο δάσος οι αχρείοι των εσμών.
Και τα μυθικά στοιχειά σκεδάσθηκαν μεμιάς!
Δράκοντες επέταξαν στα σύννεφα ψηλά
και νύμφες πνίγηκαν στο ρέμα που κυλά.
Ναϊάδες παγιδεύθηκαν σε δίχτυα μαστροπών,
συρόμενες ως λάφυρα στο άστυ των ντροπών.
Ξοπίσω τους αόρατοι βουλκόλακες κινούν
να κομίσουν στων βεβήλων τον εσμό λοιμό.
Κι απ’ τον μέγα πλάτανο οι βέβηλοι
απέσπασαν τον σπόρο της ζωής!
Τον παρέχωσαν στου άστεως την τέφρα,
μα βλαστάρι δεν αντίκρισε ποτέ κανείς.
Πέτρωσαν κι οι σάτυροι, γινήκαν οβελίσκοι.
Και ουρανοξύστες τ’ απολιθωμένα κυπαρίσσια.
Σαρρής Γιάννης
|
Ο Ήλιος βασιλεύει
Ο μέγας Ήλιος, φωτοδότης, ζωοδότης,
σε στατική τροχιά μακάριος δεσμώτης,
την θέρμη αιωνίως διαχέει στην οικουμένη.
Κάποτε οι θνητοί νομίσαν ότι ήσαν η αιτία,
πως γι’ αυτούς γυρίζει και την βάσανο υπομένει.
Καημένοι ουτιδανοί, τι αστεία σοφιστεία!
Μονάχοι σας γυρίζετε, χωρίς κανένα δισταγμό,
από μόδα σ’ άλλη μόδα κι απ’ αφέντη σε αφέντη.
Ο μέγας Ήλιος όμως δεν γνωρίζει ελιγμό.
Στην ίδια θέση, πάντα συνεπής, διότι έτσι πρέπει,
αγέροχα αναβλύζοντας την λάμψη της νοήσεως.
Βεβαίως, έρχεται μοιραία κι η στιγμή της δύσεως.
Η εσχάτη τούτη πράξη του είν’ η πιο θαμβωτική.
Σ’ όλη του την πορφυρή μεγαλοπρέπεια λουόμενος,
θ’ αφήσει πίσω των θνητών την αγοραία φορτική,
το σκοτάδι των πολλών.
Να σκοπός ζωής, να μοιάσετε, να μοιάσουμε
Στον Ήλιο.
Σαρρής Γιάννης
|
|
Έχει διαβαστεί 171 φορές