Σπηλιώτης Γιώργος
Ο καπετά Γιώργος Σπηλιώτης άρχισε να γράφει ποίηση από τα γυμνασιακά του χρόνια, συνέχισε τα χρόνια που ήταν ναυτικός, μετά φοιτητής στο R.P.I. Troy, NΥ. απ’ όπου αποφοίτησε με πτυχίο Δρ. Πολιτικός Μηχανικός, και παρουσιάζεται στο ποιητικό προσκήνιο to 1980.
Τα ποιήματά του εμπνευσμένα από τη θάλασσα είναι γεμάτα αρμύρα, μιλούν για τη θαλασσινή ζωή, τα τερτίπια της θάλασσας, τους καημούς της ξενιτειάς και το νόστο.
Μια άλλη ομάδα ποιημάτων είναι εμπνευσμένα από τη μυθολογία, την ιστορία, την φιλοσοφία την ξενιτειά και μιλούν για τον άνθρωπο.
Ὄρτσα καί φύγαμε
Ἐτοῦτο πού στά χέρια σου
τώρα κρατᾶς
νοσταλγικές κρύβει στιγμές
βρεγμένες ἀπ’ ἁρμύρα.
Ἄν θές νά δεῖς τή θάλασσα
στεφανωμένη μ’ ἄστρα,
τό σάκο σου ἐτοίμασε
καί ὄρτσα τά πανιά,
νά ταξιδέψουμε μαζί
στοῦ ὠκεανοῦ τά πλάτη.
|
Η Αχτίδα τοῦ Καθρέφτη
Ἀπ’ τῆς γαλέρας τό πλωριό κατάρτι
ἑνός καθρέφτη εἶδα τήν ἀχτίδα
κι ἕνα μαντήλι ν’ ἀνεμίζει
μακριά πάνω στοῦ βράχου τήν κορφή.
Μάζεψα τήν ἀχτίδα τοῦ καθρέφτη
βρεμένη ἀπ’ ἕνα δάκρυ μέ φιλιά
τό κατευόδιο καί ὁ πόνος
ἦταν δεμένα σφιχτά σέ μιά ἀγκαλιά.
Θά τά κρατήσω φυλαχτό μου στά ταξίδια
δεμένα στό κατάρτι τό πλωριό
νά τ’ ἔχω συντροφιά μου στά πελάγη
ὥσπου κοντά σου κάποια μέρα θά βρεθῶ
Νύχτα,
Δεκέμβρης 22, 1963
|
Η Πρώτη Αγάπη
Θάλασσα πού σέ γνώρισα
σάν ἤμουνα παιδί
κι’ ἔπαιζα μέ τά κύματα
καί βότσαλα στήν ἄμμο.
Ἤσουνα κόρη ὄμορφη
μέ φόρεμα γαλάζιο,
μέ ξέπλεκα σγουρά μαλλιά
σάν μιά γοργόνα μ’ ἄνθη.
Μεγάλωνα μέ τήν ἀγάπη σου
καί νέος σ’ ἐρωτεύθηκα
ἑνώνοντας τό δρόμο μου
μέ τή δική σου στράτα.
Στήν ἀγκαλιά σου ἀφέθηκα
καί μοῦ ἔλεγες τά βράδια
γιά τ’ ἄστρα πάν’ στόν οὐρανό
τόν ἥλιο τό φεγγάρι,
ἀπό ψηλά σάν ’ρίχνανε
τίς μαγικές ἀκτίνες
καί δέσαμε τούς δρόμους μας
μ’ ἀληθινή ἀγάπη.
Ἐν πλῶ 1963
|
|
|
|
|
|