Στεργίου Αγγελική
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1931. Αποφοίτησε από την Mission Laique Francaise και φοίτησε στη σχολή Γαλλικής Φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Μελέτησε κλασσικούς και ευρωπαϊκό πνεύμα και ασχολήθηκε με την ιστορική Λογοτεχνία. Κατοικεί μονίμως στη Καλαμαριά. Ποιήτρια και Πεζογράφος, είναι τακτικό μέλος της 'Ένωσης Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης'' και της ''Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Αθηνών''. Υπήρξε συνεργάτης από το 1981 έως το 1992 της εφημερίδας ''Μακεδονία'' σε θέματα πολιτισμού και του Δημοτικού Ραδιοφώνου Καλαμαριάς από το 1987 έως το 1990. Άρθρα της μεταφράστηκαν σε Αμερική, Αυστραλία και Ολλανδία. Πήρε πολλές τιμητικές διακρίσεις ενώ έχει εκδώσει δεκατρία βιβλία.
Πες μου ποιητή
Πολυφίλητη η Μούσα σου ποιητή
αηδονόλαλη και πικροποτισμένη
απ' την έγνοια του κόσμου
και τα δάκρυα των αθώων.
Σπέρνεις, σπέρνεις μοσχολούλουδα
κι ολόλευκα κρίνα
για να γλυκάνεις το ζόφο
σκορπάς και ραίνεις
απ' τ' άγιασμα της Αγάπης.
Ποια θα ήταν η μοίρα
όσων αγρυπνούν
για τη μεγάλη ώρα;
αυτών που στις φλέβες τους
κυκλοφορεί το κόκκινο αίμα του κόσμου;
Πες μου Ποιητή
ποιο φέγγος σ' οδηγεί
στους ολόφωτους δρόμους;
ποια Νεράιδα τυλιγμένη
με τα πέπλα τ' ονείρου
σε κρατά απ' το χέρι
για τη στράτα του σύμπαντος;
Χάδι από φτερούγα αγγέλου η φωνή σου
σπόρος τροφαντός για τη μελλούμενη Άνοιξη.
Γυναίκα - ιέρεια της ζωής
Γυναίκα, σάρκα τρυφερή,
ψυχή αιμάσουσα,
σε είδα να πορεύεσαι σκυφτή
κι αναγνώρισα στον στοχασμό σου
την αιωνιότητα του κόσμου,
την θρεμμένη με το δικό σου γάλα.
Και σε είπα " Ιέρεια της Ζωής"
ιερή μου σκλάβα!…
|
Αιγές
Τούτη τη νύχτα
το φεγγάρι αντίκρισε θάματα.
Είδε τον Μέγα Αλέξανδρο
να περιδιαβαίνει
σκυφτός τις Αιγές
και να προστάζει
εγερτήριο ηρώων.
Η χαμένη γη μου.
Τριγύρω σκοτείνιασαν οι ορίζοντες.
Δεν ορίζω τα βήματά μου.
Παντού οσμή από βαλτόνερα και ρύπο.
Κι ούτε η Άνοιξη δεν χαμογελά
μ' εκείνο το ξεφάντωμα
από χρώματα, ευωδιές
και τρελά χελιδόνια.
Γκρίζα η πολιτεία
θαμμένη στο σύννεφο…
κι ούτε μια φούχτα ήλιος.
Μόνη
Κι όταν ο έρωτας φύγει
μόνη
φοβισμένη
μέσα στη κρύα νύχτα
πάνω στην έρημη σκηνή
του θεάτρου
θα σταθώ
Θα τραβήξω το ριντώ
και με φωνή βραχνή θα πω:
Ας κλάψω
για την αιώνια
μοναχικότητά σου
άνθρωπε.
|
"Κάποτε ζούσα εδώ" της Αγγελικής Στεργίου
(Μνήμες και ντοκουμέντα απ’ την παλιά Θεσσαλονίκη)
«Η ζωή στη Θεσσαλονίκη λίγες δεκαετίες πριν ήταν πολύ διαφορετική από την σημερινή κι έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Για να μάθουν οι νέοι πως ήταν η ζωή τότε, η συγγραφέας καταθέτει νοσταλγικά τις αναμνήσεις της από την παλιά Θεσσαλονίκη, βαθιά πικραμένη γιατί ένας ολόκληρος κόσμος γεμάτος αρχοντιά χάθηκε κάτω από το μπετόν αρμέ των πολυκατοικιών. Καταθέτει αλλά και διασώζει το όραμα αυτής της πόλης που λάτρεψε με πάθος. Άλλωστε δεν είναι η μόνη. Υπάρχουν κι άλλοι συγγραφείς που δηλώνουν ερωτευμένοι με την πόλη μας κι έχουν γράψει γι αυτήν. Όμως είναι μερικά ιστορικά ντοκουμέντα , όπως η ζωή στην οδό Κοραμηλά, οι βίλες –πύργοι στην οδό Αλλατίνη, ο συνοικισμός δημοσιογράφων, που πρώτη εκείνη βγάζει από το χρονοντούλαπο της πρόσφατης ιστορίας με πόνο ψυχής. Ντοκουμέντα που παρέμειναν ανεξίτηλα χαραγμένα στις μνήμες των ανθρώπων που τα έζησαν. Και όλα αυτά δοσμένα με μια ζεστασιά και μια τρυφερότητα παρά το γεγονός πως μιλάει για χρόνια δύσκολα και σκληρά, χρόνια πολέμου, κατοχής, μοναξιάς και αγώνων. Περασμένα αλλά όχι λησμονημένα. Όλα ξαναζωντανεύουν με το γλαφυρό ύφος της Αγγελικής Στεργίου. Οι ζωγραφιστές, παλιές σκιές των ανθρώπων και των σπιτιών, τα βασιλικά στις γλάστρες, το πέταγμα των χελιδονιών, η καλοσυνάτη καλημέρα του γείτονα. Πρόσωπα και πράγματα όλα μαζί σ’ ένα νοσταλγικό περίπατο στον κόσμο των αναμνήσεων». …από τον πρόλογο της Καίτης Τσιότσκα φιλολόγου-λογοτέχνιδας για το βιβλίο της Αγγελικής Στεργίου με τίτλο «Κάποτε ζούσα εδώ» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Υδρόγειος».
|
Έχει διαβαστεί 330 φορές
