Τράκα Κλαίρη
Γεννήθηκα το1961 στην Αθήνα και ζω στον Πειραιά. Με σπουδές στα Οικονομικά και τη Διοίκηση Επιχειρήσεων, εργάζομαι επί πολλά χρόνια στον τομέα αυτό, ο ελεύθερος χρόνος μου όμως είναι αφιερωμένος κυρίως στη συγγραφή ποιημάτων, μιας και με συνέπαιρνε από την ηλικία των 17 ετών. Τα πάντα δημιουργούσαν την ανάγκη της έκφρασης σε στίχους, πότε εγκαταλειμμένους και πότε σαράκι και μνήμη, κυρίως όμως, παρόρμηση για το ανθρώπινο ήθος, την ματαίωση, αλλά και ενίσχυση της θέληση για εξωραϊσμό. Έχω συμμετάσχει μια μόνο φορά σε Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό το 1993 στην κατηγορία Παραμύθι, στον οποίο διακρίθηκα με Β’ Έπαινο.
Με την αγάπη σου Θεά
Αγάπη με το Άλφα σου μονόγραμμα
Εσύ είσαι το πλεούμενο, εσύ και το πανί
Κι αν ριζικό οι μοίρες μας σε φίλεψαν,
Θα ‘σαι εκεί όπου η καρδιά δε λησμονεί
Αγάπη με της νύχτας μας τα οράματα
Μα στο βυθό σου έχεις μιάν αρχή
Αμέτρητα σε απώθησαν τα τραύματα,
Τα δήθεν, καθώς πρέπει, και «μπορεί»
Δε θες ναούς εσένα να σου τάζουμε
Ακατάδεκτη στο διάβα προσπερνάς
Θες με πιοτό, φωτιά
Με σπίρτα να σου ανάβουμε
Παντάνασσα εσύ κι ελπίδα μας Κυρά
Αγάπη του φευγιού μας τα χαλάσματα
Αγιάζεις, και στο όνειρο πετάς
Κι αν μέσα σου
Κουρνιάζουμε τα σώματα
Σύννεφα μαύρα μιας αγάπης μας κερνάς
Μα, σαν πουλιά που φεύγουνε θα ζήσουμε
Και στη τροχιά του νου ακροβατείς
Μοιραία τα φανάρια σου θα σβήσουμε
Γιατί το φως θέλεις μαζί να μοιραστείς
Τράκα Κλαίρη
|
Στο περιθώριο
Έλα να σου πω,
Κι εγώ, όχι με ουσίες,
Με πίκρα πολλή,
Βοούν, άλλωστε, τα μύχια
Της έσωθεν μαρτυρίας:
-Τον απόηχο των πολέμων
Στο δέρας της θυσίας μου έφερα
Κι έφτιαχνα εξαιρέσεις-
-Κοίτα την ουσία και γίνε ποταμός
Ακούς την πηγή;
Έχει ορμή και κόντρα στο νερό,
Θυμήσου όπως η θύμηση-
Κι έλα να σου πω πως το «εμείς
του κόσμου ολόκληρου» είναι
ουτοπία
Εντέλει, κλάσμα!
Ψυχή, ο άρτος, ο νους κι η ψίχα,
Και νύχτα, οι μέρες στο τραπέζι
Έλα να σου πω,
Ειν’ οι άνθρωποι ψηφίδες της
Δικής τους τραγωδίας
-Μετά θάνατον υπομνήσεις-
Φυλάνε το πνεύμα πως θα πάρουν
Σα να τους ανήκει μία ψείρα
Αυτή είναι η δοκιμασία
-Γυαλιά οράσεως σπασμένα και
μπλαβιά φουστάνια από μελάνι-
Έλα να σου πω, ποίηση είναι
αναρχία.
-Σε αυτήν πορεύεται ο άνθρωπος
Ή, θα καταστραφεί πέφτοντας
Έξω και μακριά πολύ, θεούς να
Περιγράφει
Ή, στο ένα του θεού θα φτάσει,
Όπου – άναρχος – θα πει θεός.
Τράκα Κλαίρη
|
|
|
Έχει διαβαστεί 185 φορές