Τσακίρη-Καραμιχάλη Καίτη
Η Καίτη Τσακίρη- Καραμιχάλη γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη. Υπηρέτησε επί τριάντα χρόνια την εκπαίδευση, ως Νηπιαγωγός, στο νομό Δράμας. Λατρεύει την παράδοση και ασχολείται με την λαογραφία. Αγαπάει τη λογοτεχνία και έργα της έχουν πάρει επαίνους και διακρίσεις.
Έργα της: 1. Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον - Θεατρικό Έργο, Γ’ Βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, ΘΡΑΚΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΔΡΑΜΑΣ.
2. «Ο χορός των εποχών» - Ποιητική συλλογή
3. «Τα αφιερωμένα εις ζώντας και τεθνεώτας»- Ποιήματα
4. Ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά- Αφιέρωμα
5. ...Όταν ξυπνά το παρελθόν... Διηγήματα και απόψεις
Δανείζομαι… πορεύομαι…
Απ’ τους πολιτικούς δανείζομαι την διπλωματία,
από τους καθιερωμένους τον φαρισαϊσμό,
από τους φιλόσοφους τη φιλοσοφία,
κι από τους σοσιαλιστές τον σοσιαλισμό.
Από τον Χριστό την άπλετη κι ατέρμονη αγάπη
από τον Μαρξ τις διαχρονικές απραγματοποίητες ιδέες,
απ’ τους απατεώνες τη συνεχή και άοκνη απάτη,
απ’ τα παιδιά τις σκέψεις τους, τις έξυπνες, τις νέες.
Από τους καλλιτέχνες παίρνω τη θεία υπομονή
κι από τους δικηγόρους του ψέματος την ευκολία,
από τους ταπεινούς δασκάλους την επιμονή
κι απ’ τους αλλοδαπούς της επιβίωσης τη δυσκολία.
Απ’ τους φτωχούς δανείζομαι της αντοχής την αντοχή
κι από τους γύφτους την ξενοιασιά και το τραγούδι,
από τις πόρνες της ελπίδας τη γλυκιά απαντοχή
κι απ’ τους λατερνατζήδες το αυτί, το μαραμένο το λουλούδι.
Από τους γεωργούς τον μόχθο και τον κόπο
απ’ τους μελετητές την καρποφόρα φιλομάθεια
απ’ τους πιστούς της προσμονής τον τρόπο
κι απ’ τους σοφούς την σπάνια πολυμάθεια.
Δανείζομαι, δανείζομαι συνέχεια απ’ τους άλλους,
κι εγώ βάζω το δικό μου θυμωμένο εαυτό,
δεν μπορώ να ανεχθώ τους δήθεν, τους μεγάλους,
πορεύομαι αμήχανα, στον πολυμήχανο τον κόσμο αυτό…
|
Eλιά
Έλαμπε ο ήλιος φωτεινός στη γαλανή Ελλάδα
κι ο ουρανός της Αττικής με τους λευκούς θυσάνους
αγκάλιαζε την Αθηνά και πλάι τον Ποσειδώνια
που χάριζαν τα δώρα τους, ποιος θα’ ναι ο πολιούχος.
Νερό ανέβλυσε στο κτύπημα της τρίαινας
από της θάλασσας τον άρχοντα, τον Υδρο-Νυμφαγέτη,
ελιά εφύτευσε η Καλλίεργος Παλλάδα
δώρο χρησιμότατο, κι είναι η Αθήνα, Κλειδούχος.
Το δικαστήριο των Αθανάτων στον Όλυμπο
αποφάνθηκε πως «πιο πολύτιμη είναι η ελιά»
αειθαλής και καρποφόρος, δένδρο αιωνόβιο,
με τα σταχτοπράσινα περγαμηνοειδή φύλλα.
Για τον Νώε γράφει η Διαθήκη η Παλαιά:
«σαν έληξε ο κατακλυσμός και φύγαν τα νερά
άραξε η κιβωτός στην κορυφή του Αραράτ
και το περιστέρι γύρισε, μ’ένα κλαδί ελιάς».
Στον τόπο τον αγαπητό Του, στο Όρος των Ελαίων
προσεύχεται ευλαβικά ο Ιησούς Χριστός,
τους μαθητές Του συναντά μετά την Ανάσταση,
και η Ανάληψη Του γίνεται από τον Ελαιώνα!
Καλότυχη η ελαιόφυτη Πατρίδα μας
για τον καρπό του δένδρου του ανεμόφιλου,
ο σίτος, ο οίνος και το έλαιον αποτελούν
την άριστη τροφή, που ο Χριστός ευλόγησε!
Από την αρχαιότητα οι κλάδοι της αγριελιάς,
του κότινου, ήταν «γέρας» των Ολυμπιονικών
κι εκείνος που «μορίαν έλαιον» έκοβε,
«θανάτω εζημιούτο», κατά τον Αριστοτέλη.
Καθιερώθηκε παγκοσμίως ως σύμβολο η ελιά,
σύμβολο των αγώνων, κι οι αθλητές, οι νικητές
ελαιοστεφανώνονται, κρατούν κλάδον ελαίας
χαρά, δόξα και τιμή για τον «ευ αγωνίζεσθαι».
Μεγαλόπρεπη η ελιά εσαεί παραμένει
σύμβολο ηρεμίας, περισυλλογής, γαλήνης
δένδρο ιερό, καταφύγιο ευγνωμοσύνης
αιώνιο σύμβολο της πολυπόθητης ειρήνης.
|