Τσιτσίμης Γιάννης
Ο Γιάννης Τσιτσίμης γεννήθηκε στο Κιλκίς και ζει στη Θεσσαλονίκη. Κείμενα άρθρα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες, λογοτεχνικά έντυπα και περιοδικά.
Από το 1997 ασχολείται με την παραγωγή ταινιών μικρού και μεσαίου μήκους. Προβλήθηκε από την ΕΤ3 η τηλεταινία (σε σενάριο και σκηνοθεσία του) «Ένα πτώμα χορεύει στο σεληνόφω». Υπήρξε μέλος της οργανωτικής επιτροπής των περιφερειακών εκδηλώσεων του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για το Κιλκίς. Οι περισσότερες ταινίες του κυκλοφόρησαν σε DVD με τίτλο «εφιάλτες από την κόλαση». Έχει γυρίσει 8 μικρού μήκους φιλμ κι ένα ντοκιμαντέρ (σε δικά του σενάρια). Για το θεατρικό του έργο «Αυτοί και ο Χίτλερ» έλαβε το 2ο βραβείο στον πανελλαδικό διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων. Υπήρξε τακτικός συνεργάτης της λογοτεχνικής επιθεώρησης πολιτισμού της Θεσσαλονίκης «Ένεκεν». Μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ). Τα τελευταία χρόνια πειραματίζεται πάνω στη «λογοτεχνική performance» με το project ΑΝΑΙΜΙΑ το 2018 και HELL το 2020. Συνεργάστηκε με το κουαρτέτο πνευστών (μέλη της Κ.Ο.Θ) υπό τη διεύθυνση του Δημ. Φωτιάδη σε ένα πρόγραμμα παρουσίασης Ελλήνων συνθετών σε συνδυασμό με την ανάγνωση Ελλήνων ποιητών σε διάφορους χώρους πολιτισμού. Αποτελεί ενεργό μέλος του μουσικού συνόλου του Αλέξ. Τριανταφύλλου για τη σύγχρονη ελληνική ποίηση. Αρθρογραφεί κριτικές κινηματογράφου στο ψηφιακό έντυπο film and theater.gr Εργάζεται στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Έχει πιστοποίηση εξειδίκευσης στην εκπαίδευση ελληνικής γλώσσας ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων. Έχει εξ αποστάσεως σπουδές στο ΕΚΠΑ με θέμα «Από την Αναγέννηση στη σύγχρονη και μοντέρνα τέχνη». Είναι μέλος της Ένωσης Σεναριογράφων Ελλάδας.
Από το βιβλίο «Με Σφραγισμένα χείλη» (Εκδ. Λιβάνη)
Η Μαρία Χατζηγιάννη, μια γυναίκα που παρασέρνουν οι καιροί, τα πάθη και τα μίση μιας Ελλάδας διχασμένης, ετοιμόρροπης. Καθώς η χώρα καίγεται μέσα στην Κατοχή, στον Εμφύλιο και στο βασίλειο της μισαλλοδοξίας στις επόμενες δεκαετίες της σιωπής, η Μαρία δεν είναι παρά ένας άνθρωπος που τον παρασέρνει μια δίνη καταστροφική. Μια πράξη έρωτα σημαδεύει για πάντα την υπόλοιπη ζωή της. Το όνειδος: ερωτεύεται και μένει έγκυος από Γερμανό αξιωματικό στην κατοχική Θεσσαλονίκη. Αποφασίζει να κρατήσει το παιδί αυτό κι έτσι προχωρεί σε μια πράξη που θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις για πάντα επάνω της. Η τιμωρία θα είναι αμείλικτη. Τα χρόνια περνούν κι αυτή, καταδικασμένη και δακτυλοδεικτούμενη στην κοινωνία των ανθρώπων, προχωρεί ολοένα μπροστά μέσα από την εξορία της στην επαρχία, το μεγάλωμα του παιδιού της, τους αντάρτες στα βουνά, τους καινούργιους βασανισμένους έρωτες στη ζωή της, τη βαθμιαία είσοδό της στον κόσμο της τρέλας. Κι όταν ο χαμένος για χρόνια θείος της και σημαντικό κομμάτι του παρακράτους της δεκαετίας του ’40, επεμβαίνει και αλλάζει τη ζωή της, η κόλαση θα ανοίξει τους ασκούς της για να την καταβροχθίσει αυτήν που θέλησε να πάει, όντας γυναίκα, μόνη της ενάντια στους καιρούς και τα χρηστά ήθη με μόνο αντάλλαγμα την ελευθερία της.
Η Θεσσαλονίκη, το Επταπύργιο, ο μετεμφυλιακός κόσμος στημένος στα μέτρα των νικητών, η δολοφονία του Λαμπράκη στην οποία εμπλέκεται έμμεσα και αποτελεί για αυτήν καταλύτη της ψυχής της, δεν είναι παρά τα σημάδια, τα αποσιωπητικά μιας ζωής που καταστράφηκε για να ανοίξει δρόμο σε μια καινούργια γενιά που θα έρθει να ζήσει. Και θα ζήσει. Πάνω στις κραυγές και τις στάχτες της προηγούμενης…
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;
Η πτώση του ανθρώπου: πνευματική, ηθική, κοινωνική που δε λέει
να σταματήσει με τίποτα καθώς τα εκάστοτε κυβερνητικά συστήματα βολεύονται με αυτό, τα
εξυπηρετεί η αποστασιοποίηση του ατόμου από τον εαυτό του, το να μη «βρισκό-
μαστε» μεταξύ μας είναι η καλύτερη ευκαιρία του κράτους να βυθίσει τον πολίτη
οριστικά και αμετάκλητα στην αμορφωσιά στον τηλεοπτικό «κατινισμό», στην έλ-
λειψη αισθητικής (kitch) στη φτώχεια, στην ανισότητα, στην κατευθυνόμενη πα-
ροχή ανοησίας από τα ΜΜΕ και τέλος στην εσωτερική εξάντληση και παραίτηση,
θέμα που με απασχολεί σφόδρα και στο βιβλίο. Ο άνθρωπος πέφτει ολοένα
και πιο χαμηλά και μάλιστα το γνωρίζει και προχωρεί ηθελημένα, παραιτημένα
στην κατάσταση αυτή, ζούμε δηλαδή ημέρες ρεαλιστικής επιστημονικής φαντασίας.
Γιάννης Τσιτσίμης
