Τζαβέλλας Παναγιώτης
Γεννήθηκα στην Αθήνα το 1986. Αποφοίτησα με άριστα από τα εκπαιδευτήρια «ΘΕΟΜΗΤΩΡ» και σπούδασα Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πραγματοποίησα μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα της Λαογραφίας στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Γνωρίζω Αγγλικά και Γαλλικά. Εξασκώ το επάγγελμα του εκπαιδευτικού από το 2004 έως και σήμερα, ενώ εργάζομαι ως υπάλληλος στον ιδιωτικό τομέα. Έχω ασχοληθεί με διορθώσεις κειμένων και μεταφράσεις, έχω συμμετάσχει εθελοντικά σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια κι έχω παρακολουθήσει πληθώρα σεμιναρίων φιλολογικού ενδιαφέροντος. Αγαπώ ιδιαίτερα τη Μουσική με την οποία ασχολούμαι ερασιτεχνικά και την Ποίηση που συνιστά καταφύγιο και παρηγοριά, ήδη από την εφηβική μου ηλικία.
19 Οκτώβρη
Αγάπη και πλήρωση οικογενειακής θαλπωρής
ξεγνοιασιά και χαλάρωση
πάνω σε τέσσερις τροχούς η ανεμελιά να παίζει.
Μα ξαφνικά!
θόρυβος κι αντάρα
το παλιό Austin σμπαράλια.
Σιωπή.
Μια πράσινη φυσαρμόνικα
σκόνη
σπάσιμο και πόνος βουβός.
Ο άγγελος-προστάτης μας,
ο ίδιος ο οδηγός
η αγκαλιά του θυσία,
Άγιο Φως
Πατέρα…
ποιά μοίρα;
πόσο άδικα;
γιατί;
Ενός ντραμίστα η βιάση
πώς μπορεί;
Με ποιό δικαίωμα ν’ αλλάξει
μια ζωή;
Aχ, Μάνα… Μανούλα…
Πώς σκοτεινιάσαν οι ουρανοί;
γυαλιά, μέταλλα, αίμα και βουή.
Πώς σκοτεινιάσαν οι ουρανοί;
«Βοήθεια συμπολίτες!
Βοήθεια συμπολίτες…
Βοήθεια…»
Σαν σ’ όνειρο απελπισίας η κραυγή
και τώρα πια, να καταλάβει ποιός μπορεί;
Πατέρα Μου Αξέχαστε…
Δόλια Μου Μάνα…
Φτωχή Μου Αδερφή…
Τζαβέλλας Παναγιώτης
|
Η Ποίηση Υπερισχύει
Η ανάγκη δε χωράει σε λόγια
-κι ας προσπαθεί πάντα-
και σε καλούπια δεν μπαίνουν τα μέσα μας.
Γι’ αυτό η Ποίηση Υπερισχύει
και χλευάζει, αδιαφορώντας, τα μη και τα πρέπει.
Υπάρχει κι ενοχλεί
υπάρχει και παρηγορεί,
υπάρχει να ξερνάει αλήθεια - του καθενός αλλιώτικη αυτή-,
μα πότε ήταν η αλήθεια αντικειμενική;
Η Ποίηση γεννά ό,τι αρχέγονο δεν έπαψε να υπάρχει
κι οι αλήθειες ποίηση φτιάχνουν
αβίαστα, σαν της ψυχής τα θέλω.
Μα ποιητές δε γεννιούνται, παρά ποιήματα
όπως υφίστανται ψυχές κι όχι ψυχής αφέντες.
Υπερισχύει η Ποίηση
και υπεροπτικά αγνοεί
επίδοξους ποιητές και ταμπέλες.
Δώρο Θεού η Ποίηση
για κάθε άφατο, φωνή και νότες
καταδίκη κι απάγκιο, την ίδια στιγμή.
Γιατί η έκφραση πονά και κοστίζει
όσα ο άνθρωπος απώλεσε,
αγνά.
Η Ποίηση, Μάνα – Αρωγός
Θα του θυμίζει…
Τζαβέλλας Παναγιώτης |
Μεθοκόπι
Βάλε κρασί να ξεχειλίσουν οι κανάτες
Και κρέατα στις πιατέλες να στριμώχνονται
Να καμαρώσουμε τον Άνθρωπο
Κοινωνό της Θείας Χάρης να γίνεται
Οι Ολύμπιοι να γλεντήσουν μαζί μας
Κι ο Διόνυσος να πιει στο τραπέζι μας
Κλώτσα τις σκοτούρες στην άκρη
Η μαύρη αχλή που σαν πανωφόρι την ψυχή μας σκεπάζει
ας κρεμαστεί απόψε, ας την αφήσει γυμνή
Μάθαμε να πονάμε
Μα ξέραμε από πάντα να χορεύουμε
Έτσι είναι ο Έλληνας
Έτσι είναι οι άνθρωποι…
Τρένα με βαριά φορτία
Πυκνός ατμός οι πίκρες,
μας κινούν
Ξεφτίζουν όμως λίγο
Σαν τις πλύνεις με κρασί-Ουράνιο Δώρο-
Ξαλαφρώνει η καρδιά και το σώμα
Σαν να μεθά το κακό και μοναχό του ξορκίζεται
Ας μεθύσουμε όλοι, ας χαρούμε
Χρειάζεται
Μόνο μας μέλημα ας είναι το μεθοκόπι
Κι όταν δεν έχουμε κρασί εφήμερο
Για ν’ απολαύσει το κορμί
Ας απολαύσουμε του πνεύματος
Το δυνατό κι αιώνιο οίνο
Ας μεθάμε μ’ αγάπη
Τζαβέλλας Παναγιώτης
|
|