Tozi Nadia
Ho 56 anni e sono nata nella bellissima Toscana, in provincia di Pisa, dove ho trascorso l’infanzia e l’adolescenza.
Mi sono sposata, sono diventata mamma e mi sono trasferita in Lussemburgo, dove lavoro in una scuola materna da 25 anni.
L’ambiente multiculturale e multilinguistico nel quale sono immersa quotidianamente ha rinforzato i legami con la mia terra.
Da sempre ho voglia di scrivere poesie. Recentissimamente la voglia è diventata necessità accompagnata dal desiderio di comunicare agli altri le mie composizioni.
1) Napoli Cultural Classic 2009 – composizione selezionata e pubblicata in antologia.
2) Premio nazionale città di Livorno 2009 – composizione segnalata, medaglia d’argento.
BRICIOLE
Con un gesto della mano scossi dall’animo
ultime briciole di compassione,
decisa per non provar tormento,
veloce per non aver lamento,
e d’indifferenza poi cosparsi il corpo.
Adesso non capisco quest’uggia dentro
che ondeggia col mio passo e segue il movimento
anche solo per un tratto, forse è già tanto,
e questo dondolio riporta l’imbarazzo,
mi assale lo sgomento che credevo perso.
Perso,
negli occhi del deserto, color del caramello,
su corpi levigati, vissuti come fardello,
dietro cesti e fazzoletti, tra piedi e motorini.
Perso,
negli occhi dilatati di figli troppo amati,
cresciuti senza sogni, leggeri di speranze,
ma di pretese colmi.
Perso,
negli occhi trasparenti e lenti
che non san piú ricordare
e per chi raccontare.
Perso,
negli occhi non aperti di corpi ancora acerbi
che aspettano la notte per potersi addormenare
ed in sogno, forse, giocare.
Perso,
negli occhi di farfalle dalle ali appiccicate
che guardano discrete senza mai tentare un volo.
|
Ψίχουλα
Με μια κίνηση του τρομαγμένου χεριού μου
και τα τελευταία ψίχουλα της λύπης
αποφασισμένη άλλο να μη βασανιστώ
να μην έχω παράπονο
και αδιάφορα κοίταξα το σώμα μου.
Τώρα δεν καταλαβαίνω το γκρί μέσα μου
που κυματίζει και με ακολουθεί
και μόνο για μια στιγμή και με ένταση
μου ξαναφέρνει αμηχανία και φόβο
που πίστευα ότι μου είχε φύγει.
Χαμένη,
στα καραμελλί μάτια της ερήμου
σε σώματα κατεστραμμένα που στοίβαξαν
σαν φορτίο σε φορτηγό με καλάθια και μαντήλια
ανάμεσα σε παιδιά και μηχανάκια.
Χαμένη,
ανάμεσα σε γιούς που αγαπήθηκαν πολύ
μεγαλωμένη δίχως όνειρα, δίχως ελπίδες
αλλά γεμάτη από απαιτήσεις
Χαμένη,
σε μάτια διαφανή και ρηχά
που δεν ξέρουν πια να θυμούνται
και για ποιόν να διηγούνται.
Χαμένη,
σε μάτια ανώριμα
που περιμένουν τη νύχτα
για να μπορέσουν να κοιμηθούν
Χαμένη,
σε μάτια από πεταλούδες με φτερά κολλημένα
που κοιτάζουν αδιάφορα χωρίς ποτέ
να τολμήσουν ένα …πέταγμα. |
