Ζουμπιάδης Ιωάννης

Πάρε τα πινέλα σου και ξεκίνα,
πάρε και τη γόμα,
ξεκίνα σου λέω,
ο χρόνος δεν θα είναι πάντα εκεί για σένα.

Σβήσε το δάκρυ,
ζωγράφισε το χαμόγελο,
κάνε τα μάτια να φαίνονται ορθάνοιχτα,
να βλέπουν καλύτερα τον κόσμο.

Ζωγράφισε το ουράνιο τόξο,
τα σύννεφα κάνε τα ροζ,
ρομαντικά να είναι,
την θάλασσα απέραντη μέχρι το πουθενά να φθάνει.

Χρωμάτισε την πλάση με πράσινο,
βάλε της και ανθρώπους,
να πιάνονται από το χέρι,
σφιχτά!

Ζωγράφισε σου λέω,
αυτόν τον κόσμο που βλέπεις,
σε αυτόν τον κόσμο που ζεις,
που επιζείς.

Σχεδίασε.
Χρωμάτισε.
Δώσε λάμψη και βάθος.
Φτιάξε σου λέω τον κόσμο.

Όλοι πονάμε,
πέφτουμε κάτω και σπάμε
και σέρνουμε κομμάτια,
ο καθένας μοναχός ξέρει.

Μεγάλος όχλος ανθρώπων υποφέρει.
Βήματα.
Λύματα.
Αισθημάτων κύματα.

Όλοι πονάμε,
όλοι
και μεγάλοι
και νέοι.

Για το όνειρο που έσβησε,
για τον χωρισμό που τσάκισε,
για το κορμί που βάρυνε,
για τα λουλούδια που ο ήλιος μάρανε.

Όλοι πονάμε,
για την αρρώστια που σκόρπισε πόνο,
για την παρέα που μας άφησε μόνο,
για την νιότη που μας παράτησε στον προηγούμενο δρόμο.

Για το ταξίδι που τέλειωσε,
για το πλοίο που έριξε άγκυρα,
για το λιμάνι που στέρεψε,
έκλεισε.

Όλοι πονάμε,
γιατί η ζωή είναι πόνος,
από την κούνια μας ακόμα,
όλοι πονάμε.

Βγαλμένη από το αιώνιο πυρ,
με εικόνες πνιγμένες από δάκρυ προσφυγιάς
και γεμάτη ιστορία αιώνων,
των Βαλκανίων κόσμημα ακριτικό,
του ήλιου αμόλυντη κόρη.

Γη του Δημόκριτου του πολυμαθή,
είσαι η αφετηρία μου,
είσαι το αίμα μου και πάντα θα είσαι,
είσαι αυτό που τραγουδούσε η γιαγιά μου,
κρυμμένος πόθος, τόπος άγιος και χρυσή μνήμη,
όπως έλεγε ο παππούς μου,
δεύτερη μάνα είσαι.

Με σένα συνδέεται η πούλια και ο αυγερινός,
σε σένα εντοπίζεται η μοναδική χαρμολύπη,
όμορφή μου Θράκη,
μάνα γη,
καρδιάς τραγούδι,
χάρτη στολίδι.

Υπάρχεις ως αδιάλειπτο ταξίδι στο χρόνο
και εσωκλείεις προϊστορία, αρχαιότητα, περίοδο Βυζαντινή και χρόνια νεότερα,
μία ζωή ολόκληρη δεν μου φτάνει,
δεν αρκεί για να σε διδαχτώ.

Δεν είσαι νερό,
διότι ίσως κάποια στιγμή να στέρευε,
καημός είσαι αθάνατος,
λατρεία είσαι θεία.

Είσαι το είδος εκείνο της φωτιάς,
που κρατά πέρα από το άπειρο,
που ο καθένας το αφήνει να σιγοκαίει μέσα του.

Τώρα το ξέρω,
τώρα καταλαβαίνω,
από πού ξεκίνησα,
γνωρίζω καλά τι κουβαλώ,
τι είμαι!

Θραξ,
υπερασπιστής,
προστάτης της φωτιάς!

Ακόμα και αν είναι λάθος,
ακόμα και αν ο χρόνος είναι λίγος,
να με αγαπάς,
ακόμα και αν όλοι λένε ότι δεν αξίζει.

Ακόμα και αν το τώρα είναι η τελευταία στιγμή,
να με αγαπάς,
ακόμα και αν η ζωή είναι όμορφη
και δεν την αντέχω,
ακόμα και αν η θάλασσα καταπιεί τα βουνά.

Ακόμα και αν τελειώνει η υπομονή σου,
να με αγαπάς,
ακόμα και αν νομίζω ότι δεν το θέλω,
γιατί σε εσένα ξεκινά και τερματίζει η αγάπη.

Γιατί μόνο αυτό γνωρίζω από εσένα,
το εμπιστεύομαι όσο τίποτα άλλο στον κόσμο,
γιατί αυτό με δένει μαζί σου
και το νιώθω ως απόλυτο.

Να με αγαπάς.
Ακούς;
Θέλω να το ακούσει ο νους.
Η καρδιά!
Όλη η ύπαρξή σου.

Να με αγαπάς,
γιατί έτσι μου βγάζεις τον καλύτερό μου εαυτό,
στρογγυλεύουν οι γωνίες μου,
χωρώ πιο εύκολα στον χώρο.

Να με αγαπάς,
γιατί έτσι μπορώ και στέκομαι,
γιατί η αγάπη σου είναι σαν του παράδεισου το νερό,
δεν τελειώνει, πάντα θα με ξεδιψά.

Να με αγαπάς,
γιατί μόνο αυτό έχω,
μόνο αυτό με κάνει να αξίζω,
να αποδέχομαι τον εαυτό μου,
να με αγαπώ,
να εξελίσσομαι.

Πάλι θα κρύψω το σ’αγαπώ σε κάθε σύννεφο
και τάμα γερό θα κάνω,
κατακλυσμός να ξεσπάσει,
κανένα μόριό σου να μην μείνει ανέπαφο,
νοτισμένη να είσαι με την ιερή ουσία της αγάπης.

Πάλι φτερά θα βάλω σε κάθε υπόσχεση
και θα την ενισχύσω με αλήθεια,
για να σε βρει και να σε πείσει.

Πάλι το τέλος θα κάνω αρχή
και αν δεν γίνεται,
έστω συνέχεια να γίνει,
ροή να ξεχειλίζει.

Μέσα στη ροή εσύ και εγώ,
να είμαστε εκκρεμές,
κρεμάμενοι στου χρόνου το χάσμα,
εκτελώντας αρμονικές ταλαντώσεις.

Κάνε το «μένω» να λειτουργήσει
και μείνε για λίγο έστω,
όταν θα έχουν όλοι αγκαλιάσει το «φεύγω»,
για μία μορφή του κόσμου διαφορετική,
για άλλη διάσταση,
για μέρη μακρινά σου εξηγώ.

Μείνε για το «μαζί»,
για το «τώρα και εδώ» πάλεψε,
γιατί αυτό στην ύπαρξή μας είναι ριζωμένο,
η κραυγή του τώρα,
το πάθος του αμέσως
και η ανάσα της στιγμής.

Μείνε για το τραγούδι που τελειώνει,
σε παρακαλώ, άκουσέ το,
για το χάδι που διαπερνά τη ψυχή,
νιώσε το βαθιά,
για το όλον που ζητά επιβεβαίωση,
πιο πολύ από ποτέ.

Μείνε για τη ζωή που τελειώνει,
ζήσε την ως το μεδούλι,
μείνε για τα όμορφα μάτια,
που θα σου εκπέμπουν την αιωνιότητα.
Αγκάλιασε το «μένω»,
προτού σε αγκαλιάσει το «αποχωρώ».