ΔΕΞΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Δέξου αναγνώστη το λόγο του ποιητή
Οι λέξεις του θα δυναμώσουν την ανθρωπιά σου
Θα ζεστάνουν τη μοναξιά σου
Θ΄ αποτυπώσουν επάνω στο σώμα σου
Ένα ουράνιο τόξο
Η έναν αγρό γεμάτον λουλούδια
Θα σου μιλήσουν για την άνοιξη για την αυγή
Για τον ετοιμοθάνατο ήλιο
Για τ΄ όνειρο τη θάλασσα τη σιωπή
Για το φως πού μπορεί κάθε τόσο
Μιαν ωραιότερη να γεννήσει ψυχή
Πρόλαβε αναγνώστη
Οι στίχοι γρήγορα κι αυτοί παλιώνουν
Τώρα οι άνθρωποι κατασκευάζουν
Καινούργιους ήλιους
Καινούργιους πλανήτες
Από πηγμένη σκόνη κι αστραφτερή
Όλα έχουν απανθρακωθεί
Έχει πετρώσει το ψωμί μας
Έχασαν τη γεύση τους οι καρποί
Δεν ξεπεζεύει ο άνεμος
Από το φτερωτό του άλογο
Μες στην αυλή μας
Ούτε τ΄ αστέρια κατεβαίνουν
Να τ΄ ανταμώσουμε στην ακρογιαλιά
Κι ο ποιητής ολομόναχος πια
Και δίχως μύθους απομακρύνεται
Δραπετεύει
Αφήνοντας να ξεφυλλίσει
Το τελευταίο του ποίημα
Μες στο κενό
Βιάσου αναγνώστη
Ανοίγουν κιόλας οι τάφοι
Ένας τάφος
Κι άλλος ένας
Κι άλλοι πολλοί ακόμα
Ένα ολόκληρο κοιμητήρι
Κάνε πιο γρήγορα
Ίσως κι εσύ μπορείς να δραπετεύσεις
Πάνω στις ασημένιες αστραπές
Πού εκτοξεύει με τη φυγή του 18
Τάκης Βαρβιτσιώτης