Στις προσταγές της μοίρας - Νίκος Κανελλόπουλος

Ένα ευχάριστο και απρόσμενο ξάφνιασμα η συλλογή του Νίκου Κανελόπουλου. Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να διαβάζω τα στιχουργήματά του, με συνεπήραν και με σκλάβωσαν. Όταν τα διάβασα όλα, ζήτησα να γνωρίσω ποιος είναι αυτός που τα έγραψε. Να μάθω για τη ζωή του, τα σχολεία που έβγαλε, τα διαβάσματά του. Και έμαθα. Μέσα από ένα λιτό βιογραφικό του είδα τον Άνθρωπο Νίκο Κανελόπουλο. Σχολείο μέχρι την Α΄ Γυμνασίου. Ίσως καλύτερα έτσι. Αν μάθαινε πολλά γράμματα, ίσως δε θα έγραφε τόσο ωραίους στίχους. Δε θα ζούσε τη ζωή που έζησε μέχρι σήμερα, δε θα ζυμώνονταν με τον πόνο, με τη φτώχεια που την είχε προίκα από γεννησιμιού του, με το κυνήγι της δουλειάς από μικρή ηλικία, με την προσπάθειά του να επιβιώσει. Πρώτα το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στο Λαύριο και ύστερα η ξενιτιά, οι φάμπρικες της Γερμανίας, που μόνο όσοι έζησαν τη Γερμανία εκείνα τα χρόνια της ανασυγκρότησής της, γνωρίζουν πόσο πόνεσαν που υποχρεώθηκαν, από τις ανάγκες της ζωής τους, να βοηθήσουν τους χθεσινούς σφαγείς και ολετήρες της δικής τους χώρας, να δουλεύουν για κείνους. Ο Ν. Κανελόπουλος, αν και μικρός τα χρόνια της Κατοχής, γεννήθηκε το 1942, βίωσε πάνω στο κορμάκι του της συνέπειές της. Πείνα, φτώχεια, εγκατάλειψη, αγώνας για επιβίωση. Μια ζωή σκληρή και μια μοίρα που του στάθηκε αδυσώπητη. Μπορεί να μην πήγε σχολείο, όμως σπούδασε τη ζωή, τη φιλοσόφησε μέσα από τις δυσκολίες της. Και απέκτησε μια κοινωνική μόρφωση, που με τα χρόνια μέστωσε και μας έδωσε τους στίχους του, τα ποιήματά του, τολμώ να πω, που διαβάζοντάς τα σήμερα εμείς που μεγαλώσαμε με το λαϊκό τραγούδι.

(απόσπασμα από τον πρόλογο που έγραψε για το βιβλίο
ο λογοτέχνης Πέτρος Μπέσπαρης)